Kiedy Leszek ulega wypadkowi w życiu Ewy ,jakby coś pękło.Oto,ktoś powie zwykła obyczajówka.
Fakt,tych tem,atów.Już jest dużo.Jednak tu,temat był podany w taki sposób.Że od razu zrobiło mi się ciepło na sercu.Zagłębiony w lekturze.Myśłałem o Ewie.Krzysztofie,jak się to wrzystko ułoży.
Autorka zagrała na emocjach nie ckliwą lecz poetycką nutę.
Dała mi odpowiedź na wiele pytań.
Czy droga wyboru Ewy była słuszna.
A w pakiecie :-) piękne Roztocze.

Kiedy Leszek ulega wypadkowi w życiu Ewy ,jakby coś pękło.Oto,ktoś powie zwykła obyczajówka.
Fakt,tych tem,atów.Już jest dużo.Jednak tu,temat był podany w taki sposób.Że od razu zrobiło mi się ciepło na sercu.Zagłębiony w lekturze.Myśłałem o Ewie.Krzysztofie,jak się to wrzystko ułoży.
Autorka zagrała na emocjach nie ckliwą lecz poetycką nutę.
Dała mi odpowiedź na wiele...

Nie jest to typowe romansidło, wartkiej akcji też tu nie znajdziecie, ale jest to powieść, która od pierwszych stron "zaprzyjaźnia się" z czytelnikiem :-) sploty różnych wydarzeń i sympatyczni bohaterowie sprawiają, że czyta się lekko i przyjemnie. Ciotka Konstancja przyprawia o uśmiech na twarzy i przywraca wiarę w zwykłego człowieka :-) mimo, że ta historia jest chwilami niewiarygodna, porusza też prawdziwe problemy i daje pozytywnego kopa do życia :-)

Nie jest to typowe romansidło, wartkiej akcji też tu nie znajdziecie, ale jest to powieść, która od pierwszych stron "zaprzyjaźnia się" z czytelnikiem :-) sploty różnych wydarzeń i sympatyczni bohaterowie sprawiają, że czyta się lekko i przyjemnie. Ciotka Konstancja przyprawia o uśmiech na twarzy i przywraca wiarę w zwykłego człowieka :-) mimo, że ta historia jest chwilami...

Dobrze się czyta, momentami bardzo wciąga. Bywały pomysły i zbiegi okoliczności mało realne, ale toć to książka...:)

Dobrze się czyta, momentami bardzo wciąga. Bywały pomysły i zbiegi okoliczności mało realne, ale toć to książka...:)

Piękna historia opowiada o stracie ,miłości ,przyjaźni, budowaniu zafania.
Toczy się w Ciechocimku wśród tężni.
Ewa bohaterka książki walczy o powrót do zdrowia męża po wypadku. Czy jej się uda? Jaką rolę odegra w jej życiu Konstancja i jej siostrzeńcy?
Tego dowiecie sięgając po tę powieść.

Piękna historia opowiada o stracie ,miłości ,przyjaźni, budowaniu zafania.
Toczy się w Ciechocimku wśród tężni.
Ewa bohaterka książki walczy o powrót do zdrowia męża po wypadku. Czy jej się uda? Jaką rolę odegra w jej życiu Konstancja i jej siostrzeńcy?
Tego dowiecie sięgając po tę powieść.

Trochę nudnawa, niby coś tam się dzieje ale szału nie ma, jakoś przebrnęłam ale kolejnej książki tej autorki już nie przeczytam.

Trochę nudnawa, niby coś tam się dzieje ale szału nie ma, jakoś przebrnęłam ale kolejnej książki tej autorki już nie przeczytam.

Na początku nie było tak źle. Sporadycznie trąciło kiczem. W połowie autorka popłynęła z fabułą. Oj, popłynęła... A później było tylko gorzej.

Na początku nie było tak źle. Sporadycznie trąciło kiczem. W połowie autorka popłynęła z fabułą. Oj, popłynęła... A później było tylko gorzej.

Rewelacyjna książka wciągająca lektura od której nie można się oderwać. Ukazująca uczucia i emocje towarzyszące nam na różnych etapach naszego życia. Trudną i jak się okazuje zakazaną miłość

Rewelacyjna książka wciągająca lektura od której nie można się oderwać. Ukazująca uczucia i emocje towarzyszące nam na różnych etapach naszego życia. Trudną i jak się okazuje zakazaną miłość

