"Kiedy spotykasz pokrewną duszę, to tak jakbyś wszedł do domu, w którym już kiedyś byłeś - rozpoznajesz meble, obrazy na ścianach, książki na półkach, zawartość szuflad: znalazłbyś tam drogę nawet po ciemku."
W 2011 roku przeczytałam debiutancką książkę Jandy Nelson, czyli "Niebo jest wszędzie" i kobieta automatycznie stałą się moją ulubioną pisarką. Cóż, miałam jedenaście lat i niewiele lektur za sobą. Teraz, w roku 2016, jestem starsza i zbiór przeczytanych przeze mnie książek zdecydowanie się powiększył, lecz na pytanie o ulubionego autora odpowiadam, tak jak pięć lat temu.
To co najbardziej urzeka mnie w książkach Nelson to dobrze przemyślana fabuła, wyjątkowi, świetnie wykreowani bohaterowie, ale przede wszystkim niepowtarzalny styl pisarki, który zapiera mi dech w piersiach i sprawia, że mam ochotę odfrunąć.
"Oddam ci słońce" to przede wszystkim piękna i niezwykle szczera opowieść o rodzinie, relacjach między jej członkami, oraz o tym jak wiele mogą zmienić niedopowiedziane słowa. Powieść opowiada o trudach związanych z dorastaniem i choć nie jest to pierwsza książka poruszająca ten temat, to zdecydowanie jest bardziej trafna, niż większość z nich. Sądzę, że każda dorosła osoba, która skonfrontowała się z tą powieścią przypomni sobie, że wczesna młodość, to nie tylko beztroska zabawa. Noah i Jude byli kiedyś nierozłączni. Mimo różnic charakterów bliźnięta dogadywały się bez słów, lecz pewne tragiczne wydarzenia doprowadziły do zerwania więzi oraz emocjonalnej separacji rodzeństwa. Książka pisana jest z dwóch perspektyw, raz trzynastoletniego Noah, raz szesnastoletniej Jude. Stopniowo posuwając się w obu historiach odkrywamy, co wydarzyło się miedzy rodzeństwem. Skonfliktowany z ojcem, podziwiający matkę, Noah jest wrażliwym, zakochanym w sztuce samotnikiem, który obdarzony jest wielkim talentem artystycznym. Pewnego lata zakochuje się bez reszty w czarującym, chłopaku z sąsiedztwa, którego codziennym zajęciem jest zbieranie meteorytów. Jude jest przeciwieństwem swojego brata, otwarta, energiczna i towarzyska i bardzo, bardzo przesądna. Dziewczyna mysi się uporać z konsekwencjami złych wyborów, których dokonała przed laty.
KOLOR- to słowo najlepiej opisuję tę powieść. Historia wypełniona jest barwami, między innymi z powodu licznych nawiązań do sztuki. Czuję się mocno związana z tą książką z wielu powodów, po pierwsze: nareszcie podzielam pasję bohaterów(malarstwo), po drugie: jeszcze nigdy nie utożsamiłam się z żadną postacią książkową, tak jak z Noahem i po trzecie: styl pisarki, o którym już wspominałam, jest nie tylko świetny, czytelnik( może to tylko ja)czuje się, jak gdyby autorka sięgała wprost do jego duszy i wydobywała z niej obrazy, których nawet nie był świadomy.
Kolejnym plusem "Oddam ci słońce" jest to jak przedstawiona została odmienność, a raczej brzemię, które z jej powodu odczuwają dorastający ludzie. To z tego powodu powieść znajduje się na licznych listach książek, które powinny zostać przeczytane przez osoby LGBT.
Polecam tę pozycję każdemu, nastolatkom, ale i starszym osobom, którym ta książka może pomóc w powrocie do lat dzieciństwa.

"Kiedy spotykasz pokrewną duszę, to tak jakbyś wszedł do domu, w którym już kiedyś byłeś - rozpoznajesz meble, obrazy na ścianach, książki na półkach, zawartość szuflad: znalazłbyś tam drogę nawet po ciemku."
W 2011 roku przeczytałam debiutancką książkę Jandy Nelson, czyli "Niebo jest wszędzie" i kobieta automatycznie stałą się moją ulubioną pisarką. Cóż, miałam jedenaście...