Według danych organizacji Dziennikarze bez Granic, opublikowanych w 2005 roku, Iran znajduje się na 175 miejscu pod względem wolności słowa. Trzeba być niezwykle odważnym, by relacjonować wydarzenia z kraju, gdzie istnieje ogromna inwigilacja społeczna. Roxana Saberi była amerykańską korespondentką m.in. ABC, BBC i Fox News. Kobieta wyjechała nad Zatokę Perską nie tylko ze względu na zawód, ale również pochodzenie swojego ojca, który wiele lat wcześniej opuścił ojczyznę, osiedlając się na stałe w Stanach Zjednoczonych. Powrót do korzeni sprawił, iż reporterka pokochała mentalność i tradycję Persów. Jej celem stało się pokazanie Islamskiej Republiki Iranu nie tylko w aspekcie reżimu, ale również wyjątkowej, wielowiekowej kultury. Plany opisania unikalnego społeczeństwa zmieniły się 31 stycznia 2009 roku. Wówczas do mieszkania dziewczyny w Teheranie zapukali tajni agenci, stawiając jej zarzuty szpiegostwa na rzecz rządu USA.

Książka „Między światami. Moje życie i niewola w Iranie” to zapis bardzo trudnych przejść dziennikarki, która została oskarżona oraz skazana za przestępstwo, którego nie popełniła. Wiązało się to z pobytem w owianym złą sławą zakładzie karnym Evin, przeznaczonym dla najgroźniejszych więźniów politycznych. Na podstawie wspomnień autorki poznajemy działania szyickiego reżimu, niejako od środka. Roxana została poddana tzw. „białym torturom”, czyli przemocy psychicznej, mającej na celu dobrowolnie przyznanie się do fałszywych zeznań. Dopiero wówczas dziennikarka zdała sobie sprawę od jak dawna była obserwowana przez służby specjalne.
W tym przypadku trudno powiedzieć, że bohaterka nie znała realiów kraju w jakim się znalazła. Respektowała zasady islamu i starała dopasować do lokalnych zwyczajów, stąd była zaskoczona tym, co ją spotkało. Pomimo przystosowania do zaistniałych warunków, w dziewczynie została zaszczepiona wiara w wolność słowa, która powinna być czymś niepodważalnym. W Evin doświadczyła bólu, ale także poznała bohaterskie kobiety, próbujące zmienić oblicze Iranu. Dzięki ich życiorysom, czytelnik odkrywa nową, nieznaną rzeczywistość, gdzie obok fundamentalnych reguł istnieje również niezwykła gościnność.
O bezpodstawnym aresztowaniu stosunkowo szybko dowiedziały się media na całym świecie. Jednym z symboli solidarności stała się żółta wstążka. Rodzice kobiety zaczęli wielką batalię o uwolnienie byłej Miss Dakoty Północnej. Ta sprawa stała się ważna nie tylko w aspekcie osobistej tragedii. Obrońcy praw człowieka, najważniejsi politycy, koledzy po fachu i zwykli ludzie starali się wywrzeć presję na szyickich rządzących. Niestety, sama osadzona przez długi czas nie była świadoma wielu oznak wsparcia. Utrzymywano oskarżoną w przekonaniu, iż nikt nie dowie się o jej losie. W związku z dojmującym poczuciem osamotnienia, publicystka zwróciła się ku wierze. Pewne ukojenie przynosiły jej zarówno słowa Koranu, jak również Biblii.
Książkę warto przeczytać w odniesieniu do relacji wzajemnych Teheranu z Waszyngtonem. Narratorka łączy w swojej pozycji trudne emocje z reporterskim doświadczeniem, więc to nie tylko pamiętnik Amerykanki o irańsko-japońskim pochodzeniu. Widać tu również spojrzenie bohaterki na przyczyny skomplikowanych stosunków międzynarodowych. Roxana Saberi odnalazła idealną równowagę między opisem swoich doświadczeń a przedstawieniem społeczeństwa, muszącego codziennie walczyć z okrutnym reżimem.