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Archimowicz i na pewno nie ostatnie.
Ta wielowątkowa powieść obyczajowa ma w sobie to coś, co powoduje, że chce się czytać dalej, żeby dowiedzieć się jak historia się zakończy.
Jest to raczej smutna lektura, ale nie brak w niej też i wesołych chwil.
Jest też bardzo dużo pięknych, mądrych i życiowych myśli, które wygłasza sympatyczna baronowa Konstancja, jak dla mnie najbardziej sympatyczna osoba w tej powieści.
U niej właśnie zatrzymuje się Ewa, gdy musi jechać na drugi koniec Polski do szpitala w którym po wypadku leży jej mąż. Jej świat wywraca się do góry nogami, bo mąż leży w śpiączce i mijają tygodnie i nie widać żadnej poprawy. Zajmuje się nim doktor Leszek z którym Ewa spędza dużo czasu, to Konstancja to jego babcia. Poznaje też jego siostrę Marysię chorą na serce.
Z Leszkiem łączy ją też wieź duchowa, bo to tez mężczyzna po przejściach, który dalej nosi w sercu miłość do nieżyjącej od dawna kobiety.
Podobała mi się ta powieść, bo mimo lekkiej i czasami przewidywalnej fabuły porusza też trudny problem jakim jest przeszczep organów.
Z jednej strony to dramatyczna i smutna historia o samotności, cierpieniu i stracie a z drugiej pełna ciepła i wiary w lepsze jutro , o sile przyjaźni i nieoczekiwanej miłości.
Bo po burzy zawsze świeci słońce i każdy ma prawo zacząć żyć od nowa i mieć prawo do własnego szczęścia.
Dużo się w tej powieści dzieje, ale dużo też jest różnych rozterek i przemyśleń bohaterów. Dużo też cudownych zbiegów okoliczności, które jak dla mnie są trochę zbyt nieprawdopodobne ale przez nie fabuła nie jest nudna.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Archimowicz i na pewno nie ostatnie.
Ta wielowątkowa powieść obyczajowa ma w sobie to coś, co powoduje, że chce się czytać dalej, żeby dowiedzieć się jak historia się zakończy.
Jest to raczej smutna lektura, ale nie brak w niej też i wesołych chwil.
Jest też bardzo dużo pięknych, mądrych i życiowych myśli, które wygłasza...

Spokojna, wręcz flegmatyczna narracja sprawiła, że czytało mi się źle. Mąż głównej bohaterki ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę. Ona nigdy nie pracowała zawodowo, zajmowała się dziećmi i domem i czekała na męża, który stale był w trasie. Teraz siedzi całymi dniami w szpitalu i martwi się o zdrowie i życie męża i o swoje dalsze życie. Tak zaczyna się ta powieść. Później trochę zaczyna się dziać, ale akcja książki wcale nie przyspiesza. Ot, przeczytałam, bo tak.

Spokojna, wręcz flegmatyczna narracja sprawiła, że czytało mi się źle. Mąż głównej bohaterki ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę. Ona nigdy nie pracowała zawodowo, zajmowała się dziećmi i domem i czekała na męża, który stale był w trasie. Teraz siedzi całymi dniami w szpitalu i martwi się o zdrowie i życie męża i o swoje dalsze życie. Tak zaczyna się ta powieść. Później...

"— Człowieczeństwo nie lubi chodzić w cuglach, popuść mu więc popręg, a zobaczysz, że ono wcale nie ponosi, choć nie zawsze idzie prostą drogą. Wie pani, przepisy mówią swoje, a serce swoje. Niech pani go słucha i będzie człowiekiem, to nie boli."

„W kolejce po życie” Katarzyny Archimowicz stanowiło dla mnie miłą odmianę po kilku powieściach utrzymanych w klimatach kryminalnych. Jeżeli miałabym tę książkę opisać jednym słowem, powiedziałabym ładna. Samo w sobie słowo „ładna” można uznać za nijakie, ale nie oznacza to, że nijaka jest też historia napisana przez panią Archimowicz — ma bowiem w sobie pewną magię. Jednocześnie zdaję sobie sprawę z faktu, że nie każdemu odpowiadać będzie powieść typowo obyczajowa, z wieloma opisami.

„W kolejce po życie” opowiada o utracie i o poszukiwaniu szczęścia; o dysonansie pomiędzy pragnieniami a ograniczeniami nakładanymi przez społeczeństwo — a nie można zaprzeczyć, że presja na dostosowanie zachowania do pewnych norm jest silna, zwłaszcza w małych miejscowościach. W pewnym momencie trzeba tylko zadać sobie pytanie, czy warto poświęcać się w imię aprobaty innych. Przed tymi wszystkimi dylematami staje Ewa Czarska, której mąż po wypadku samochodowym zapada w śpiączkę będącą tylko odłożeniem w czasie najgorszego. Niemal równocześnie z tą tragedią poznaje ludzi, którzy stają jej się bliscy niczym rodzina, o ile nie bliżsi. Czuje, że to szansa na rozpoczęcie nowego życia, ale… Nie wie, czy wystarczy jej odwagi na wykorzystanie jej.

"— Człowieczeństwo nie lubi chodzić w cuglach, popuść mu więc popręg, a zobaczysz, że ono wcale nie ponosi, choć nie zawsze idzie prostą drogą. Wie pani, przepisy mówią swoje, a serce swoje. Niech pani go słucha i będzie człowiekiem, to nie boli."

„W kolejce po życie” Katarzyny Archimowicz stanowiło dla mnie miłą odmianę po kilku powieściach utrzymanych w klimatach...