Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny wniosek – zmienił się mój odbiór, co wynika z zmiany nastawienia, jak też wzbogacenia się w wiedzę i doświadczenie. W konsekwencji nie czułem już tak dużej satysfakcji jak kiedyś, a wręcz czasami czułem się poirytowany.
Wypowiedzi Lwa-Starowicza, z którymi się spotkałem, co raz częściej wydawały mi się stereotypowe i charakterystyczne dla początkowych okresów wprowadzania terapii w Polsce. Szczególnie uderzała mnie stereotypowość podziału cech „męskich” i „żeńskich”. Aktualny stan wiedzy wszystko znacznie bardziej urozmaica i bycie w relacjach to jest mega skomplikowana wartość wykraczająca poza sumę dwóch składowych.
Do tego mam spore odczucie powtarzalności, gdyż pewne cytaty, ba! rozdziały, są żywcem zdarte z poprzednich książek. Więc nie wiem czy lektura wniosła cokolwiek poza odczuciem zmian, które zaszły we mnie.
Niedosyt i rozczarowanie, ale też satysfakcja (z siebie :p ) że „podważam autorytety”.

Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny wniosek – zmienił się mój odbiór, co wynika z zmiany nastawienia, jak też wzbogacenia...