To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Archimowicz i na pewno nie ostatnie.
Ta wielowątkowa powieść obyczajowa ma w sobie to coś, co powoduje, że chce się czytać dalej, żeby dowiedzieć się jak historia się zakończy.
Jest to raczej smutna lektura, ale nie brak w niej też i wesołych chwil.
Jest też bardzo dużo pięknych, mądrych i życiowych myśli, które wygłasza sympatyczna baronowa Konstancja, jak dla mnie najbardziej sympatyczna osoba w tej powieści.
U niej właśnie zatrzymuje się Ewa, gdy musi jechać na drugi koniec Polski do szpitala w którym po wypadku leży jej mąż. Jej świat wywraca się do góry nogami, bo mąż leży w śpiączce i mijają tygodnie i nie widać żadnej poprawy. Zajmuje się nim doktor Leszek z którym Ewa spędza dużo czasu, to Konstancja to jego babcia. Poznaje też jego siostrę Marysię chorą na serce.
Z Leszkiem łączy ją też wieź duchowa, bo to tez mężczyzna po przejściach, który dalej nosi w sercu miłość do nieżyjącej od dawna kobiety.
Podobała mi się ta powieść, bo mimo lekkiej i czasami przewidywalnej fabuły porusza też trudny problem jakim jest przeszczep organów.
Z jednej strony to dramatyczna i smutna historia o samotności, cierpieniu i stracie a z drugiej pełna ciepła i wiary w lepsze jutro , o sile przyjaźni i nieoczekiwanej miłości.
Bo po burzy zawsze świeci słońce i każdy ma prawo zacząć żyć od nowa i mieć prawo do własnego szczęścia.
Dużo się w tej powieści dzieje, ale dużo też jest różnych rozterek i przemyśleń bohaterów. Dużo też cudownych zbiegów okoliczności, które jak dla mnie są trochę zbyt nieprawdopodobne ale przez nie fabuła nie jest nudna.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Archimowicz i na pewno nie ostatnie.
Ta wielowątkowa powieść obyczajowa ma w sobie to coś, co powoduje, że chce się czytać dalej, żeby dowiedzieć się jak historia się zakończy.
Jest to raczej smutna lektura, ale nie brak w niej też i wesołych chwil.
Jest też bardzo dużo pięknych, mądrych i życiowych myśli, które wygłasza...