Bardzo życiowa opowieść o miłości, samotności, trosce, rodzinie i wartościach. Nie raz łzy napływają do oczu, ale warto bo są to łzy, które przypominają co w życiu jest najcenniejsze.

Bardzo życiowa opowieść o miłości, samotności, trosce, rodzinie i wartościach. Nie raz łzy napływają do oczu, ale warto bo są to łzy, które przypominają co w życiu jest najcenniejsze.

Fajna, romantyczna, przeczytałam z przyjemnością

Fajna, romantyczna, przeczytałam z przyjemnością

Ile kilogramów książek już przeczytałam? Duuużo... Nie wszystkie jednak czytam z równym zapałem, nie każda książka zniewala tak, jak książki Pani Moniki. W nich zaczytuję się bez wytchnienia. Klimat, jaki wyczarowuje, lekkość posługiwania się słowem pisanym i warsztat, jakim dysponuje sprawia, że jej książki czyta się "od deski do deski" i nic nie jest w stanie sprawić, żeby odłożyć lekturę na później. Ta książka również oczarowała mnie bez reszty. Historia Ewy, głównej bohaterki wciąga z każdą stroną, choć z pozoru niewiele się dzieje, a w każdym razie tempo nie powala. Ewa jest zagubiona w swoim 42-letnim życiu, nie potrafi posklejać swego życia po wielkim zawodzie miłosnym, a jej głównym problemem jest samotność. Ile jednak barw samotności doliczycie się w tej książce, to wprost trudno zliczyć. Naprawdę warto poświęcić jej lekturze trochę czasu, by móc dostrzec wokół siebie wszystko to, o czym z takim pietyzmem raczy nas autorka.

Ile kilogramów książek już przeczytałam? Duuużo... Nie wszystkie jednak czytam z równym zapałem, nie każda książka zniewala tak, jak książki Pani Moniki. W nich zaczytuję się bez wytchnienia. Klimat, jaki wyczarowuje, lekkość posługiwania się słowem pisanym i warsztat, jakim dysponuje sprawia, że jej książki czyta się "od deski do deski" i nic nie jest w stanie sprawić,...

+

+

To była dobra historia, może nie była aż tak niesamowita, abym żyła losami bohaterów i nie mogła się oderwać od książki, ale na pewno ta powieść ma w sobie wiele przemyśleń, które są idealnymi cytatami prawdziwego życia.

To była dobra historia, może nie była aż tak niesamowita, abym żyła losami bohaterów i nie mogła się oderwać od książki, ale na pewno ta powieść ma w sobie wiele przemyśleń, które są idealnymi cytatami prawdziwego życia.

Pięknie napisana książka o samotności, różnych odcieniach miłości. Wzrusza, chwyta za serce, bardzo prawdziwa. Tylu ludzi jest samotnych pozostawionych samym sobie, łaknących choć minimalnej uwagi innych. Samotność jest okrutna, jeśli nie jest z wyboru staje się udręką, boli, przytłacza, odbiera siły. Każdy z nas potrzebuje obecności innych ludzi. Czy można przyzwyczaić się do samotności? A co jeśli nie mamy wyboru? Autorka w bardzo przejmujący sposób pokazała nam różne jej oblicza. I to właśnie ona łączy ze sobą wszystkie nasze bohaterki. Ewa, Martyna, Hanna, Janina, Danuta, Magda - kobiety w różnym wieku, różni je bardzo wiele, każda ma za sobą lepsze lub gorsze doświadczenia życiowe. Wszystkie są samotne.

" Samotność jest wrogiem życia, bo człowiek potrzebuje człowieka".

Ewa jest czterdziestodwuletnią kobietą, prowadzi spokojne i bezpieczne życie, zawsze w cieniu innych, nieśmiała i bardzo samotna. Jej życie kręci się głównie wokół pracy, to jej oddaje cały swój wolny czas i to ona stała się sensem jej istnienia. Opiekuje się ukochaną babcią i kotem. W jej życiu był kiedyś Mateusz - pierwsza i jak dotąd jedyna miłość. Niestety on wybrał inną. Przez lata Ewa rozpamiętuje w ciąż na nowo to uczucie, nie może zapomnieć i zakończyć tego rozdziału. A jest to konieczne aby ruszyć do przodu. W końcu w jej życiu pojawia się Andrzej i Rafał. Czy uda się jej stworzyć związek z którymś z nich? Czy oswoi, a w końcu przegoni swoją towarzyszkę życia - samotność? Były momenty, że Ewa mocno mnie irytowała, nie do końca rozumiałam jej ciągłą - nawet po tylu latach - tęsknotę za Mateuszem. Zamknęła się w swojej skorupie i nie chciała jej opuścić. Jednak życie płynie i trzeba z niego korzystać, by na końcu niczego nie żałować.

"Nie możesz żyć złudzeniami, bo życie ci przemknie koło nosa i zaśmieje szyderczo, a ty zrozumiesz to wtedy, gdy będzie za późno. Za późno na cokolwiek."

Przyjaźni się z Dorotą, poznały się w wieku trzynastu lat i niezmiennie mogą liczyć na siebie. Jest to piękna przyjaźń, która nie boi się słów krytyki, czy prawdy, szczera, bezinteresowna, gotowa do poświeceń. Zawsze były blisko, lojalne i oddane sobie. O takiej przyjaźni, często można tylko pomarzyć...

Bardzo ciepła, spokojna, nostalgiczna. O przyjaźni, różnych obliczach miłości. Pracy, która wykonywana z wielkim zaangażowaniem i pasją, staje się spełnieniem w życiu. O nieuchronnym przemijaniu, starości pogrążonej w samotności i wyczekiwaniu, aż ktoś zapuka o drzwi. Różnych obliczach codzienności, pragnieniu szczęścia, obecności drugiego człowieka. Próbie odnalezienia samego siebie, wykorzystaniu okazji jaką niesie życie aby otworzyć się na drugiego człowieka.

