Od dłuższego czasu miałam ochotę poznać twórczość Chamberlain, bo słyszałam wiele dobrego o jej książkach, ale zawsze było mi jakoś nie po drodze. W końcu udało się i coś czuję, że pora nadrobić i przeczytać resztę książek autorki.

Daria Cato w wieku jedenastu lat znajduje na plaży noworodka. Jej rodzice postanawiają adoptować dziewczynkę i dać jej na imię Shelly. Gdy dziewczyna dorasta okazuje się, że ma niewielkie uszkodzenia mózgu, które wpływają na jej decyzje i sprawiają, że potrzebuje opieki. Po śmierci rodziców dziewczyną opiekuje się Daria i od czasu do czasu jej druga siostra Chloe, która wstąpiła do zakonu. Shelly postanawia dowiedzieć się kim była jej biologiczna matka. Pisze list do Rory'ego, który w Los Angeles prowadzi program telewizyjny, gdzie zajmuje się rozwiązywaniem podobnych spraw. Rory bardzo dobrze zna sytuację, ponieważ mieszkał kiedyś w Kill Devil Hills i był sąsiadem rodziny Cato.

Przyznam, że spodziewałam się odrobinę bardziej wstrząsającej historii, było kilka mocnych momentów czy tragedii towarzyszących bohaterom, ale ta główna historia nie była aż tak wstrząsająca. Samo jej wyjaśnienie nie było nawet za bardzo satysfakcjonujące. Niemniej jednak książka mi się podobała, a autorka nawet wyprowadziła mnie w pole. Wydawało mi się, że już wiem kim jest biologiczna matka Shelly i trochę się dziwiłam, że Chamberlain podała to wszystko tak na tacy, ale okazało się, że jest zupełnie inaczej. Właściwie ucieszyłam się, bo gdyby było tak, jak myślałam to niestety musiałabym określić książkę jako nudną. Na szczęście tak nie było.

Bohaterowie byli naprawdę dobrze wykreowani. Przeżywali smutki, radości, radzili sobie z problemami, które mogły spotkać każdego człowieka. Chyba po raz setny powtórzę, że uwielbiam w książkach bohaterów, którzy przypominają osoby, które mogłabym spotkać na ulicy, a właśnie tacy byli w książce. Okazało się, że Shelly to bardzo pogodna postać. Oczywiście miała pewne problemy spowodowane uszkodzeniem mózgu, ale nie wydawało mi się, że potrzebowała aż takiej nadopiekuńczości ze strony Darii. Jeszcze bardziej mnie ucieszyło, że Shelly też tak myślała, co zaowocowało ciekawym zwrotem zdarzeń.

Książka nie opowiada jedynie o dziewczynie, która chce się dowiedzieć kim jest jej biologiczna matka i dlaczego ją zostawiła. Powieść właściwie przepełniona jest bólem czy to spowodowanym rozstaniem, żałobą czy bezradnością i traumą. Jest to również powieść dająca nadzieję na to, że może jednak wszystko się ułoży, że można odnowić relacje, które wydają się stracone, a te, które są jedynie przyjaźnią przerodzą się w coś głębszego.

Dar morza czyta się bardzo szybko, może właśnie ze względu na jej prawdziwość. Przecież wiele jest sytuacji, gdzie słyszy się podobne historie o porzuconych noworodkach. Co ważniejsze w pewnym momencie ciekawość bierze górę i już nie ma takiej opcji, że można się oderwać od czytania, bo ma się ochotę od razu dowiedzieć, co się stanie.

Fajnym dodatkiem do książki są zamieszczone na końcu pytania do dyskusji. Zawsze można z kimś, kto również przeczytał tę powieść podyskutować i sprawdzić kto jaką ma opinię na dany temat. Z drugiej strony wcale nie potrzebna jest druga osoba żeby na te pytania odpowiedzieć. Sama się trochę pogłowiłam nad nimi i muszę przyznać, że nie było tak łatwo jednoznacznie odpowiedzieć.

Dar morza to tocząca się swoim rytmem historia. Momentami z wolną akcją, momentami zaskakująca, ale dająca poczucie, że wszystko da się rozwiązać. Z pewnością jest to bardzo dobra powieść na ponure listopadowe dni.

Od dłuższego czasu miałam ochotę poznać twórczość Chamberlain, bo słyszałam wiele dobrego o jej książkach, ale zawsze było mi jakoś nie po drodze. W końcu udało się i coś czuję, że pora nadrobić i przeczytać resztę książek autorki.

Daria Cato w wieku jedenastu lat znajduje na plaży noworodka. Jej rodzice postanawiają adoptować dziewczynkę i dać jej na imię Shelly. Gdy...