Mam ogromny sentyment do książek Musierowicz. Kojarzą mi się z cudownym dzieciństwem, bezpieczeństwem, rodzinnym ciepłem. Rodzina Borejków, którą stworzyła pani Małgorzata, jest dla mnie taką idealną rodziną, którą każdy by chciał mieć. Są bardzo ze sobą związani, ale jednocześnie każdy ma swobodę, ma prawo podejmować swoje decyzje. Nikt nie boi się mówić o swoich problemach, rodzina zawsze stara się pomóc swoim członkom. Ich dom jest także otwarty dla każdego, nie tylko dla członków dalszej rodziny, ale także dla przyjaciół i znajomych. Bardzo mi się to podoba. I to ich zamiłowanie do książek, nauki, które przekazują każdemu kolejnemu pokoleniu. Szkoda, że w Polsce jest coraz mniej takich rodzin.

Fabuła Feblika bardzo mi się podobała. Pierwszy raz autorka napisała dwie książki, których akcja dzieje się w tym samym czasie, tylko z innej perspektywy. Na początku myślałam, że historia Doroty i Józefa, opisana we Wnuczce do orzechów, będzie napisana teraz z jego perspektywy. Jakże się zdziwiłam kiedy okazało się, że głównym bohaterem jest teraz Ignacy Grzegorz! W wydarzenia na wsi u Pulpecji i Doroty Rumianek została wplątana historia jego i Agnieszki. Była to bardzo ciekawa historia. I chociaż wszystko zmierzało do oczywistego finału, nie przeszkadzało to w lekturze Feblika.



Po ponownym przeczytaniu tej pozycji doszłam do wniosku, że Agnieszka jest dość specyficzną bohaterką. Z pozoru chłodna, spokojna, opanowana, ale jednocześnie zdecydowana. Nie można zaprzeczyć, że to ona rządzi w tym związku. Miągwa chyba już na zawsze pozostanie Miągwą, potrzebującą silnej osobowości, która będzie go prowadzić przez życie. Aga może i jest słaba fizycznie, ale charakter ma silny. Zapewne po matce. To pierwsza taka negatywna postać kobiety-matki. Dorosła osoba nie powinna przenosić swoich lęków i uprzedzeń wobec płci przeciwnej na swoje dzieci. To, że jej się nie udało, nie znaczy, że jej dzieciom też się nie uda. A takie zachowanie odbiera im możliwość chociażby spróbowania. Dobrze, że rodzina Ignacego jest wyjątkowa i wszystko miało szansę się dobrze skończyć.

Gabrysia znowu mnie troszkę zaczęła denerwować swoją nadopiekuńczością. Jakoś wobec córek się tak nie zachowywała. A nad synusiem skacze jak opętana. W ogóle autorka robi z niej jakąś Maryję, a według mnie wcale nie jest taka idealna. Naprawdę, nikomu życie się nie zawali bez jej obecności. Fajną osobą jest za to moim zdaniem Pulpa - ciepła, rodzinna, ale nie nadopiekuńcza. Mają przyjemne gospodarstwo.

Mam ogromny sentyment do książek Musierowicz. Kojarzą mi się z cudownym dzieciństwem, bezpieczeństwem, rodzinnym ciepłem. Rodzina Borejków, którą stworzyła pani Małgorzata, jest dla mnie taką idealną rodziną, którą każdy by chciał mieć. Są bardzo ze sobą związani, ale jednocześnie każdy ma swobodę, ma prawo podejmować swoje decyzje. Nikt nie boi się mówić o swoich...