Książka naszej laureatki ma formę kolażu czy mozaiki z przeplatającymi się opowiadaniami, wspomnieniami, impresjami. Motywem przewodnim jest podróżowanie, ruch. Uderza fascynacja autorki anatomią, ludzkimi narządami, dla mnie nieco niezdrowa. Pięknie to wszystko napisane, ale nie do końca pojąłem koncepcję książki, to nie moja bajka, chociaż doceniam pisarski kunszt Tokarczuk.

Podniecony i zachęcony nagrodą Bookera sięgnąłem po książkę laureatkę naszej pisarki. Rzecz ma formę kolażu czy mozaiki, przeplatają się opowiadania, wspomnienia, krótkie eseje, impresje a motywem przewodnim jest podróż, ruch, przemieszczanie się. Ponieważ sam sporo podróżuję, było mi to jakoś bliskie, ale...

Snuje Tokarczuk swoje podróżnicze opowieści leniwie, mamy całe opowiadania, o
Kunickim co szuka żony i dziecka na chorwackiej wyspie, lub o Eryku, inne to etiudy poetyckie, zwiewne i krótkie. Lubuje się autorka w muzeach z makabrycznymi eksponatami, np. z lubością opisuje muzeum w Wiedniu z ludzkimi mumiami i widocznymi narządami, dosyć makabryczne to jest. W ogóle jej fascynacja dewiacjami, anatomią ludzkiego ciała, narządami wyciętymi z korpusu i wystawionymi na widok publiczny ma w sobie coś perwersyjnego. Może jest w tym jakiś cel, jaki? Nie mogłem dociec.

Chyba największą siłą książki są dłuższe opowieści, wspomniana już o Kunickim, o Annuszce z Moskwy, albo przejmujące opowiadanie o kobiecie, która leci do Polski, aby odwiedzić dawno niewidzianego przyjaciela. To perełki rozsiane po książce, literatura najwyższej próby.

W trakcie lektury miałem chwile znużenia i znudzenia. Zadawałem sobie pytanie ze szkoły: co pisarz miał na myśli? I nie umiałem odpowiedzieć. Może za cienki w uszach jestem... Może bardziej lubię prozę tradycyjną, jak w zdaniu: „Hrabina weszła do jadalni i rozejrzała się wokół.” Nie wiem, ale mimo znakomitego stylu i wspomnianych już opowiadań, książka mnie raczej nie zachwyciła, nie moje klimaty to są...

Nie mogłem tego czytać za długo naraz, bo nużyło, robiłem sobie przerwy, wtedy w miarę było OK. Powtarzam, nie moja to bajka literacka, ale doceniam pisarski kunszt Tokarczuk.

Książka naszej laureatki ma formę kolażu czy mozaiki z przeplatającymi się opowiadaniami, wspomnieniami, impresjami. Motywem przewodnim jest podróżowanie, ruch. Uderza fascynacja autorki anatomią, ludzkimi narządami, dla mnie nieco niezdrowa. Pięknie to wszystko napisane, ale nie do końca pojąłem koncepcję książki, to nie moja bajka, chociaż doceniam pisarski kunszt...