Sympatyczna historyjka z epoki (1912); ostrzeżenie przed niegodnym życiem i przed zadawaniem cierpień innym ludziom (a w konsekwencji sobie, kiedy przyjdzie czas rozrachunku). Nie jest to może wielka literatura, ale można tę historię czytać bez przykrości i dziś, zwłaszcza że przekład jest dość przyzwoity. Na podstawie tej niedużej powieści powstały trzy filmy, z których do absolutnej klasyki weszła adaptacja najwcześniejsza, szwedzka, w reżyserii Victora Sjöströma (1921) - czasem pojawia się w polskiej tv.

Lagerlöf była chrześcijanką, lesbijką, mistyczką (w sensie światopoglądu), pozytywistką i poganką. I być może dlatego, że była nie tylko chrześcijanką, potrafiła pisać tak, że jej książki mogą się podobać niezależnie od światopoglądu, a ich umoralniająco naiwne przesłania jakoś dają się bezboleśnie przełknąć. Może właśnie dzięki szlachetnej żarliwości i miłości bliźniego - tak po prostu. I dzięki świadomości, że w życiu potrafiła postępować zgodnie ze swoimi zasadami.

Jaka szkoda, że pisarka ta, noblistka przecież, tak u nas popularna przed I i II wojną, jest dziś w Polsce niedoceniana i prawie niewydawana. Warto zauważyć, że elementy fantastyczne występują praktycznie we wszystkich jej powieściach, choć zwykle tylko w tle i marginesowo. "Skarb pana Arnego" (1904), historia o tym, jak duchy pomagają naprawić zło wyrządzone w świecie żywych, została sfilmowana - również trzykrotnie, a po raz pierwszy w 1919 roku, również w Szwecji, pt. "Herr Arnes pengar" przez Mauritza Stillera.

Sympatyczna historyjka z epoki (1912); ostrzeżenie przed niegodnym życiem i przed zadawaniem cierpień innym ludziom (a w konsekwencji sobie, kiedy przyjdzie czas rozrachunku). Nie jest to może wielka literatura, ale można tę historię czytać bez przykrości i dziś, zwłaszcza że przekład jest dość przyzwoity. Na podstawie tej niedużej powieści powstały trzy filmy, z których do...