Jako postać, nie cierpię Willema.
Naprawdę, szczerze go nie cierpię. Nie mogę go znieść. Czytając Jeden Dzień, owszem, miałam ochotę Allyson udusić- ale tylko chwilami, a nie cały czas!
Tak więc, Willem jest, przynajmniej dla mnie, do bani. Ale narratorem jest cholernie dobrym.

Willem gubi się i goni za losem, i poddaje mu się, i zdaje się na szczęście- i kończy tak pogmatwany i zagubiony, że wydaje nam się, że z takiego bagna już raczej nie można się wygrzebać. Ale miłość- także do samego siebie- ma potężną moc. Tak bardzo podoba mi się to, że zarówno Willem jak i Allyson musieli odnaleść samych siebie, zanim odnaleźli siebie nawzajem. Czy tak nie powinno być w każdym zwiążku? Zbyt wiele książek, w których ktoś kogoś ratuje. A prawda jest taka, że najpierw musimy sami stanąć na nogach. Że jedyne, co ktoś może dla nas zrobić, do nas popchnąć, zainspirować, dać nam do myślenia.
Nie potrzebujemy bohaterów. Sami bądźmy sobie bohaterami.
Podwójne szczęście. Walczymy, ratujmy się, stańmy sobą, znajdźmy w sobie siłę. I dajmy losowi działać i postawić nas w dobrym miejscu i czasie.

Jako postać, nie cierpię Willema.
Naprawdę, szczerze go nie cierpię. Nie mogę go znieść. Czytając Jeden Dzień, owszem, miałam ochotę Allyson udusić- ale tylko chwilami, a nie cały czas!
Tak więc, Willem jest, przynajmniej dla mnie, do bani. Ale narratorem jest cholernie dobrym.

Willem gubi się i goni za losem, i poddaje mu się, i zdaje się na szczęście- i kończy tak...