Z początku myślałam, że ta książka jest napisana po to by móc zrozumieć człowieka, któremu dobrze się w życiu powodzi, który ma ułożone życie osobiste i zawodowe, a jednak jakaś smużka cienia przysłania mu możliwość cieszenia się z życia. Ta obawa, że za jakiś czas może coś pójść nie tak, że wydarzy się coś co sprawi, że nic nie wyjdzie, ta tendencja do zamartwiania się na zapas sprawia, ze człowiek nie potrafi cieszyć się tym co ma, bo martwi się tym co może być. Ale Lodge przedstawił swojego bohatera w ten sposób by niemalże naturalnie przejść do wykładni filozofii
Kierkegaarda, który to poświęcił mnóstwo atramentu i papieru by stworzyć dzieło, które poświęcone lękom, związanych z tym decyzjami i ogólnie pojętemu nieszczęściu, bo niezależnie od okoliczności nastawia się na niepowodzenie. I na tym aspekcie skupia się Lodge.
Chyba zdaje sobie sprawę z faktu, ze czytanie Kierkegaarda nie jest zbyt (eufemistycznie rzecz ujmując) pasjonujące. Wiem, bo kiedyś próbowałam i uznałam, że autor uparł się zamęczyć mnie na śmierć. Być może wynika to stad, ze sam był osoba cierpiącą i swoje rozterki egzystencjonalne przedstawiał w tak zawiły sposób: adekwatny do stanu ducha, lub z myślą o przyszłym czytelniku, któremu na równi z autorem nie powinno być zbyt łatwo skoro filozof cierpi "I Ty czytelniku też się męcz".

Lodge w "Terapii" swojego bohatera stawia w lustrzanym odbiciu do Kierkegaarda. A przy tym nie tylko skupia się na analizie myśli filozofa jako takiej, lecz stara się zrozumieć go przez pryzmat podejmowanych decyzji: oczywiście błędnych (jaką by nie podjął, to i tak będzie tego żałować), ale dzięki temu mógł filozof przez całe życie rozwodzić się nad byciem i znaczeniem człowieka najnieszczęśliwszego co stanowi “egzystencjalny akt samookreślenia”.

Po prostu są ludzie, którzy potrafią komplikować sobie życie. Dlatego też nie dziwi, że sympatie bohatera książki związane są z religią chrześcijańską, która to w swojej istocie skupia się bardziej na zastraszaniu wiernych bardziej niż na pokazaniu ewentualnych korzyści udziału w życiu Kościoła. Lodge trafnie i chwilami nieco ironicznie komentuje katolickie obrzędy, które jedne wydają mu się niezrozumiałe, a inne z kolei pogańskie. O tym, że Terapia napisana jest pięknym, zabawnym, błyskotliwym językiem, nawet nie trzeba wspominać. Mamy tu opisy krajobrazów (kiedy się takie pojawiają) napisane z dbałością o szczegóły, tak że z łatwością można wyobrazić sobie opisywane miejsca. I co najważniejsze: nie dość, ze człowiek spędzi miły czas, to jeszcze czegoś o świecie nauczy. A może i skusi by jeszcze raz podjąć próbę zmierzenia się z autorem "Bojaźni i Drżenia".

Z początku myślałam, że ta książka jest napisana po to by móc zrozumieć człowieka, któremu dobrze się w życiu powodzi, który ma ułożone życie osobiste i zawodowe, a jednak jakaś smużka cienia przysłania mu możliwość cieszenia się z życia. Ta obawa, że za jakiś czas może coś pójść nie tak, że wydarzy się coś co sprawi, że nic nie wyjdzie, ta tendencja do zamartwiania się na...