Początkowo strasznie mnie książka irytowała stylem. Tak, uwielbiam opisy, metafory i epitety. Ale nie w nadmiarze. Tutaj było tego tak dużo, że pierwszą połowę czytałam w kratkę, kilka stron na tydzień, rozdział na tygodnie... aż w końcu bum! Po kilkutygodniowej przerwie powróciłam i... wpadłam. Język nadal troszkę mnie irytował, ale po chwili przywykłam. Historia przestała być taka ślamazarna, a może po prostu ja zaczęłam na nią inaczej patrzeć? Nie wiem, jestem jednak pewna, że pożerałam tą książkę. Może nie aż tak, jak pożerałam Harry'ego Pottera, ale jednak - zaciekawiła mnie. Chociaż tyle różnych wątków i tropów w śledztwie było w pewnym momencie bardzo, bardzo męczące. Ale gdy już dobrnęłam do końca... oj tak, zaskoczyło mnie zakończenie. W życiu bym się nie domyśliła, że było tak, jak było, za co wielki plus dla autora. Aha, w sumie kupiłam tę książkę dlatego, że miałam nadzieję, że może zainteresuję się co nieco malarstwem, ale... cóż, jednak nie, no trudno.

Początkowo strasznie mnie książka irytowała stylem. Tak, uwielbiam opisy, metafory i epitety. Ale nie w nadmiarze. Tutaj było tego tak dużo, że pierwszą połowę czytałam w kratkę, kilka stron na tydzień, rozdział na tygodnie... aż w końcu bum! Po kilkutygodniowej przerwie powróciłam i... wpadłam. Język nadal troszkę mnie irytował, ale po chwili przywykłam. Historia przestała...