Bezdroża

Dobra mroczna opowieść. Może nieco zbyt skomplikowana.

Dobra mroczna opowieść. Może nieco zbyt skomplikowana.

Pokaż mimo to

"Można się zastanawiać, czy ze wszystkich milionów gatunków zwierząt to nie my dzierżymy palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o nieludzkość."

Pierwszy tom wywarł na mnie ogromne wrażenie, przy drugim też bawiłam się mocno i satysfakcjonująco. Powieść charakteryzuje specyficzny i nietuzinkowy klimat mroku, frapujących niedopowiedzeń i zamglonych obrazów. Arne Dahl rewelacyjnie przykuwa uwagę do stron książki, umiejętnie sprawia, że wyobraźnia działa na najwyższych obrotach, za nic nie chce się wychodzić z ciągu snucia domysłów i przypuszczeń, jak bardzo byłyby szalone, to i tak nie w pełni dorównują pomysłowości autora. Nic nie jest takim, jaim się wydaje, śledzimy główny trzon scenariusza zdarzeń, podlegający wyjątkowo zaskakującym zwrotom akcji, jednocześnie zagłębiamy się w wyłaniające się z ciemności warstwy zagmatwanych tajemnic, kłamstw i manipulacji.

Szczególny styl narracji sprawia, że wszystko spowija gęsta śnieżna zasłona zadziwiających incydentów, wyjątkowo trudno przebić się przez mroźne oblicze mordercy, poznać nie tylko jego oficjalne motywy, ale przede wszystkim skrywane pobudki. W zamieci ściśle powiązanych ludzkich losów, początkowo do głosu dochodzą niewyraźne rozbrzmiewające echa przeszłości, z czasem przekształcają się w przerażająco wybrzmiewającą melodię szaleństwa i obsesji. Trzeba uważnie wsłuchiwać się w różnorodne barwy rozpisane dla bohaterów, pojedyncze słowa okazują się wskazówkami, zaś przypadkowe frazy podpowiedziami, w procesie docierania do prawdy. Atrakcyjne osobowości kluczowych postaci i ciekawe rysy drugorzędnych charakterów, stanowią rytm zagadki kryminalnej, zaś takty rozpisane są przez elementy cechujące gatunek thrillera.

Nie ma opcji, aby zabierać się za drugą odsłonę serii bez znajomości pierwszej, są tak mocno ze sobą powiązane, że rozerwanie wspólnych nici okazałoby się błędem. Trzeba od początku być w historii, aby w pełni cieszyć się poznawaniem, pozwolić akcji rozwinąć się we właściwym tempie, dać bohaterom odpowiedni czas na podejmowanie trudnych decyzji i brzemiennych w skutki działań. Zatem świadomie nie zdradzam nawet drobnych informacji dotyczących fabuły, niezbędne wskazówki zawarłam przy opisywaniu spotkania z "Pustkowiami". Z niecierpliwością wyczekuję możliwości zanurzenia się w trzecim tomie, na tak porywające i ekscytujące książki zawsze znajdę czas, wyjątkowo przyjemnie się je przeżywa, wciągają maksymalnie.

Bookendorfina.pl

"Można się zastanawiać, czy ze wszystkich milionów gatunków zwierząt to nie my dzierżymy palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o nieludzkość."

Pierwszy tom wywarł na mnie ogromne wrażenie, przy drugim też bawiłam się mocno i satysfakcjonująco. Powieść charakteryzuje specyficzny i nietuzinkowy klimat mroku, frapujących niedopowiedzeń i zamglonych obrazów. Arne Dahl rewelacyjnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom [3] Cykl; Sam Berger i Molly Blom.
___
Säpo zwraca się do Bergera o pomoc w odnalezieniu Aiszy Pachachi, porwana przez byłego agenta służb- Carstena. Celem takiego działania jest dotarcie do ojca dziewczynki. Starcie między Samem a Carsterem ma podkład osobisty, gra jednak toczy się o atak terrorystyczny...
Wszystko było by łatwiejsze do zrealizowania gdyby nie ciążące na nim zabójstwo, nie popełnił go lecz jest za ten czyn ścigany.
____
Ta książka aż kipi emocjami!
Cykl z nimi uliwelbiam równo z Chyłką. Pełno tajemnic, pytań a odpowiedzi pochowane w różnych zakątkach.
Jeśli temat ataków terrorystycznych, brak litości losu nad bohaterami, śmierći i pełno zagadek jest przez ciebie lubianych zapraszam do lektury!

