Wcześniej czytałem dwie książki Arne Dahla i były całkiem spoko. Gorące krzesła okazały się dość ciężką pozycją do przetrawienia. Tzn jej pierwsza połowa strasznie muli, nic się nie dzieje albo dzieje się powoli, więc jest dość nudno, a w rozdziałach "Wyspa" w ogóle nie wiadomo o co chodzi. Na szczęście w pewnym momencie akcja się bardziej rozkręca, całość nabiera większego sensu i druga połowa jest zdecydowanie lepsza. Mimo to książka jest raczej dla największych fanów skandynawskich kryminałów / książek sensacyjnych.

Wcześniej czytałem dwie książki Arne Dahla i były całkiem spoko. Gorące krzesła okazały się dość ciężką pozycją do przetrawienia. Tzn jej pierwsza połowa strasznie muli, nic się nie dzieje albo dzieje się powoli, więc jest dość nudno, a w rozdziałach "Wyspa" w ogóle nie wiadomo o co chodzi. Na szczęście w pewnym momencie akcja się bardziej rozkręca, całość nabiera większego...

Mam wrażenie, że po „Głuchym telefonie” byłam już lepiej przygotowana na to, z jakim rodzajem powieści będę miała do czynienia przy okazji „Gorących krzeseł”. Spodziewałam się wielowątkowego śledztwa, w którym poszczególne nici połączą się dopiero z czasem, szybkiej akcji rozgrywanej w wielu miejscach i mnogości bohaterów. To historia wymagająca cierpliwości i uwagi, bo bez tego łatwo można się w niej pogubić. Klimat tajnych organizacji teoretycznie nie mój, a jednak nadzwyczaj dobrze się w nim odnalazłam. Chciałabym nie czuć tego niedosytu jeśli chodzi o lepsze poznawanie członków Opcopu, ale doceniam, że Arne Dahl w każdym tomie odsłania trochę więcej. Dobrze mi się tę książkę czytało i nawet jeśli na przestrzeni kilkuset stron trafiały się momenty mniej absorbujące, a niektóre rozwiązania zdawały mi się nieco zbyt efekciarskie, to i tak jako całość ten drugi tom zdecydowanie mi się podobał.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2020/11/arne-dahl-gorace-krzesla.html

Mam wrażenie, że po „Głuchym telefonie” byłam już lepiej przygotowana na to, z jakim rodzajem powieści będę miała do czynienia przy okazji „Gorących krzeseł”. Spodziewałam się wielowątkowego śledztwa, w którym poszczególne nici połączą się dopiero z czasem, szybkiej akcji rozgrywanej w wielu miejscach i mnogości bohaterów. To historia wymagająca cierpliwości i uwagi, bo bez...

Niezła trzymająca w napięciu książka sensacyjna, ale na fabułę według mnie troszkę za bardzo przesadzony.
Jak zawsze u tego autora przydługie nic nie wnoszące opisy.

Niezła trzymająca w napięciu książka sensacyjna, ale na fabułę według mnie troszkę za bardzo przesadzony.
Jak zawsze u tego autora przydługie nic nie wnoszące opisy.

Dahl trochę pod formą. Przynajmniej dla mnie to najsłabsza jego książka jaką przeczytałem. Być może przerwa między "Głuchym telefonem" była zbyt długa, albo i poprzeczka zawieszona bardzo wysoko. W każdym razie w "Gorących krzesłach" Dahl mnie trochę rozczarował. Oczywiście nie wszystko tutaj jest złe. Dahl potrafi wciąż uraczyć nas miłym cliffhangerem, podkręcić tempo, zaostrzyć język, ale jak dla mnie wątek ślepego zaułku - kompletnie niezrozumiały. I tak jak Bond walczył ze Spectre tak tutaj nasi bohaterzy walczą wciąż z tą samą organizacją. Może przydałoby się jakieś nowe otwarcie, a inne wątki ostatecznie zamknąć. No i zdecydowanie Dahlowi nie wychodzi stream of consciousness. Wspomnienia z wysp to nie jest najmocniejsza strona tej książki. Dahl wypada najlepiej kiedy się bawi. Kiedy łączy kilka wątków w jedną całość, i napędza tempo robiąc mocny, dynamiczny thriller. Tutaj zdecydowanie tego zabrakło.

Dahl trochę pod formą. Przynajmniej dla mnie to najsłabsza jego książka jaką przeczytałem. Być może przerwa między "Głuchym telefonem" była zbyt długa, albo i poprzeczka zawieszona bardzo wysoko. W każdym razie w "Gorących krzesłach" Dahl mnie trochę rozczarował. Oczywiście nie wszystko tutaj jest złe. Dahl potrafi wciąż uraczyć nas miłym cliffhangerem, podkręcić tempo,...

dno

dno

Zdecydowanie za dużo wątków, jeden wielki galimatias

Zdecydowanie za dużo wątków, jeden wielki galimatias

Druga część cyklu o jednostce Opcop ma może mniej zagmatwany, ale też mniej realistyczny wątek główny. Dla mnie dobre czytadło do rozrywki pomiędzy innymi książkami.

Druga część cyklu o jednostce Opcop ma może mniej zagmatwany, ale też mniej realistyczny wątek główny. Dla mnie dobre czytadło do rozrywki pomiędzy innymi książkami.

Wciagajaca!

Wciagajaca!

Jak to zwykle Arne Dahl - nie sposób się oderwać. A umiejętność splatania ze sobą tych wszystkich dziwnych, niesamowitych i skomplikowanych wątków i stworzenie z nich sensownej całości - mistrzostwo!

Jak to zwykle Arne Dahl - nie sposób się oderwać. A umiejętność splatania ze sobą tych wszystkich dziwnych, niesamowitych i skomplikowanych wątków i stworzenie z nich sensownej całości - mistrzostwo!

Druga z serii o jednostce Opcop i jeszcze lepsza od poprzedniej. Zdecydowanie temat bardziej podpasował moim gustom niż poprzednia część. Bardzo ciekawie rozegrana intryga!
Polecam!

Druga z serii o jednostce Opcop i jeszcze lepsza od poprzedniej. Zdecydowanie temat bardziej podpasował moim gustom niż poprzednia część. Bardzo ciekawie rozegrana intryga!
Polecam!