Miał być szok. Miało być skandalizująco i prowokacyjnie. Gdzie tu skandal? Gdzie prowokacja? Doprawdy nie wiem.

To, że czterdziestoczteroletni intelektualista, wykładowca uniwersytecki ma romans ze studentką z wydziału, Żydówką, a w dodatku jest akceptowany przez jej rodziców i zapraszany do ich rodzinnego domu, może szokować chyba tylko w Polsce...

To, że ów intelektualista nie widział od dziesięciu lat swoich rodziców i dowiaduje się o ich śmierci od obcych ludzi, już nawet w Polsce przestaje dziwić biorąc pod uwagę, jak wiele osób przed wyjazdem na zmywak oddaje dzieci do domu dziecka. Jak Europejczyk przełomu XX/XXI wieku postępuje ze starszymi rodzicami gdy mu zaczynają zawadzać, widzimy od lat. W końcu liczą się priorytety, trzeba żyć własnym życiem, należy się ubogacać wewnętrznie, półroczny kurs jogi na Goa czekać nie może.

Patriotyzm i idea państw narodowych odeszły do lamusa? To żadna nowość. Europejczyk, jako mieszkaniec Europy, nie potrzebuje tradycji, przeszłości, został wyposażony w nową flagę, nowy hymn, nowe idee, podręczniki historii i tak już od wielu lat są pisane od nowa, poza tym i tak wszyscy jesteśmy braćmi w globalnej wiosce.

Może więc szokujące jest to, że europejskie podwórko owej wioski zostaje przysłonięte czarną zasłoną islamu przed którym Europa nie będzie się w stanie obronić? Że powszechne, demokratyczne wybory na prezydenta Francji wygrywa przedstawiciel Bractwa Muzułmańskiego? Że to samo dzieje się w Belgii? Że rodzi się trend? To wydaje się naturalną koleją rzeczy. Wszak media, socjologowie już od jakiegoś czasu między wierszami oswajają nas z taką ewentualnością. Podwaliny pod "dobrą zmianę" są budowane od lat. Wystarczy poczytać choćby trylogię Oriany Fallaci. Partie muzułmańskie już mają olbrzymi wpływ na funkcjonowanie społeczeństw Zachodnich, że wspomnę najbardziej banalny przykład tekturowych, geometrycznych drapaków stawianych na placach miejskich w czasie Bożego Narodzenia w miejsce choinek. Ale, właściwie, przed czym tu się bronić? Przecież islam jest rodzinny, światły, otwarty i zapraszający. Można z niego czerpać garściami. No i naloty dywanowe w zestawieniu z pakietem demografia-plus-prawa-wyborcze mają raczej średnie szanse...

Małżeństwa czy seks z nieletnimi? To też w Europie nic nowego. Przecież w latach 70tych za naszą zachodnią granicą postulaty legalizacji pedofilii pojawiały się oficjalnie w najbardziej poczytnych pismach opiniotwórczych. Wymienię choćby tylko słowa klucze: imć Alfons Bayerl, imć Dietrich Willier z jego eksperymentami edukacyjnymi, niejaki Olaf Stüben z manifestem "Kocham chłopców". Niektórzy księża przez długi czas dziećmi nie pogardzali, a i galerianki nie przestaną istnieć wraz z zamknięciem gimnazjów.

Poligamiczne małżeństwa? Bądźmy szczerzy: większość facetów o tym fantazjuje. Posiadanie czterech żon - każdej do czego innego - to krzepiąca perspektywa w szczególności, gdy "coraz rzadsze i coraz bardziej przypadkowe erekcje wymaga[ją] ciała jędrnego, sprężystego i bez żadnych wad". Ach, gdyby tylko usankcjonować to prawnie. (Historia poucza, że zmiana prawa i społeczne przyzwolenie wyzwala w człowieku prawdziwą bestię, przy której poligamia wydaje się być kolorowym motylkiem.) Być może to jest rzeczywisty powód dla którego laicka europejska lewica bezkrytycznie jeździ po kościele katolickim, a w przypadku wyznawców Allacha religię sprowadza do różnic kulturowych i wypiera swoją laickość. Zresztą, kto wie, być może wyzwolone i otwarte na nowe doświadczenia seksualne kobiety zachodu mogą się w nowej rzeczywistości bardzo dobrze odnaleźć. Gdy mąż pracuje jest czas na igraszki.

Dochodzę więc do wniosku że cała prowokacja sprowadza się do tego, że w 2022 roku, we Francji: ludzie wciąż czytają książki, wciąż spożywają mięso, kobiety francuskie muszą liczyć się z koniecznością ponownego wcielenia się w rolę kur domowych a faceci wszystkie swoje żony będą musieli traktować równorzędnie w wymiarze materialnym i fizycznym a wykpienie się od alimentów nie będzie już takie proste. No i na dramatycznej wręcz konstatacji: "Bogate Saudyjki, w dzień owinięte w nieprzepuszczające wzroku czarne burki, wieczorem zamieniają się w rajskie ptaki, przebierają w ażurowe gorsety i staniki, w stringi ozdobione kolorowymi koronkami i drogimi kamieniami; odwrotnie niż kobiety na Zachodzie, które w dzień ubierają się elegancko i seksownie, bo tego wymaga ich status społeczny, ale wieczorem, po powrocie do domu, kompletnie sobie odpuszczają i rezygnują z wszelkich uwodzicielskich planów, marząc jedynie o ciuchach luzackich i bezkształtnych." To jest coś czego kobiecie Zachodu nie wolno rzucić prosto w twarz. Nie wolno odbierać jej przekonania że nie musi być doskonała. Nie wolno odbierać jej wpajanej latami iluzji że nie jest ważne co myślą o niej inni, a w szczególności - faceci.

Nie idzie więc o to czy wizja odmalowana w Uległości ulegnie materializacji, raczej o to kiedy i w jakim stylu. Właściwie trudno to nawet nazwać wizją. To proroctwo w czystej postaci. To oda do - tak wyczekiwanej przez mężczyzn - nowości. To oda do nieuchronnej, naturalnej kolei rzeczy w obliczu praw rządzących demografią i demokracją.

I oto okazuje się, że, jak zawsze, przyniosą ją na skrzydłach nauki - tak niezawodni przy inicjowaniu/wdrażaniu/uzasadnianiu konieczności najbardziej nawet absurdalnej zmiany - intelektualiści. Wystarczy tylko, by kilka zaufanych gadających głów sprokurowało wystarczająco wyrafinowane intelektualnie społeczno-ekonomiczno-filozoficzne uzasadnienie i proszę - pozamiatane.(Polecam tu lekturę "Kultury kłamstwa" Dubravki Ugresić.) A, o tym, że (parafrazując słowa Kazika) wszyscy intelektualiści to prostytutki wiemy już ze swojego rodzimego podwórka.

Uległość była pierwszą łykniętą przeze mnie książką Houellebecq'a. Mam apetyt na więcej.

Miał być szok. Miało być skandalizująco i prowokacyjnie. Gdzie tu skandal? Gdzie prowokacja? Doprawdy nie wiem.

To, że czterdziestoczteroletni intelektualista, wykładowca uniwersytecki ma romans ze studentką z wydziału, Żydówką, a w dodatku jest akceptowany przez jej rodziców i zapraszany do ich rodzinnego domu, może szokować chyba tylko w Polsce...

To, że ów...