(Pierwotnie tekst ukazał się na blogu pod adresem: https://inna-perspektywa.blogspot.com/2019/04/roxana-saberi-miedzy-swiatami-moje.html)

Według danych organizacji Dziennikarze bez Granic, opublikowanych w 2005 roku, Iran znajduje się na 175 miejscu pod względem wolności słowa. Trzeba być niezwykle odważnym, by relacjonować wydarzenia z kraju, gdzie istnieje ogromna inwigilacja społeczna. Roxana Saberi była amerykańską korespondentką m.in. ABC, BBC i Fox News. Kobieta wyjechała nad Zatokę Perską nie tylko ze...

Od dawna przymierzałam się do tej książki.
Intrygowała Mnie przede wszystkim okładka ale też historia w niej opisana.
Mam o niej dwojaką opinię -z jednej strony żal Mi osoby tak niesprawiedliwie potraktowanej, a z drugiej dziwi Mnie że po wszystkim co ją spotkało nadal deklaruje miłość do tego kraju.

Od dawna przymierzałam się do tej książki.
Intrygowała Mnie przede wszystkim okładka ale też historia w niej opisana.
Mam o niej dwojaką opinię -z jednej strony żal Mi osoby tak niesprawiedliwie potraktowanej, a z drugiej dziwi Mnie że po wszystkim co ją spotkało nadal deklaruje miłość do tego kraju.

Nie potrafię obiektywnie stwierdzić, czy ta pozycja wciągnęła mnie, bo jest dobra, czy też dlatego, że czytałam ją będą w Iranie, z wypiekami na twarzy leżąc w śpiworze w niezbyt czystym hostelu w Isfahanie. Książka pokazuje Iran, jakiego turysta na szczęście nie doświadcza - tę ciemną stronę dyktatury. Bardzo polecam.

Nie potrafię obiektywnie stwierdzić, czy ta pozycja wciągnęła mnie, bo jest dobra, czy też dlatego, że czytałam ją będą w Iranie, z wypiekami na twarzy leżąc w śpiworze w niezbyt czystym hostelu w Isfahanie. Książka pokazuje Iran, jakiego turysta na szczęście nie doświadcza - tę ciemną stronę dyktatury. Bardzo polecam.

„Mamy XXI wiek, tragedia totalitaryzmów w Europie jest już za nami, świat przez ostatnie kilkadziesiąt lat bardzo się zmienił, choćby pod względem praw i wolności człowieka. Ale nie wszędzie. Iran jest takim miejscem, w którym do tego nie doszło. A przekonała się o tym Roxana Saberi, która zafascynowana tamtejszą kulturą, będącą również kulturą jej korzeni, zamieszkała tam, aby napisać książkę. Chciała przedstawić Iran w jak najbardziej dobrym świetle – nie dlatego, że ktoś jej tak kazał, ale dlatego, że tak widziała ten kraj. Władza jej w tym przeszkodziła – i w efekcie powstała książka o prawdziwej, brutalnej stronie Iranu, a także o sile determinacji, woli przetrwania, walce o sprawiedliwość, godność i wolność”.

Cała recenzja: http://bohater-fikcyjny.blogspot.com/2016/11/89-90-91-w-trzech-sowach-literatura.html

„Mamy XXI wiek, tragedia totalitaryzmów w Europie jest już za nami, świat przez ostatnie kilkadziesiąt lat bardzo się zmienił, choćby pod względem praw i wolności człowieka. Ale nie wszędzie. Iran jest takim miejscem, w którym do tego nie doszło. A przekonała się o tym Roxana Saberi, która zafascynowana tamtejszą kulturą, będącą również kulturą jej korzeni, zamieszkała tam,...

Nijaka, nieporuszająca, bez emocji. Autorka skarży się na tortury i brutalność, ale ani tortur, ani brutalności tu nie ma. Strajk głodowy, który miał poruszać przypomina parodię, przestałam liczyć ile razy był zaczynany.

Nijaka, nieporuszająca, bez emocji. Autorka skarży się na tortury i brutalność, ale ani tortur, ani brutalności tu nie ma. Strajk głodowy, który miał poruszać przypomina parodię, przestałam liczyć ile razy był zaczynany.

