Bardzo lubię czytać książki opisujące zdarzenia z II Wojny Światowej. Mimo, że przeżycia tych ludzi, którzy przeżyli są wstrząsające i czasem, aż nie do uwierzenia, myślę, że są dziedzictwem tego z czym kiedyś ludzie musieli się zmierzyć.

Czasem sobie myślę, jak by to było żyć w tamtych czasach, jak wtedy człowiek by się zachował, co by zrobił, czy by przeżył. Często nasuwają mi się się takie pytania. Bo mimo tych wszystkich okropieństw, morderstw, ludobójstwa, biedy, żadnych praw człowieka, myślę, że ludzie byli inni, lepsi, inaczej wychowani, mieli swoje zasady, moralność, dobre wychowanie (oczywiście zdarzały się wyjątki, ale chodzi mi ogólnie) . „(…) to był naprawdę inny świat. Ludzie byli ulepieni z innej gliny. Harcerstwo, szkoła, patriotyczne domy. Świeże jeszcze opowieści o powstaniach i bojach o niepodległość. Zależało nam na czymś więcej niż na osobistym powodzeniu. Byliśmy zahartowani, gotowi do poświęceń…”. A teraz ? Każdy tylko dba o siebie, przeklina Polskę jaka to ona straszna, beznadziejna. Uciekają stąd. Myślę, że czasem niektórzy wstydzą się przyznać, że są Polakami. Myślę, że gdyby teraz nie daj Boże była jakaś wojna, Polacy (nie wszyscy) nie byli by zdolni to tak wielkich poświęceń, jak ludzie kiedyś. Wiadomo, że teraz mamy inne czasy, i jest trochę inaczej, ale mimo wszystko. Chwilami naprawdę chciałabym przenieść się do lat 30. i być wychowywana tak jak moi dziadkowie. Cieszyć się każdą chwilą dzieciństwa, skakać po drzewach, wdychać świeże, nieskażone niczym powietrze, zachwycać się naturą i pięknem polskich lasów. Zazdroszczę im też tego, że kochali czytać Mickiewicza, Sienkiewicza i innych wybitnych pisarzy i naprawdę im się to podobało. Teraz ? Dla nas to przymus, obowiązkowa lektura do zaliczenia matury. Wstyd !!!.

Nawiązując do opowiadań w tej książce, to nie mogę się nadziwić i w ogóle uwierzyć, że człowiek, kobieta może być tak silna, niezłomna, z tak wielkim hartem ducha, żeby przeżyć w łagrach tyle lat, w tak ekstremalnych warunkach pogodowych, gdzie ludzie ledwo mieli co jeść i w co się ubrać przy tym ciężko pracując bez jakiejkolwiek zapłaty. Podziwiam takich ludzi i nigdy nie przestane, czytając następne książki o takiej tematyce. Nigdy też nie zrozumiem, jak człowiek może traktować drugiego człowieka tak strasznie podle, gorzej niż robala czy bydło, uważając, że wrogiem narodu może być 8-letnia dziewczynka !!!!!! Nigdy tego nie zrozumiem bo to przekracza w ogóle moje rozumienie. Coś strasznego !

Z całego serca polecam tą książkę. Myślę, że każdy Polak i nie tylko powinien ją przeczytać, żeby zrozumieć, co musieli przeżyć nasi dziadkowie, żebyśmy my teraz mieli tak jak mamy. Więc cieszmy się z tego, że mamy co jeść, w co się ubrać, jesteśmy na tyle bezpieczni, żeby nie bać się, że ktoś zaraz zapuka do naszych drzwi i pozabija nam całą rodzinę. Cieszmy się z tego, bo to naprawdę bardzo dużo, a niestety czasem nie umiemy tego docenić.

Bardzo lubię czytać książki opisujące zdarzenia z II Wojny Światowej. Mimo, że przeżycia tych ludzi, którzy przeżyli są wstrząsające i czasem, aż nie do uwierzenia, myślę, że są dziedzictwem tego z czym kiedyś ludzie musieli się zmierzyć.

Czasem sobie myślę, jak by to było żyć w tamtych czasach, jak wtedy człowiek by się zachował, co by zrobił, czy by przeżył. Często...