"Nawet jeśli jestem mieczem, to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."

Każdy człowiek na świecie poznał smak wspomnień, gorzkich jak i słodkich. Nigdy nie zapomniał, jak uczył się jeździć na czterokołowym rowerku albo gdy dostał zwierzaka na urodziny. Istnieją rzeczy, o których nie potrafimy zapomnieć, ich piętno czujemy do końca życia. Czasami los sprawia nam niespodziankę i funduje nam garść bolesnego doświadczenia.
Po lekturze "Szklanego miecza" zadałam sobie pytanie: czy jedna książka może zostawić po sobie tyle emocji, niezapomnianych chwil i huśtawki uczuć? Dlaczego 560 stron tak wryło się w pamięć? Dlaczego, dlaczego, dlaczego?
Dlatego do napisania tej jakże skromnej recenzji zabieram się parę dni po ukończeniu sequela "Czerwonej Królowej" autorstwa młodej autorki Victorii Aveyard.

Mare i książę cudem unikają śmierci, w zamian stając się pionkami Szkarłatnej Gwardii - organizacji, która chce obalić nieludzkie rządy Srebrnych i króla Mavena, nowego władcy Norty. Dzięki Julianowi Barrow wie, że nie jest jedyną osobą, posiadającą kolor krwi Czerwonych i umiejętności Srebrnych. Tak zwani Nowi mieszkają w każdym zakątku królestwa, a celem dziewczyny jest ich odnalezienie i wyszkolenie, by razem stawić czoło tyranom. Sceptyczni Lakelandczycy nie popierają tej idei - obawiają się mocy Nowej Krwi. Mare oraz jej przyjaciel Kilorn, Cal, cudownie ożywiony Shade Barrow i kapitan Farley zaczynają działać na własną rękę, ratując zagrożonych Nowych. I tutaj zaczyna się prawdziwa akcja.

Główna bohaterka zmienia się z minuty na minutę. Mimo młodego wieku była świadkiem wielu śmierci, można powiedzieć, że do paru się przyczyniła. Przez zdradę Mavena straciła zaufanie do otaczających ją ludzi (nawet własnego brata!), dlatego nie chce na nikim polegać. Nie zgadzam się z tym, co twierdzą inni, którzy uważają Mare za irytującą dziewuszkę od błyskawic. Nawet jeśli działa pod wpływem impulsu, czasami wydaje się irracjonalna, to jest to zachowanie uzasadnione. Wyobraźcie sobie życie, gdzie wszyscy są potencjalnymi zdrajcami. "Każdy może zdradzić każdego". Jej postać jest świetnie wykreowana, oddaje charakter buntu Czerwonych. Podobnie jest z Calem, upadłym księciem Norty. Znalazł się w paszczy lwa, jednak pomaga Czerwonokrwistym, choć sam dokładnie nie wie, po czyjej jest stronie. Po raz kolejny Aveyard należą się gromkie brawa, wczuła się w udręczonego mężczyznę, zniszczonego przez okrutnego brata. Wszyscy bohaterowie zasługują na uznanie.

Akcja momentami wydaje się być zawiła, sama raz czy dwa się pogubiłam, ale to nie zmienia faktu, że każdy element jest dozowany idealnie. Niespodziewane zwroty akcji, kolejne zdrady członków załogi tylko dodają uroku. Nic dodać, nic ująć.

Romans? I to na ostatnim planie. Na szczęście nie jest to kolejne romansidło z dystopią w tle, lecz dystopia z romansem w tle. Nie mamy do czynienia z dziewczyną w kolejnym trójkącie miłosnym (chyba że ktoś jest na tyle uparty i go widzi), ale z opowieścią o silnej młodej kobiecie, która dorosła za szybko, wkroczyła do świata podziałów i wojen, choć tego nie chciała. Kierowała ją chęć pomocy rodzinie. Szlachetnie. Znany schemat, ale nie jest w tym przypadku zrujnowany.

Przyznam się bez bicia, parę razy zbierało mi się na płacz, raz odnotowałam wodospad łez. Epilog mnie zaskoczył, do tej pory nie mogę przestać o tym myśleć. "Co dalej? Czy przeżyją? Jak to będzie?"
Podsumowując, jestem pozytywnie zaskoczona "Szklanym mieczem". Jest fenomenalny, podbił moje serducho. Gorąco polecam!

"Nawet jeśli jestem mieczem, to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."

Każdy człowiek na świecie poznał smak wspomnień, gorzkich jak i słodkich. Nigdy nie zapomniał, jak uczył się jeździć na czterokołowym rowerku albo gdy dostał zwierzaka na urodziny. Istnieją rzeczy, o których nie potrafimy zapomnieć, ich piętno czujemy do końca...