Niestety, jestem na nie. Lubię Wróbla w telewizji, ale jako autor niestety - nie daje rady. Jedynymi plusami tej ksiażki są ilustracje Joanny Wójcik oraz ładne wydanie (zaokrąglone robi :3)
1. Autor za wszelką cenę chce być "trendy", wpisywać się w gusta pokolenia smartfonowego - próbuje wszelkich sposobów, żeby się przypodobać dzieciakom: narracji internetowej, luzackiego sposobu wypowiedzi, dowcipkowania... W efekcie ksiązka sprawia wrażenie totalnego chaosu, jest wyjątkowo niechlujna i bylejaka.
2. Stylistyka robiona na siłę - dobija. Ok, jest wesoło i śmiesznie, ale niczego tak naprawdę sie nie dowiadujemy. A żeby ustalić, o co tak naprawdę chodzi w całym tym chaosie, musiałam przeczytać jedną stronę po kilka razy. Zakładanie, ze współczesny młody czytelnik jest na tyle glupi, że nie zrozumie normalnego tekstu, jeżeli nie okrasi się go fejsbukiem, obrazkami oraz wtrętami w rodzaju "noo", "sniff sniff" etc. - moim zdaniem jest porażką. Gdyby autor uporządkować i ugładził swój tekst, zdecydowanie więcej z treści trafiałoby do czytelnika. Ostateczenie wychodzimy z imprezy może i ubawieni, ale poza nazwiskami niewiele wiemy.
Wiadomo, że dobór postaci w tego rodzaju publikacji zawsze budzi wątpliwości. NIe da się zadowolić wszystkich i umieścić każdej biografii, która sie przydaje. NIemniej, i w tej materii troszkę pomarudzę.
3. Uważam, że autorzy powinni zdecydować się na jedno z dwojga rozwiązań. Albo opisujemy postacie znane powszechnie, jak Kopernik, albo te mniej popularne (jak Faktorowicz - Max Factor, za którego umieszczenie daję wielkiego plusa :)); szkoda, ze nie wspomniano przy okazji o innej Polce z branży, Helenie Rubinstein). A tak z jednej strony są osoby ogólnie znane, z drugiej zaś - zapomniane. Kopernik czy Skłodowska byli już wałkowani nieraz. A szkoda, że zabrakło miejsca dla Ruth Handler, Lyi Mary, Poli Negri, Chima czy polskich korzeni Lauren Bacall.
4. Nie nadajemy ulic imion osób, które żyją - nigdy nie wiadomo, co zmajstrują przed śmiercią. Z tego samego powodu Nie bardzo uczciwym jest umieszczanie osób żyjących razem ze zmarłymi. Tu też uwazam, ze powinno się pewne rzeczy wybrać. Albo stworzyć dwie ksiązki. Bo to naprawdę głupio wygląda, żeby Owsiaka stawiać koło Ireny Sendlerowej.
5. Ksiązka promuje dość intensywnie ideały feministyczne, co mnie zaskoczyło (jak mówiłam, znam Wróbla z tv). Nie zabraniam Wróblom poglądów, niemniej wydaje mi się, że rodzice zainteresowani ewentualnym zakupem/pożyczeniem tej pozycji dla swoich dzieci powinni o tym wiedzieć. Feminizm widoczny jest zarówno w biografiach, doborze niektórych postaci, jak i przeróżnych wtrętach w tekście. Just warning.
6. Przerózne niedociągnięcia, które drażnią. W historii Korczaka brakuje np. najważniejszego - że doktor razem z dziećmi poszedł na śmierć. Nie wiem, czy autor chciał oszczędzić czytelnikom szoku? Bez skrępowania pisze o nieślubnych dzieciach, więc wnioskuję, ze ksiązka jest dla nastolatków, nie dla przedszkolaków. Tego rodzaju pominięć jest sporo.
Generalnie ksiązka sprawia wrażenie bardzo dobrego pomysłu, który został wykonany bardzo byle jak, niechlujnie i po macoszemu. Mam nadzieję, że ktoś ten pomysł zrealizuje nieco lepiej, bo szkoda, by został zmarnowany.

Niestety, jestem na nie. Lubię Wróbla w telewizji, ale jako autor niestety - nie daje rady. Jedynymi plusami tej ksiażki są ilustracje Joanny Wójcik oraz ładne wydanie (zaokrąglone robi :3)
1. Autor za wszelką cenę chce być "trendy", wpisywać się w gusta pokolenia smartfonowego - próbuje wszelkich sposobów, żeby się przypodobać dzieciakom: narracji internetowej, luzackiego...