Roxana Saberi po ół japonka posiadająca podójne obywatelstwo, w tym irańskie po ojcu Irańczyku. Jako akredytowana dziennikarka spędziła 6 lat w Iranie pracując jako korespondent. Od 2003 praktycznie przeniosła się do Iranu, miała tez irańskiego chłopaka. zachwyciła ją innośc Teheranu, choć powite szarymsmogiem niedoległe góry juz mniej. Niestety w 2009 roku wszystkie akredytacje straciły waznośc, ale ufając w siłe swojego obywatelstwa już jako wolny strzelec zdecydowałą się pozostać w jkraju. penwego dnia wparowali do niej agenci i wyladowała we więzieniu. Przekraczjąc granice absurdu, oskarżóno ją o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Osadzono w więzieniu, a jej sprawa zajął się Kat dziennikarzy, który ferowal neisłychanie wysokie wyroki. Jej ksiazka o Iranie, liczne notatki, wizyty w archiwach tez wzbudziły podejrzenia. podobno obserwacj ę kobiety prowadzno od jakiegoś czasu. Materiały dla telewizji Fox też były podejrzane. zarekwirowano laptopa, poznała od podszewki życie w areszcie. Towarzyszące jejwiężniarki eż przsłuchowano, zmieniały się co jakis cza. oczywiście wyroki byly niewspółmierne do kary, wzwlaszcza za wywrotowa dziąłlnośc politycznKobieta opsiuje złośc i frystracje, id=ndolencję USA, niekończące się przesłuchania, obłudne manipulację faktami i jej nadzieją , że wyjdzie na wolnosc. Opisuje strażniczki, więzienne życie, wszechobecną nudę w oczekiwaniu na roozrawę, wybór prawnika. jej rodzice i chłopak ie sutają w wysiłkach, by wymusić na reżimie zwolnienie dziennikarki. Z bolesną szczerością dekonstruuje kłamstwa śłeczych, swoją chwilę porażki, gdy już miała podpisać spreparowane oświadczenie. Jednak w pewnym sensie stała się męczennicą za prawdę i jej sprawa zdobyła rozgłos medialny.Poznała, jak raktuje się kobiety w tym totalitaryzmie, przemyca też wiele celnych obserwacji obyczajowo-kulturowych. czyta się z zapartym tchem, gdyż historia jest z polotem opisana, zawiera liczne niuanse, pokazuje mechanizm irańskiej "sprawiedliwośći", a do tego rzetelnie opisuje realia tak egzotycznego dla Amerykanów kraju.

Roxana Saberi po ół japonka posiadająca podójne obywatelstwo, w tym irańskie po ojcu Irańczyku. Jako akredytowana dziennikarka spędziła 6 lat w Iranie pracując jako korespondent. Od 2003 praktycznie przeniosła się do Iranu, miała tez irańskiego chłopaka. zachwyciła ją innośc Teheranu, choć powite szarymsmogiem niedoległe góry juz mniej. Niestety w 2009 roku wszystkie...

Moim zdaniem książka dobra, choć w siedzenie mnie nie wbiła. Dziewczyna, tak na prawdę sama sobie taki los zgotowała. Miała wracać do domu? To nie, wolała na własną rękę zostać w Iranie i tak skończyła. Szczęście miała, że z powrotem jest na wolności. Nie wszystkim jednak los sprzyja.

Moim zdaniem książka dobra, choć w siedzenie mnie nie wbiła. Dziewczyna, tak na prawdę sama sobie taki los zgotowała. Miała wracać do domu? To nie, wolała na własną rękę zostać w Iranie i tak skończyła. Szczęście miała, że z powrotem jest na wolności. Nie wszystkim jednak los sprzyja.

"Spokój dowodzi mądrości."
"Mądrzy ludzie zachowują spokój."

