Ilekroć biorę do ręki kolejny tomik opowiadań Pilipiuka, tylekroć mam nadzieję, że może uda się jeszcze raz choć otrzeć się o ten nastrój, ten klimat, to wielkie WOW, co podczas pierwszego, „dziewiczego” kontaktu ze specyficznymi światami Autora. A nuż, może znów zatrzyma mi dech, może znów poczuję to mrowienie, co czytając po raz pierwszy 2586 kroków i Wieczorne dzwony. Ale nie… Nigdy się to nie zdarza, to se już ne vrati. Wielki Grafoman? Nie, to akurat kokieteria. Wielki Multiplikator, Wielki Powielacz? Tak, za każdym razem tak, niestety. Autor goni za własnym ogonem, opowiadania są jak spod sztancy, oparte na 2-3 powtarzających się schematach fabularnych. Skórzewski wciąż tropi różnego autoramentu demony i byty przeklęte, a Storm odnawia starocia wszelakie, tropi artefakty i nieustająco zapoznaje nas z poglądami Autora na przeszłość i teraźniejszość. Ot i tyle. Suche to, nudnawe. Żeby nie powiedzieć, excuse moi: sucharem trąci. Tytułowe opowiadanie Reputacja do 2586 kroków jedynie nawiązuje scenerią i osobą Hansena, ale dęte jest w sposób wyjątkowy /aż nie mogłam uwierzyć – to ino o to chodziło? taki niby jest finał? Emocje jak na grzybobraniu:/ A potem już Storm, Storm i da capo Storm. I tylko ostatnie opowiadanie, właściwie mikropowieść – Wielbłądzie masło – ma w sobie to „coś”. Tylko tu widać autentyczną pracę, wysiłek, zamysł. Jest nad czym pomyśleć. No chwyta za serce, po prostu!
Doceniam, że Pilipiuk w zajmujący sposób popularyzuje historię, przytacza niezwykłe anegdoty. Tym naprawdę czaruje. Autentycznie czyni historię żywą. Ale nuży mnie już ustawiczne wygłaszanie pilipiukowych mądrości przez jego bohaterów, głównie Storma. Myślę, że zamiast na każdej kartce wtłaczać je czytelnikowi do głowy – czytelnikowi, który jednak chce raczej fabuły i fikcji, bo sporów historycznych i ocen rzeczywistości ma multum wszędzie i w wielu wydaniach, wystarczy jakikolwiek kanał informacyjny włączyć, na FB zajrzeć czy na popularne portale - jednak bardziej fair byłoby wydać OSOBNO sążniste „Andrzej Pilipiuk – Przemyślenia i Oceny”. Do osobnej rozkminy, dla chętnych. Bo miałam kiedyś ulubionego pisarza. Łysiak się nazywał. Miałam…

Ilekroć biorę do ręki kolejny tomik opowiadań Pilipiuka, tylekroć mam nadzieję, że może uda się jeszcze raz choć otrzeć się o ten nastrój, ten klimat, to wielkie WOW, co podczas pierwszego, „dziewiczego” kontaktu ze specyficznymi światami Autora. A nuż, może znów zatrzyma mi dech, może znów poczuję to mrowienie, co czytając po raz pierwszy 2586 kroków i Wieczorne dzwony....