New Adult tu, New Adult tam... Ile jeszcze można pisać o nastolatkach pokrzywdzonych przez życie, ich pierwszych, drugich bądź szesnastych miłościach i wkraczaniu w dorosłość? Otóż, moi mili: jeśli w takim stylu jak Colleen Hoover, to oby jak najdłużej!

Wspomnienia są jak diamenty. Jedne pięknie wyszlifowane, o regularnych kształtach, które chcemy na zawsze przechować w drewnianej szkatułce zwanej pamięcią. Inne - zupełnie niepozorne, małe albo krzywe, które nie przedstawiają żadnej wartości - aż chciałoby się ich pozbyć, bo niby z jakiego powodu przechowywać je na wieki, zajmując miejsce dla innych, bardziej wartościowych...?. Wszystkie bez wyjątku pozostawiają jednak po sobie ślad: czy to w zakamarkach pamięci, czy na gładkiej tafli szkła - bo diamenciki są ostre jak diabli. A ja mam nieodparte wrażenie, że rynek wydawniczy nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Wszędzie widzimy pozycje słabe i przeciętne, tylko gdzieniegdzie kryją się perełki, które warto poznać i wczuć się w snute przez pisarzy opowieści. Jest wśród nich inna podkategoria: to diamenty. Powieści, które się przeżywa. Rysujące na tafli wspomnień rozmaite esy-floresy. I pozostawiające malutki odłamek głęboko w sercu, które zdaje się na każde wspomnienie o lekturze bić coraz mocniej, wywołując tym samym ten straszliwy rodzaj bólu, jakiego doświadczył każdy, kto czytał książkę angażującą całą duszę i umysł, która nagle, zupełnie niespodziewanie, zatrzasnęła przed czytelniczymi oczyma drzwi do powieściowego świata. Nie umiem się po takich pozycjach pozbierać. Nigdy jeszcze mi się to nie udało. Ale w zasadzie nie wiem, czy chciałabym po takich książkach jak "Hopeless" bezboleśnie i na stałe powrócić do rzeczywistości.

NA jakie jest, każdy wie. Jeśliby tak krótko przedstawić fabułę, ktoś mógłby zastanawiać się, o co cały ten szum, przecież książka zapowiada się zwyczajnie. Ona (do polubienia) i on (zdecydowanie do pokochania), big love, trudna przeszłość, bolesne wspomnienia i kłopoty. Nie popełniaj tego błędu. Proszę. Nie oceniaj "Hopeless" pochopnie, nie myśl, że nie ma szansy Cię zaskoczyć, że to takie romansidło, wobec którego można przejść obojętnie, a zamiast po nie, sięgnąć po coś ambitniejszego. Jasne, to nie klasyka ani uznana za wybitną powieść psychologiczna. Ale zapewne nie było założeniem Colleen Hoover napisanie dzieła ponadczasowego, a ważnego i potrzebnego tu i teraz. W dobie wszechobecnej grafomanii, powieści sprawiających wrażenie pisanych przez przedszkolaka, dobrze jest wiedzieć, że powstają książki tak trafiające do serc i umysłów młodych ludzi, napisane przez dorosłych dla nastolatków, a jednak zaskakująco realistycznie. Może "Hopeless" kogoś zainspiruje, może podniesie na duchu, oczyści przez katharsis. A może okaże się tą jedyną, która wyda się bliska jak żadna inna, perfekcyjna w każdym calu. I choć sama jeszcze nie wiem na pewno, czy dla mnie będzie to powieść niezapomniana, to jeśli nawet pewne jej elementy ulecą mi kiedyś z pamięci, chętnie do niej powrócę. Są bowiem książki, które można czytać wielokrotnie i przeżywać na nowo. Odnoszę wrażenie, że "Hopeless" jest jedną z nich.

Podobał mi się ten stan, w którym się znalazłam po rozpoczęciu lektury. Mogłam razem ze Sky i Holderem przeżywać wzloty i upadki, towarzyszyć im w momentach euforii i rozpaczy, odczuwać ich wszystkie emocje i mieć wrażenie, że gdziekolwiek są, tam jestem i ja. Ale nie byłam skazana na nadmiar tego wszystkiego, co dawało im się we znaki. Miałam możliwość oswobodzenia się w dowolnej chwili, spojrzenia na ich przeżycia jedynie z perspektywy obserwatora. Miałam, ale z niej nie skorzystałam. Nie przeszło mi to przez myśl. Ba! Ja nie miałam czasu, by w ogóle zastanowić się, w jaki sposób podejść do tej opowieści, ponieważ dar Colleen Hoover do snucia historii tak zajął moją uwagę. Nie płakałam. A mogłam. Może nawet powinnam była, ale nie chciałam. Broniłam się przed łzami napływającymi do oczu i zdołałam powstrzymać się od płaczu, co jednak nie umniejsza talentu autorki. Colleen Hoover gra na emocjach czytelnika z taką namiętnością, z jaką Chopin uderzał w klawisze fortepianu. "Hopeless" jest zatem opowieścią słodko-gorzką. Piękną i bolesną zarazem, pozostawiającą czytelnika w rozsypce, z milionem myśli i pytań kłębiących się w głowie. Trudno jest po takiej książce sięgnąć po coś innego, bo szanse, że prędko trafi się na powieść równie niezwykłą, są bliskie zeru.

Jakkolwiek by nie określić "Hopeless", wciąż będzie to sporym niedopowiedzeniem. Jedno jest pewne: o tej książce nie można mówić inaczej niż w samych superlatywach.

New Adult tu, New Adult tam... Ile jeszcze można pisać o nastolatkach pokrzywdzonych przez życie, ich pierwszych, drugich bądź szesnastych miłościach i wkraczaniu w dorosłość? Otóż, moi mili: jeśli w takim stylu jak Colleen Hoover, to oby jak najdłużej!

Wspomnienia są jak diamenty. Jedne pięknie wyszlifowane, o regularnych kształtach, które chcemy na zawsze przechować w...