Tom [3] Cykl; Sam Berger i Molly Blom.
___
Säpo zwraca się do Bergera o pomoc w odnalezieniu Aiszy Pachachi, porwana przez byłego agenta służb- Carstena. Celem takiego działania jest dotarcie do ojca dziewczynki. Starcie między Samem a Carsterem ma podkład osobisty, gra jednak toczy się o atak terrorystyczny...
Wszystko było by łatwiejsze do zrealizowania gdyby nie ciążące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest koniec listopada. Powiało chłodem. Mróz ścina krew w żyłach. Nie, nie przesadzam. Ciemność nocy tak głęboka, że rozświetla ją tylko zorza polarna. Mroku duszy nawet ona nie rozjaśni. Wzrok poraża biel śniegu, który pokrył "Bezdroża". Rzucają się w oczy tylko ślady krwi.

"Coś większego niż pojedyncza komórka mózgu wybrało się na wycieczkę po zmrożonej czaszce"

Od narodzenia po śmierć gramy rolę, który wyznaczył nam los.

"Życie jest tylko przechodnim półcieniem..." ("Makbet")

Kim była kobieta, która śmierć ofiar liczyła podwójnie? Jaki bagaż tragicznych wspomnień dźwigała, że aż pragnęła konfrontacji z mężczyzną uosabiającym ojca? Potrzebowała, żeby ją potępił i próbował powstrzymać. Manipulacja w jej wykonaniu była tak potężna, że przypominała tresurę.

Sam Berger po powrocie do aktywnego życia widział jedyny sposób, żeby zatrzymać ciąg zbrodni.

"Ponownie opróżnić mózg, podłączyć go do ładowarki. A potem zacząć pamiętać.
Naprawdę pamiętać."

Arne Dahl jest kolejnym pisarzem, który próbował mnie przekonać, że trauma dziecka skutkuje agresją w dorosłym życiu. Trudno mi w to uwierzyć. Równie zadziwiający jest obraz funkcjonariuszy, którzy prowadzą swoje oddzielne, prywatne śledztwa. Brak współpracy
w śledztwie zdecydowanie utrudnia sensowne działania.

Druga część trylogii tego autora jest bardziej thrillerem niż kryminałem. To duża zaleta powieści "Bezdroża". Autor przedstawił swoich bohaterów jako normalnych, wrażliwych ludzi zdolnych do głębokich uczuć. To nie są tylko bezduszni policjanci czy agenci nastawieni wyłącznie na rozwiązanie sprawy. Naturalnie nie wszyscy są pozytywni. Pamiętam pewną sytuację, która wywołała u mnie mrowienie na karku, a za chwilę - uśmiech na twarzy. Pan Arne Dahl miał bardzo dobry pomysł na utrzymanie ciągłości z wcześniejszą powieścią "Pustkowia". Nie jestem zachwycony tą książką, ale mimo to polecam ją. Po prostu od dawna nie jestem wielbicielem literatury skandynawskiej.
Mimo to z zainteresowaniem sięgnę po "Głębię". Mroźny klimat "Bezdroży" na pewno wielu czytelnikom spodoba się.

Jest koniec listopada. Powiało chłodem. Mróz ścina krew w żyłach. Nie, nie przesadzam. Ciemność nocy tak głęboka, że rozświetla ją tylko zorza polarna. Mroku duszy nawet ona nie rozjaśni. Wzrok poraża biel śniegu, który pokrył "Bezdroża". Rzucają się w oczy tylko ślady krwi.

"Coś większego niż pojedyncza komórka mózgu wybrało się na wycieczkę po zmrożonej czaszce"

Od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dalszy ciąg perypetii detektywistycznego duetu : Berger i Blom.Kolejne śledztwo splecione nierozerwalnie z przeszłością.Można czytać niezależnie,ale braknie wtedy perspektywy i spojrzenia na minione wydarzenia.Jak na skandynawaDahl wykazał się niezwyłym temperamentem pisarskim.Polecam.

