Aż trudno uwierzyć, że ta książka została napisana czterdzieści lat temu! Czytając, co rusz łapałam się na pełnym niedowierzania pytaniu "wizjoner jakiś, czy co?"
Osią opowieści jest inwazja na wybrzeża Francji flotylli statków znad Gangesu, pełnych nędzarzy szukających w Europie raju i nowego miejsca do życia. Ich stopniowe zbliżanie się uruchamia w Europie lawinę reakcji, sekwencje brzemiennych w skutki wydarzeń społecznych i politycznych, ujawniając przy okazji całą słabość Zachodu, niezdolnego do obrony swoich granic - granic rozumianych także w szerszym, nie tylko w dosłownym, geograficznym sensie. Tyle w największym skrócie.
Ze zdumieniem przeczytałam, że Raspail'owi zarzucano rasizm i ksenofobię - to ostatnia rzecz, jaką można o tej książce powiedzieć. To raczej gorzki rozrachunek z własną, łacińską cywilizacją, która wskutek stopniowej erozji utraciła więź ze swoimi korzeniami, w efekcie gubiąc także swą tożsamość i płynącą z niej siłę. Jest w tej książce coś uniwersalnego - bo jak się nad tym zastanowić, dotyka ona kwestii wielkich przemian cywilizacyjnych jako takich. Jesteśmy dziś świadkami tych przemian, bo część z nich jest już bardzo zaawansowana - dużo bardziej, niż w chwili ukazania się "Obozu Świętych" w 1973 roku - ale niektóre są dopiero przed nami. Być może warto się nad tym zastanowić...
Poza wszystkim, co powyżej - książka jest wspaniale napisana i znakomicie przetłumaczona. Talent, inteligencja, dowcip (chwilami gorzki) i doskonałe tempo - wszystko to sprawia, że trudno oderwać się od tej lektury. Śmiało można polecić także tym, którzy nie mają skłonności ani upodobania do analiz społeczno-politycznych...

Aż trudno uwierzyć, że ta książka została napisana czterdzieści lat temu! Czytając, co rusz łapałam się na pełnym niedowierzania pytaniu "wizjoner jakiś, czy co?"
Osią opowieści jest inwazja na wybrzeża Francji flotylli statków znad Gangesu, pełnych nędzarzy szukających w Europie raju i nowego miejsca do życia. Ich stopniowe zbliżanie się uruchamia w Europie lawinę...