Pustkowia

Bardzo lubię książki Dahla z drużyną A, bo to takie rasowe skandynawskie kryminały : ) Dlatego tak dużym rozczarowaniem było Pustkowie. Dlatego tak dużym rozczarowaniem było czytanie jak to dwoje policjantów ratuje świat (no, prawie świat), a przeciw nim nie tylko cała policja, ale i tajne służby. Dlatego przestrzegam: kto lubi twórczość Arnego Dahla niech tego nie czyta.

Bardzo lubię książki Dahla z drużyną A, bo to takie rasowe skandynawskie kryminały : ) Dlatego tak dużym rozczarowaniem było Pustkowie. Dlatego tak dużym rozczarowaniem było czytanie jak to dwoje policjantów ratuje świat (no, prawie świat), a przeciw nim nie tylko cała policja, ale i tajne służby. Dlatego przestrzegam: kto lubi twórczość Arnego Dahla niech tego nie czyta.

Kryminał jak kryminał. Intryga dość głupia, moim zdaniem, do tego autor jedzie po dość wytartych szklakach (policjant prowadzący śledztwo nieoficjalnie, do tego ucieka przed innymi przedstawicielami służb, itp), ale na szczęscie autorowi udało się to jakość poskładać do kupy, że udało się dotrwać do końca, mimo dłużyzn. Bez szału jednak.

Kryminał jak kryminał. Intryga dość głupia, moim zdaniem, do tego autor jedzie po dość wytartych szklakach (policjant prowadzący śledztwo nieoficjalnie, do tego ucieka przed innymi przedstawicielami służb, itp), ale na szczęscie autorowi udało się to jakość poskładać do kupy, że udało się dotrwać do końca, mimo dłużyzn. Bez szału jednak.

Mocny, ciekawy i mroczny thriller. Muszę przyznać, że autor odwalił kawał dobrej roboty. Postacie i fabuła są dobrze napisane, a całość prawdziwego rozpędu nabiera w drugiej połowie książki. Zawsze podobały mi się historie, w których bohaterowie są wyjęci spod prawa i działają na własną rękę. Powieść pokazuje także jak wielkie krzywdy psychiczne może wyrządzić prześladowanie w wieku szkolnym z powodu odmienności. Gorąco polecam.

Mocny, ciekawy i mroczny thriller. Muszę przyznać, że autor odwalił kawał dobrej roboty. Postacie i fabuła są dobrze napisane, a całość prawdziwego rozpędu nabiera w drugiej połowie książki. Zawsze podobały mi się historie, w których bohaterowie są wyjęci spod prawa i działają na własną rękę. Powieść pokazuje także jak wielkie krzywdy psychiczne może wyrządzić...

Do połowy książki trochę się męczyłam. Nie wiem czy to wina autora czy przekładu ale coś mi tutaj nie grało. Trudno mi było utrzymać uwagę, wiało nudą i lekkim chaosem. Ale pamiętam, że inna powieść autora zrobiła na mnie dobre wrażenie, postanowiłam brnąć. W okolicy giną piętnastoletnie dziewczyny. Ciał nie odnaleziono ale ktoś stara się policję wodzić za nos - wskazuje tropy lecz odrobinę za późno. Prowadzący śledztwo postanawia prowadzić jeszcze śledztwo na boku - i tego tutaj trochę nie ogarniam, po co? Tajna agentka SAPO robi zasadzkę na śledczego, po czym "uprowadza" go i razem prowadzą tajne śledztwo jednocześnie ukrywając się przed policją - tego zabiegu też nie rozumiem. Obydwoje uważają, że sprawcę znają jeszcze z lat szkolnych, jednak ukrywają przed wszystkimi ten fakt. Dlaczego kombinują a nie rozwiązują sprawy normalnym tokiem, nie wiem. Dopiero pod koniec akcja nabrała tempa a zakończenie sprawiło, że jednak sięgnę po kolejny tom :)

Do połowy książki trochę się męczyłam. Nie wiem czy to wina autora czy przekładu ale coś mi tutaj nie grało. Trudno mi było utrzymać uwagę, wiało nudą i lekkim chaosem. Ale pamiętam, że inna powieść autora zrobiła na mnie dobre wrażenie, postanowiłam brnąć. W okolicy giną piętnastoletnie dziewczyny. Ciał nie odnaleziono ale ktoś stara się policję wodzić za nos - wskazuje...

Z trudem dotrwałem do końca. Odradzam.

Z trudem dotrwałem do końca. Odradzam.

Dobrze się czyta, choć mrok przeważa. To moja druga książka Dahlego po "Ciemnej liczbie" i bardziej mi odpowiada. Znacznie większe zrozumienie postaci.

Dobrze się czyta, choć mrok przeważa. To moja druga książka Dahlego po "Ciemnej liczbie" i bardziej mi odpowiada. Znacznie większe zrozumienie postaci.