Dalszy ciąg perypetii detektywistycznego duetu : Berger i Blom.Kolejne śledztwo splecione nierozerwalnie z przeszłością.Można czytać niezależnie,ale braknie wtedy perspektywy i spojrzenia na minione wydarzenia.Jak na skandynawaDahl wykazał się niezwyłym temperamentem pisarskim.Polecam.

Pokaż mimo to

Myślałam, że po "Pustkowiach" nic mnie już nie zaskoczy! Nic bardziej mylnego. Arne Dahl jak zawsze przeszedł sam siebie

Myślałam, że po "Pustkowiach" nic mnie już nie zaskoczy! Nic bardziej mylnego. Arne Dahl jak zawsze przeszedł sam siebie

Pokaż mimo to

Bezpośrednia kontynuacja tomu Pustkowia. Nic więc dziwnego, że bardzo podobna. Podobna ale jednak słabsza. Pierwszy tom miał w sobie dużo świeżości, a sama historia była dobrze wyważona. Tutaj wszystko jest niepotrzebnie pokomplikowane, czasem na siłę. Narracja także słabsza i czasami dziwna, jakby autor znudził się i eksperymentował :-). Czyta się mimo wszystko dobrze i z zainteresowaniem, ale jednak lekki zawód.

Bezpośrednia kontynuacja tomu Pustkowia. Nic więc dziwnego, że bardzo podobna. Podobna ale jednak słabsza. Pierwszy tom miał w sobie dużo świeżości, a sama historia była dobrze wyważona. Tutaj wszystko jest niepotrzebnie pokomplikowane, czasem na siłę. Narracja także słabsza i czasami dziwna, jakby autor znudził się i eksperymentował :-). Czyta się mimo wszystko dobrze i z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy brałam do ręki Pustkowia, nie spodziewałam się tego co Arne Dahl ma w planach, co postanowił uczynić swoim bohaterom, co zrobić z nami czytelnikami. Teraz, uzbrojona w wiedzę, której poprzednio mi zabrakło, zabrałam się za Bezdroża. I teraz śmiało mogę powiedzieć, że nie byłam przygotowana na to, co spotkało bohaterów i mnie jako czytelnika podczas lektury Bezdroży.
W drugiej części opowieści o dwójce policjantów czy teraz już byłych policjantów Arne Dahl zabiera nas w świat krainy lodu i wszechobecnego śniegu. I zimna, nie tylko tego wynikającego z panujących temperatur, ale również tego, które kryje się w ludziach, które sprawia, że dokonane zbrodnie są okrutniejsze, plany niszczenia innych bardziej przemyślane, a przestępcy bardziej wyrafinowani. Duet poznanych wcześniej bohaterów ponownie staje przed zadaniami, które w miarę mijających białych dni, stają się coraz bardziej zagmatwane, przeciwnik nieoczekiwany, a droga do rozwiązania zagadki kręta, zasypana śniegiem i wymagająca ofiar.
Końcówka Pustkowi jednoznacznie wskazała kierunek kolejnej części. Stąd spotykamy bohaterów w momencie kiedy próbują stanąć na nogi po dramatycznych wydarzeniach z jakimi ostatnio mieli do czynienia. Wszystko jest zagmatwane. Berger z zanikiem pamięci od momentu znalezienia zwłok współpracowniczki, Deer na nowym stanowisku niepewna siebie i swojego wieloletniego partnera, tajemniczy obserwatorzy, zakłady psychiatryczne, znikające kobiety z narysowaną długopisem na ciele zagadkową koniczynką, echa przeszłości pukające do drzwi. Jedynie Molly sprawia wrażenie osoby orientującej się w nowej rzeczywistości, twardo stojącej na ziemi, trzymającej w ręku całkiem sporą ilość sznurków. Do czasu…
Dahl jest mistrzem niedopowiedzeń. Prowadzi nas przez świat nakreślony grubymi liniami wymagając od nas dopełnienia jego szkicu. Wymaga samodzielnego pilnowania czasu zdarzeń, rzadko posługuje się odnośnikami czasowymi. Mam wrażenie, że celowo wymaga od czytelnika skupienia, czujności i otwartości na historię. Udaje mu się wciągnąć odbiorcę w swój świat, niemal uczynić z niego uczestnika prezentowanych zdarzeń. Bezdroża angażują czytelnika. Oczekują gotowości intelektualnej, emocjonalnej, czasowej, bo to nie jest książka do przeczytania za jednym pociągnięciem.
Językowo Bezdroża przypominają Pustkowia. Nie są łatwe, lekkie, ale i tematyka taka nie jest. Nie raz wracałam na poprzednie strony szukając, sprawdzając, potwierdzając lub przecząc myślom czy spostrzeżeniom, które pojawiały się w mojej głowie. Bo historia w Bezdrożach to ponownie biała tablica na której poprzyczepiano zdjęcia, opisy, znaczniki, kolorowe linki, fragmenty przeszłości. To zagmatwana opowieść w której większość spraw i rzeczy zmienia swój obraz w miarę rozwoju sytuacji. Mistrzowsko spleciona brutalna intryga zaskakuje czytelnika i pogania w lekturze. Do ostatniej strony, po której można tylko czekać…
I wszystko wskazuje na to, że długo przyjdzie nam czekać, choć końcówka należy do tych, po których biegniemy szybko do księgarni i kupujemy kolejną część. Tym razem musimy jednak nie pobiegniemy, musimy poczekać na kolejny krok autora i wydawnictwa. Jestem przekonana, że będzie warto.

