Gdy czytasz kryminały sporadycznie, praktycznie każdy tytuł jest w stanie Cię zadowolić. Gdy czytasz je często, przy lekturze co trzeciego kręcisz nosem z niezadowoleniem. A gdy kryminały są dla Ciebie głównym literackim pożywieniem, wyczuwasz mierne tytuły po kilku stronach książki. Na moje nieszczęście (lub raczej szczęście) należę do tej ostatniej grupy. Szalenie trudno mnie zaintrygować kryminalną fabułą, bo przecież wszystko już było…

Mimo to zawsze można ugryźć ten sam temat w inny, oryginalny sposób, prawda? Sięgając po „Diabelski szczyt” Deona Meyera raczej nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego, choć opinie innych czytelników były obiecujące. Co więc tu mamy? Opowieść, w której początkowo błądzimy jak dzieci we mgle, nie wiedząc kto, z kim, po co i dlaczego.

Benny Griessel jest doświadczonym gliną – zawodowo i życiowo. Jednak trudy pracy zaczęły mocno odbijać się na jego psychice, co zaowocowało nadużywaniem alkoholu i brakiem kontroli nad własnymi nerwami. Gdy przekroczył granicę, jego żona postawiła mu ultimatum – alkohol albo rodzina. Niestety, potężnego kalibru sprawa, którą przyszło mu zająć się w pracy, nie pomaga w abstynencji… Trzeba bowiem schwytać samozwańczego mściciela dziecięcej krzywdy – ktoś zabija przestępców, którzy molestowali i zabijali nieletnich. Niełatwo znaleźć jakikolwiek trop zabójcy, mimo że posługuje się on bardzo specyficznym, nietypowym narzędziem. Sprawy nie ułatwiają także media, które cały czas podgrzewają atmosferę wokół niej. A społeczeństwo? Kibicuje mścicielowi…

Deon Meyer zbudował fabułę „Diabelskiego szczytu” bardzo misternie i profesjonalnie. Jak już wspomniałam, początkowo nic tu nie jest jasne – dostajemy na tacy trzech bohaterów, których niespecjalnie da się ze sobą powiązać (przynajmniej nie każdego z nich). By zrozumieć zamysł autora, trzeba się wraz z nim zanurzyć w odmętach brutalnego przestępczego świata. A przede wszystkim w odmętach ciemnej natury człowieka. Oprócz sprawnie i naprawdę udanie poprowadzonego wątku kryminalnego, mamy tu też tło psychologiczne. Poznajemy bohaterów niemal od podszewki i krok po kroku uczymy się ich rozumieć. Na pochwałę zasługuje też wątek alkoholizmu głównego bohatera – mimo że to temat do bólu oklepany w kryminałach, to tu pokazany jest w sposób bardzo realistyczny i drobiazgowy. Czytelnik sięga dna wraz z bohaterem i smakuje goryczy porażki, obserwuje cierpienie rodziny alkoholika, a także jego samego.

„Diabelski szczyt” nie jest powieścią typowo komercyjną, która ma na celu szybko i z łatwością wskoczyć na listy bestsellerów przy pomocy tanich chwytów. To powieść z głębią, w którą trzeba się zanurzyć, by wydobyć z niej to, co najlepsze. Chętnie ponownie sięgnę po książki Deona Meyera, bo czuję, że się nie zawiodę jako czytelnik wyjątkowo wybredny w nurcie kryminału. I Wam też go polecam.

Ewa Szczepańska