W "Pustkowiach" Arne Dahla trudnością dla mnie jest natłok nazwisk - jedna postać ma kilka fałszywych personaliów!
Ale Dahl dobrze pisze! Chociaż w sposób wymagający od czytelnika pewnego wysiłku. Jak kogoś mniej więcej w 1/3 książki szlag trafi, nie należy się zniechęcać, warto czytać dalej.

W "Pustkowiach" Arne Dahla trudnością dla mnie jest natłok nazwisk - jedna postać ma kilka fałszywych personaliów!
Ale Dahl dobrze pisze! Chociaż w sposób wymagający od czytelnika pewnego wysiłku. Jak kogoś mniej więcej w 1/3 książki szlag trafi, nie należy się zniechęcać, warto czytać dalej.

Dobry kryminał z bohaterami rozpoczynającymi nową serię. Fabuła nawet intrygująca, dotycząca przeszłości głównych postaci książki.

Dobry kryminał z bohaterami rozpoczynającymi nową serię. Fabuła nawet intrygująca, dotycząca przeszłości głównych postaci książki.

Do połowy czytało się jak złoto. Potem nastąpił masywny zwrot akcji i … napięcie zamiast rosnąć zaczęło siadać… Stopień skomplikowania fabuły jest dość schematyczny, no i te dialogi … Może i Arne Dahl ma status króla, cesarza, czy nowego MankelloLarssona, jednak nie zmienia to faktu, że „Pustkowie” to przyzwoity, ale średniej jakości kryminał bez fajerwerków.

Do połowy czytało się jak złoto. Potem nastąpił masywny zwrot akcji i … napięcie zamiast rosnąć zaczęło siadać… Stopień skomplikowania fabuły jest dość schematyczny, no i te dialogi … Może i Arne Dahl ma status króla, cesarza, czy nowego MankelloLarssona, jednak nie zmienia to faktu, że „Pustkowie” to przyzwoity, ale średniej jakości kryminał bez fajerwerków.

Zawsze na miejscu tragedii zatrzymują się przechodnie i przejeżdżający ludzie. Taśma policyjna przyciąga gapiów jak magnes. Niektórzy są „niewidzialni”, a inni charakterystyczni. Dziwnym zbiegiem okoliczności kobieta z rowerem znalazła się na wielu zdjęciach. Co ją przyciągało do miejsc oddalonych od siebie?

Tam, gdzie mruczy ciemność i krzyczą ściany, swoje śledztwo prowadzi „nadglina” Berger.

„Smutek podążał za wiązką światła latarki, które minęło rozbrojoną wyrzutnię noży w przedpokoju”

Gdzie są nastoletnie dziewczęta, po których zostały tylko ślady? Kto zostawił tam maleńkie kółka zębate? Tylko wprawne, wyczulone ucho policjanta zdolne jest usłyszeć „Najdelikatniejszy odgłos strachu przed śmiercią”.
Kiedy spotkało się tych dwoje ludzi, poszukujących przestępcy, zamieniły się role. Przesłuchujący teraz pocił się, widząc przed sobą świecącą diodę kamery. Oboje pragnęli znaleźć Asa. Łączyły ich wszystkich tchórzostwo, zdrada i zemsta.

„Powietrze między nimi było zakażone. Tańczyły w nim demony.”

Czas ucieka w tempie pracujących mechanizmów zegarowych.

„Zanim pojawia się „ja”, jest strach. To strach, który rodzi się z niczego i wzmaga falami. To pierwotny, mroczny strach, bez przyczyny bez ukierunkowania. Pożera wszystko. Zjada wszystko, co znajdzie na swojej drodze.”

Arne Dahl zaskoczył mnie już podczas pierwszych stron powieści „Pustkowia”. Miałem wrażenie, że czytam prozaiczny tekst napisany wierszem. Opisy miejsc i sytuacji są tak sugestywne, jakby zostały zilustrowane w formie świetnego komiksu. Kiedy nieuchronnie pojawiały się sceny wilgotne od deszczu, a ja już znużony siedziałem nad filiżanką kawy, a tu budził mnie wstrząs. Zaskakujące zwroty akcji i zamiany osobowości stawiały zmysły w stan pogotowia. Fenomenalny był już sam główny motyw, jakim był szalony pomysł przestępcy.
Bardzo się cieszę, że przede mną leżą kolejne dwie części tej trylogii. Ciekawe, jakie zagadki autor kazał rozwiązać parze indywidualistów? Ta powieść spełnia oczekiwania zarówno miłośników literatury skandynawskiej, jak i jej przeciwników.

Zawsze na miejscu tragedii zatrzymują się przechodnie i przejeżdżający ludzie. Taśma policyjna przyciąga gapiów jak magnes. Niektórzy są „niewidzialni”, a inni charakterystyczni. Dziwnym zbiegiem okoliczności kobieta z rowerem znalazła się na wielu zdjęciach. Co ją przyciągało do miejsc oddalonych od siebie?

Tam, gdzie mruczy ciemność i krzyczą ściany, swoje śledztwo...