Cóż mogłabym napisać o tej książce, tym bardziej, że od pierwszych słów jakie przeczytałam w "Po słowiczej podłodze" ta opowieść zawładnęła moim sercem, a Lian Hearn stała się jedną z moich ulubionych autorek. Krzyk czapli czytałam długo, ponieważ tak bardzo bałam się, że coś stanie się któremuś z bohaterów, których polubiłam i pokochałam. W końcu jednak usiadłam nad nią i w 3 dni było już po wszystkim.

Pomimo mojej ogromnej sympatii dla całej sagi, muszę szczerze przyznać, że ta część była trochę słabsza niż poprzednie, ale to nie znaczy, że była gorsza. Akcja zaczyna się, jakieś 15 lat od zdarzeń jakie miały miejsce w poprzedniej książce. Takeo i Kaede zgodnie władają Trzema Krainami i dochowali się trzech córek - starszej Shigeko oraz młodszych bliźniaczek Mai i Mikki. Wszystko jest w najlepszym porządku i ładzie do czasu, aż o tych ziemiach nie przypomina sobie Cesarz, a szwagier władcy nie zaczyna sobie wyobrażać, że królestwo należy się jemu.

To pierwsza książka, jaką przeczytałam w swoim życiu, która miała zarazem dobre i złe zakończenie. To była bardzo niezwykła mieszanka odczuć i emocji, bo do samego końca wierzyłam, że uda się dobrze zakończyć wszelkie sprawy i kłopoty. Ta pozycja jest dużo bardziej spokojna i stonowana niż jej poprzedniczki. Więcej tu przemyśleń, dokładnego analizowania każdego ruchu i postępowania tak, jakby się chodziło po polu minowym. Takeo jest już dorosłym mężczyzną, władcą, mężem, ojcem i to doskonale widać w jego myślach i postępowaniu. Niestety nie mamy już dostępu do jego umysłu, narrator jest w trzeciej osobie i przez to, moim zdaniem, trochę ta opowieść traci. Nie mniej jednak nadal trzyma poziom, a opisy przyrody i sytuacji są tak wspaniałe, że kiedy mój wzrok ślizgał się po literach, umysł widział to wszystko, jakby działo się tuż przede mną.

To co najbardziej mi się tu podoba, to to, że smutek i żal przeplatają się z wielką radością. Tragedia i euforia tworzą bardzo wyrazisty obraz prawdziwego życia, które jest przecież utkane z najróżniejszych odcieni szarości. Nigdy nie jest tylko białe lub tylko czarne. Książka pokazuje, że po pierwsze, nigdy nie można mieć wszystkiego, a po drugie, że miłość jest zarówno największym życiowym szczęściem, jak i największym orężem w rękach wrogów. Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę. Choć w pierwszej chwili nie jest to tak oczywiste, to z pewnością jest to najlepsze zakończenie tej epickiej opowieści.

Cóż mogłabym napisać o tej książce, tym bardziej, że od pierwszych słów jakie przeczytałam w "Po słowiczej podłodze" ta opowieść zawładnęła moim sercem, a Lian Hearn stała się jedną z moich ulubionych autorek. Krzyk czapli czytałam długo, ponieważ tak bardzo bałam się, że coś stanie się któremuś z bohaterów, których polubiłam i pokochałam. W końcu jednak usiadłam nad nią i...