Rzadko odnoszę się do innych opinii przy wystawianiu książce oceny, ale tym razem postanowiłam to zrobić.

Niektórzy zarzucają autorowi "Dziennika roku chrystusowego", że zbyt wiele pisze o sobie, że za dużo Dehnela w Dehnelu.
A o kim miałby pisać w dzienniku? Przecież to podstawowa zasada i zbójeckie prawo tego gatunku. Poza tym Jacek Dehnel nie skupia się jedynie na sobie. Mamy okazję poznać jego bliskich i dalszych znajomych, literackie wzorce oraz czytane książki, odwiedzane miejsca, artystyczne upodobania oraz poglądy na bieżące wydarzenia kulturalne, społeczne i polityczne. Sporo przy tej okazji obrywa się posłom i różnej maści ludziom władzy oraz klerowi, na których głupocie i dwulicowości pisarz nie zostawia suchej nitki.

Kolejny często spotykany zarzut to młody wiek autora. Dla mnie to argument absurdalny, gdyż o wartości dziennika nie stanowią lata pisarza, lecz styl, warsztat, umiejętności oraz to, co ma do powiedzenia czytelnikom (zwłaszcza, gdy pisze dziennik z góry przeznaczony do druku).
Broda mędrca nie czyni - mówi arabskie przysłowie:).

Zupełnie rozbroił mnie też zarzut, że dziennik jest przeintelektualizowany. Moim zdaniem, napisany jest lajtowo, a to, że ma erudycyjny charakter, podnosi jego wartość i sprawia, że czyta się go z zainteresowaniem. Wszak to nie wyznania dla tabloidu, tylko książka, która z jednej strony ma oddać charakter autora, z drugiej - pokazać jego zainteresowania, pracę (zwłaszcza nad "Matką Makryną"), pasje i refleksje.

Dla mnie książka Dehnela spełnia wszystkie wymogi literackiego dziennika, a jej lektura sprawiła mi ogromną frajdę.
Od razu zaznaczę, że nie ze wszystkimi poglądami autora się zgadzam (np. z krytyczną opinią o "Ostatnim rozdaniu" Myśliwskiego), ale pasjonujące było dla mnie właśnie konfrontowanie moich ocen z osądami pisarza. I nie dotyczy to tylko literatury.

Dehnel pisze błyskotliwie, dowcipnie, nie stroni od sarkazmu, ale sporo jest też w jego dzienniku lirycznych, wzruszających, nastrojowych fragmentów.
Bronię tej książki z czystym sumieniem, bo dla mnie była ona i rozrywką, i pełną zadumy lekturą, obfitującą w artystyczne konteksty, a to lubię i cenię.

Rzadko odnoszę się do innych opinii przy wystawianiu książce oceny, ale tym razem postanowiłam to zrobić.

Niektórzy zarzucają autorowi "Dziennika roku chrystusowego", że zbyt wiele pisze o sobie, że za dużo Dehnela w Dehnelu.
A o kim miałby pisać w dzienniku? Przecież to podstawowa zasada i zbójeckie prawo tego gatunku. Poza tym Jacek Dehnel nie skupia się jedynie na...