Dłuuugo ją czytałam, w połowie odłożyłam i poczekała sobie aż przeczytałam trzy inne książki, w końcu pchana dziwną potrzebą ponownie po nią sięgnęłam i... cóż wpadłam w Głębię.

Początkowe przydługawe wprowadzenie do świata mniej więcej w połowie zmienia się w pełną akcji, pościgów i tajemnic space operę. Wypalona galaktyka wciąga i rzeczywiście bez Stazy się nie obywa. Obłęd gwarantowany, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Maszyny, STRIP, Elohim, Zjednoczenie wszyscy oni wyciągają ręce ku czytelnikowi i namawiają żeby wstąpić w ich szeregi.

Każdy z bohaterów jest naprawdę oryginalny i zapada w pamięć. Moimi ulubieńcami są zdecydowanie Natrium oraz Kirke Bloom. Każdy ma swoją indywidualną cechę dzięki której można łatwo identyfikować go z tłumu, bo postaci mamy tu całe mrowie.

Nie obyło się jednak bez minusów. Czułam się nieco zagubiona i znudzona przy krótkich podrozdziałach i przy skakaniu z postaci na postać. Dodatkowe powtarzanie toczonych dialogów sprawiało, że miałam ochotę przekartkować co niektóre kartki. Niewiele wnosiło do fabuły a widzenie trzy razy tego samego z punktu widzenia różnych postaci też nic nie dawało.

Mimo wszystko konieczne jest potwierdzenie, że Wypalona galaktyka posiada swój niesamowity klimat. Konieczne jest stwierdzenie, że historia dopiero się zaczyna. Konieczne jest chwycenie za książkę przez fana sci-fi i zagłębienie się w nią. Konieczne jest zakupienie następnego tomu. Konieczne jest poznanie dalszych losów bohaterów.

Ja wpinam się na twardo w Stazę i skaczę do drugiego tomu.

Dłuuugo ją czytałam, w połowie odłożyłam i poczekała sobie aż przeczytałam trzy inne książki, w końcu pchana dziwną potrzebą ponownie po nią sięgnęłam i... cóż wpadłam w Głębię.

Początkowe przydługawe wprowadzenie do świata mniej więcej w połowie zmienia się w pełną akcji, pościgów i tajemnic space operę. Wypalona galaktyka wciąga i rzeczywiście bez Stazy się nie obywa....