Kiedy brałam do ręki Pustkowia, nie spodziewałam się tego co Arne Dahl ma w planach, co postanowił uczynić swoim bohaterom, co zrobić z nami czytelnikami. Teraz, uzbrojona w wiedzę, której poprzednio mi zabrakło, zabrałam się za Bezdroża. I teraz śmiało mogę powiedzieć, że nie byłam przygotowana na to, co spotkało bohaterów i mnie jako czytelnika podczas lektury Bezdroży.
W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam z książką „Bezdroża” w pewnym sensie problem. Dosyć długo trwało zanim się w niej zaczytałam, ale później podobało mi się kilka twistów fabularnych. Samo zakończenie nie zrobiło jednak na mnie wielkiego wrażenia, a o kolejnej części, gdy się ukaże, nie myślę z jakąś dużą ekscytacją. Sam Berger i Molly Blom to bohaterowie, którzy mnie intrygują i nie chciałabym się z nimi rozstawać, ale na razie ta seria pozostaje dla mnie tylko niezła.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2018/04/arne-dahl-bezdroza.html

Mam z książką „Bezdroża” w pewnym sensie problem. Dosyć długo trwało zanim się w niej zaczytałam, ale później podobało mi się kilka twistów fabularnych. Samo zakończenie nie zrobiło jednak na mnie wielkiego wrażenia, a o kolejnej części, gdy się ukaże, nie myślę z jakąś dużą ekscytacją. Sam Berger i Molly Blom to bohaterowie, którzy mnie intrygują i nie chciałabym się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skończyłam czytać "Bezdroża" Arne'go Dahl'a. To szwedzki autor cyklu o Drużynie A, który bardzo lubiłam. Nowy cykl o Samie Bergerze i Molly Bloom jest bardziej dynamiczny i zdecydowanie bardziej zakręcony. Dużo się dzieje i trzeba być dobrze skoncentrowanym podczas lektury. Sprawa z 1ej części wciąż czeka na wyjaśnienie, a w "Bezdrożach" dominuje inna, mroczna zagadka. Czy polecam? Dla wielbicieli gatunku oczywiście.

Skończyłam czytać "Bezdroża" Arne'go Dahl'a. To szwedzki autor cyklu o Drużynie A, który bardzo lubiłam. Nowy cykl o Samie Bergerze i Molly Bloom jest bardziej dynamiczny i zdecydowanie bardziej zakręcony. Dużo się dzieje i trzeba być dobrze skoncentrowanym podczas lektury. Sprawa z 1ej części wciąż czeka na wyjaśnienie, a w "Bezdrożach" dominuje inna, mroczna zagadka. Czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to