Autorka w swojej książce stworzyła niesamowity klimat. Ciepły, przytulny, spokojny, taki - swojski, pachnący świeżo upieczonym ciastem. Zawarła piękne mądrości życiowe dotyczące samotności, miłości, przemijania. Opowieść o zwykłych ludziach, opowiedziana niezwykle. O codzienności w której poszukujemy samego siebie. Konieczności uporządkowania, zamknięcia i zostawienia przeszłości za sobą, aby móc spokojnie, z czystą kartą ruszyć do przodu, zacząć żyć. Książka elektryzuje, przyciąga uwagę. Ogrzewa serce, pokazuje, że zawsze jest nadzieja. Podobała mi się.

Pięknie napisana książka o samotności, różnych odcieniach miłości. Wzrusza, chwyta za serce, bardzo prawdziwa. Tylu ludzi jest samotnych pozostawionych samym sobie, łaknących choć minimalnej uwagi innych. Samotność jest okrutna, jeśli nie jest z wyboru staje się udręką, boli, przytłacza, odbiera siły. Każdy z nas potrzebuje obecności innych ludzi. Czy można przyzwyczaić...

Samotność, życie wspomnieniami, pragnienie miłości, prawdziwa przyjaźń - do tego poetycki język...polecam☺

Samotność, życie wspomnieniami, pragnienie miłości, prawdziwa przyjaźń - do tego poetycki język...polecam☺

"Samotność ma twoje imię" to książka dla wszystkich. Dotyka ona problemów, jakie pojawią się chyba w życiu każdego z nas. Bohaterowie są czytelnikowi niezmiernie bliscy - ich problemy, wybory i decyzje przeżywamy razem z nimi.
Książkę Moniki A. Oleksy czyta się z narastającą ciekawością i przyjemnością. Poznajemy Ewę, w której poukładanym życiu brakuje tylko jednego - ukochanego mężczyzny; Różę - dawną wielką gwiazdę teatralną; Rafała - zranionego mężczyznę potrzebującego miłości; Mateusza - przykładnego ojca i męża, który nie do końca potrafi zapomnieć o swojej pierwszej miłości. "Samotność ma twoje imię" jest dobrze napisana, "lekko", ale to nie oznacza, że porusza błahe tematy. To pozycja pełna emocji i wielkich uczuć.
Z całego serca polecam!

"Samotność ma twoje imię" to książka dla wszystkich. Dotyka ona problemów, jakie pojawią się chyba w życiu każdego z nas. Bohaterowie są czytelnikowi niezmiernie bliscy - ich problemy, wybory i decyzje przeżywamy razem z nimi.
Książkę Moniki A. Oleksy czyta się z narastającą ciekawością i przyjemnością. Poznajemy Ewę, w której poukładanym życiu brakuje tylko jednego -...

"(...) Jednak SAMOTNOŚĆ Ewy nie jest jedyną, którą przybliża nam autorka.

Małżeństwo Mateusza i Martyny przechodzi właśnie kryzys i oboje nie wiedzą jak poradzić sobie z nowym nieznanym im uczuciem, w końcu są ze sobą 17 lat! Siedemnaście długich, pełnych miłości, pasji i oddania lat. Mają dwójkę dzieci i tworzą naprawdę fajną rodzinę.

Janina po śmierci męża nie jest w stanie zaakceptować tego iż została (tak zgadliście J) sama, w dalszym ciągu czuje jego obecność w ich mieszkaniu i kurczowo trzyma się by tego nie stracić. Danuta i jej mąż niby są razem, a jednak oddzielnie. Kobiecie wciąż kochającej mężczyznę swojego życia, trudno się z tym pogodzić i zaakceptować fakt, na jaką próbę wystawia ich życie.(...)"
Link do recenzji: http://kobiecerecenzje365.blogspot.com/search?q=samotno%C5%9B%C4%87

"(...) Jednak SAMOTNOŚĆ Ewy nie jest jedyną, którą przybliża nam autorka.

Małżeństwo Mateusza i Martyny przechodzi właśnie kryzys i oboje nie wiedzą jak poradzić sobie z nowym nieznanym im uczuciem, w końcu są ze sobą 17 lat! Siedemnaście długich, pełnych miłości, pasji i oddania lat. Mają dwójkę dzieci i tworzą naprawdę fajną rodzinę.

Janina po śmierci męża nie jest w...

Typowa kobieca literatura. Na wieczór z gorącą herbatą lub lampką winą. Nie wiem jak Was ale mnie irytowała do granic możliwości główna bohaterka Ewa. Niby dorosła kobieta, a naiwnie żyjąca w świecie wspomnień. Miotająca się niczym nastolatka wśród pojawiających się znikąd mężczyzn dookoła niej. Koniec książki był strasznie rozczarowujący. Mimo to, że książkę czyta się przyjemnie (naprawdę jest fajnie napisana, jest w niej ciepło rodzinne, przyjaźń między kobietami, w jakimś stopniu jest ciekawa) to bardzo mnie rozczarowała.
Osobiście nie polecam.

Typowa kobieca literatura. Na wieczór z gorącą herbatą lub lampką winą. Nie wiem jak Was ale mnie irytowała do granic możliwości główna bohaterka Ewa. Niby dorosła kobieta, a naiwnie żyjąca w świecie wspomnień. Miotająca się niczym nastolatka wśród pojawiających się znikąd mężczyzn dookoła niej. Koniec książki był strasznie rozczarowujący. Mimo to, że książkę czyta się...