Jest tak wiele do powiedzenia o tej książce, że musiałabym napisać o niej kolejną książkę, by móc wyrazić wszystko to co czuję i odczuwałam podczas czytania. Wachlarz emocji, który dany mi było poznać, jest nie do opisania.
Jest to tak złożony i szeroki materiał doświadczeń Roxanny Saberi, że naprawdę jest mi ciężko w ogóle zacząć.
Rzadko zgadzam się z tym, co sugeryją krytycy lub to co mówi pierwsza strona książki, ale tym razem zgadzam się w stu procentach.

"Wstrząsająca powieść o reżimie, dla którego prawda nie ma najmniejszego znaczenia i w którym walczącego o nią człowieka oskarża się o szpiegostwo i skazuje na wieloletnie więzienie."

"To poruszające świadectwo bezkompromisowej walki o godność i wolność."

"Roxana Saberi daje świadectwo odwagi, rozliczając się z traumą, której doświadczyła w więzieniu w Teheranie. Pokazuje absurdalność i okrucieństwo systemu."

Saberi pisząc książkę o Iranie, nie spodziewała się chyba, że zostanie oskarżona o szpiegostwo i zmuszona do składania fałszywych zeznać. Nie spodziewała się również, że musi wykazać się odwagą i determinacją w walce z irańskimi władzami,z którymi tak na dobrą sprawę raczej nie da się wygrać. Jest to dosyć smutne, że żyjemy na świecie, gdzie nie ma równości. Nie chodzi mi tu tylko o brak równości rasowej, płciowej, religijnej i tym podobne. Bardziej chodzi mi o brak równości politycznej, o ile taki termin w ogóle istnieje. Jesteśmy wręcz zmuszeni przyglądać się, przysłuchiwać się temu co dzieję się w takich właśnie państwach jak Iran, ale nie tylko tam dzieje się źle. Jesteśmy nieświadomi tych licznych miejsc, w których jest podobna sytuacja. Żyjemy w państwie demokratycznym, w którym dużo zależy od Nas więc jest nam wygodnie, ale w dużym stopniu otacza nas ignorancja. Wielu też przechodzi obojętnie i wcale się nie dziwię. Żyjemy swoim życiem, mamy swoje problemy i zwyczajnie brak nam czasu, żeby przejmować się tym, co nas nie dotyczy. A gdy słyszymy w wiadomościach, otwieramy tylko usta w zdziwieniu.
Kurde, za mało opinii w opinii, za dużo refleksji.
Roxana Saberi miała szczęście. Ominął ją ośmioletni wyrok więzienia. Dzięki nagłośnieniu jej sprawy, interwencji różnych instytucji międzynarodowych i wsparciu rodziny,wyszła na wolność. Ale jak wiele ludzi musi znosić ten totalitaryzm? Jak wiele ludzi siedzi w więzieniu z niesprawiedliwym wyrokiem? Jak wielu ludzi pozbawia się praw człowieka? Iran w pełni kontroluje społeczeństwo i nadzoruje wszystkie strefy życia zarówno publicznego jak i prywatnego. Propaganda, brak szacunku, pozbawienie człowieka godności. W tej książce jest to dokładnie przedstawione, więc nie wahajcie się zbytnio przy wyborze kolejnej lektury. To książka, którą musicie przeczytać.

"Spokój dowodzi mądrości."
"Mądrzy ludzie zachowują spokój."

Jest tak wiele do powiedzenia o tej książce, że musiałabym napisać o niej kolejną książkę, by móc wyrazić wszystko to co czuję i odczuwałam podczas czytania. Wachlarz emocji, który dany mi było poznać, jest nie do opisania.
Jest to tak złożony i szeroki materiał doświadczeń Roxanny Saberi, że naprawdę jest mi...

Roxana Saberi opowiada o tym, jak chcąc napisać książkę o Iranie trafiła do więzienia, wzięta za tajną agentkę. Dziennikarka opisuje wstrząsającą opowieść o pobycie w więzieniu oraz drodze do odzyskania wolności.

Roxana Saberi opowiada o tym, jak chcąc napisać książkę o Iranie trafiła do więzienia, wzięta za tajną agentkę. Dziennikarka opisuje wstrząsającą opowieść o pobycie w więzieniu oraz drodze do odzyskania wolności.

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html