„Ptak, który uzmysłowi sobie, że on i klatka to nie to samo, jest już wolny”

SAEB TABRIZI
XVII - wieczny poeta perski

Opowiem Wam dzisiaj jedną z tych historii, które dzieją się na co dzień, a które zwyczajnie ignorujemy. Z trzech powodów.
Pierwszym z nich jest brak wiary, drugim czysta znieczulica, a trzecim bezsilność.
Przekroczenie każdej z tych barier przybliża nas do otwarcia oczu na rzeczywistość i stania się aktywnym Obywatelem Świata. Jednak tylko nieliczni pokonują wszystkie trzy przeszkody jednocześnie.

„Między światami” uzmysławia nam, że tacy ludzie jednak istnieją. Roxana Saberi, amerykańska dziennikarka o irańsko-japońskich korzeniach, nie mogła spodziewać się, że pewnego styczniowego poranka zostanie wyciągnięta siłą z domowego zacisza, bo czterej agenci oskarżą ją o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych.

* * *

Roxana Saberi swoje dzieciństwo i młodość wiąże właśnie ze Stanami Zjednoczonymi. To tam ukończyła studia licencjackie w zakresie komunikacji oraz studia magisterskie na kierunku dziennikarstwo informacyjne. W tym państwie również rozwinęła swoją karierę modelki i znalazła się w pierwszej dziesiątce w konkursie na Miss Ameryki. W 2003 roku wyjechała do Iranu z misją: poznam ojczyznę mojego ojca. Plany Saberi obejmowały skosztowanie tradycji, kultury, naukę języka perskiego i zostanie w przyszłości zagraniczną korespondentką. Równolegle odzwierciedlały głęboką, podświadomą miłość do państwa, w którym kilka lat później miała zostać uwięziona.

Koncepcji dziennikarskich młodej kobiety nie było w stanie pokrzyżować nawet odwołanie oficjalnej przepustki prasowej w 2006 roku. Jak sama mówiła:
„Wierzyłam, że świat ma większą niż kiedykolwiek potrzebę niezależnych informacji z Iranu i czułam się też zobligowana, aby je dostarczać. Postanowiłam więc, w ślad za kilkoma dziennikarzami w podobnej sytuacji, nadal pisać w ograniczonym zakresie, według prawa irańskiego niewymagającym przepustki prasowej.”

„Między światami” to przejmująca relacja z aresztowania i pobytu Roxany Saberi w okrutnym teherańskim więzieniu Evin. Oskarżona o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych każdego dnia pobytu w tym miejscu starała się o prawo do jakiejkolwiek obrony. Jej historia przeraża i porusza do szpiku kości. Żyjemy w XXI wieku, a nadal istnieją państwa, w których respektowanie praw człowieka zdaje się być dobrem luksusowym.

Roxana Saberi w jeden poranek musiała nauczyć się, jak walczyć o wolność. Na oczach całego świata, w trakcie pokazowego procesu została skazana na osiem lat więzienia w przerażającym więzieniu Evin. Ostatecznie na blisko rok jej pozornie poukładane życie zostało obrócone w pył, a największe działo w jej kierunku wytoczyło państwo, które tak bardzo kochała.

Książka amerykańskiej dziennikarki jest po prostu ważna, bo zwraca uwagę na wydarzenia w Iranie, przy jednoczesnym zachowaniu szacunku i dumy z irańskich korzeni. Ojczyzna Roxany Saberi to kraj pełen kontrastów cierpiący z powodu polityki zarówno tej wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Kraj, w którym według danych Amnesty International na przełomie '88 i '89 roku zginęło od 4,5 tys. do 10 tys. więźniów. Kraj, w którym prokurator określany jest mianem „teherańskiego kata” i „rzeźnika dziennikarzy”. Oraz gdzie stosuje się przemoc w więzieniach określaną delikatnym mianem „białych tortur”.

Na to wszystko uwagę zwraca Roxana Saberi.
Pisana prostym językiem relacja to krzyk człowieka zniewolonego, który doświadczył niesprawiedliwości. To świadectwo życia i nadzieja na spełnienie największego marzenia, czyli powrotu do wolnej ojczyzny. Wolnej od chorej polityki.

„Musisz tu wrócić, bo Iran to ziemia, z której pochodzi twój ojciec, bo nosisz irańskie nazwisko, bo jesteś Iranką.”

www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com

„Ptak, który uzmysłowi sobie, że on i klatka to nie to samo, jest już wolny”

SAEB TABRIZI
XVII - wieczny poeta perski

Opowiem Wam dzisiaj jedną z tych historii, które dzieją się na co dzień, a które zwyczajnie ignorujemy. Z trzech powodów.
Pierwszym z nich jest brak wiary, drugim czysta znieczulica, a trzecim bezsilność.
Przekroczenie każdej z tych barier przybliża nas...