Mam mieszane uczucia. Ambiwalentne. Z jednej strony historia opowiedziana w książce "Zagubieni wśród hiacyntów" wydała mi się raczej bez charakteru, przeciętna, z małym potencjałem, rozmyta w czasie. Z drugiej jednak nie można tej książce odmówić wdzięku i szlachetności. Prostota to jest słowo klucz, które chyba najlepiej oddaje jej charakter. Autorka pokazuje nam, że, choć może to niemodne, historię da się poprowadzić jak płochliwe zwierzę, że nie trzeba za bardzo ściągać uzdy ani dociskać ostrogami do jej delikatnego brzucha. Prowadzi nas niespiesznie, od emocji do emocji. Bez gwałtownych zakrętów, bez sztuczek, ale jest i efekt uboczny tego zabiegu - nadmierne wygładzenie kantów opowieści. Niestety Autorka, moim zdaniem, za bardzo wystudziła emocje bohaterów. Przez to obserwujemy ich jak przez szybę. zamiast żywych ludzi widzimy figury w spektaklu, jaki wystawia Autorka, mało nas poruszają. Szkoda, bo przecież w ich losach nie brak dramatyzmu.

Mam mieszane uczucia. Ambiwalentne. Z jednej strony historia opowiedziana w książce "Zagubieni wśród hiacyntów" wydała mi się raczej bez charakteru, przeciętna, z małym potencjałem, rozmyta w czasie. Z drugiej jednak nie można tej książce odmówić wdzięku i szlachetności. Prostota to jest słowo klucz, które chyba najlepiej oddaje jej charakter. Autorka pokazuje nam, że,...