Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeślibym ze wszystkich znanych mi wydawniczych serii miała wskazać tę jedną ulubioną, z której kolekcjonowania nie byłabym w stanie zrezygnować, byłaby to seria „Galeria”, przed laty wydawana w MUZIE SA. Przejrzyste, piękne wizualnie (okładka każdego tomu utrzymana jest w dwutonowej kolorystyce, co zachwycająco wygląda na książkowej półce),dziś uchodzić mogą chyba trochę za vintage – do upolowania głównie w punktach Taniej Książki, w antykwariatach i na Allegro, dosłownie za groszy parę. Nie jestem w stanie wskazać myśli przewodniej, która kompozycyjnie zwarła szereg tytułów w ten seryjny ciąg, ale w pozycjach „Galerii” znalazłam nie tylko powieści moich ulubionych autorów (Allende! Puzo! Cortazar! Marquez!),ale – co nawet bardziej wartościowe – za ich pośrednictwem miałam szansę zapoznać się z literackimi nazwiskami, które nic mi dotychczas nie mówiły i, gdyby nie zbieranina niezwykle uroczych, kolorowych książek za tanioszkę, w swojej ignorancji trwałabym zapewne nadal, niepomna ich rozlicznych walorów. Dziękuję za Amelie Nothomb, Galerio! Za Rosę Montero, Andre Dubusa III i Jennifer Haigh – też. Za Willa Fergusona i jego „Szczęście TM” wylewnie dziękować raczej nie będę, choć doceniam oryginalny koncept tego utworu, nawet jeśli uważam, iż nie sprostała mu w tym przypadku literacka forma, zastosowana przez autora. Fabuła powieści osadzona jest w światku wydawniczym, a głównym bohaterem jest jej pośledni redaktor – Edwin de Valu. To właśnie w jego ręce wpada rękopis poradnika, który doskonale wpisuje się w zapotrzebowanie wydawnictwa, a – poniekąd przy okazji – wywraca porządek świata do góry nogami, gdyż zawarte w nich wskazówki rzeczywiście działają i...uszczęśliwiają swoich czytelników w stopniu totalnym. Utwór ma wyraźną wymowę satyryczną, a pod pręgierzem kpiny stawia ludzi, którzy poszukują indywidualnych recept na pomyślność w każdej dziedzinie życia w dziale z pozycjami motywacyjnymi w księgarni. Ferguson wyznaje chyba zasadę: bawiąc – uczyć, bo po lekturze jego powieści nie sposób uniknąć spostrzeżenia, że to, co zmusza człowieka do ciągłego rozwoju i poszukiwań, wzbogaca go wewnętrznie i kształtuje mu osobowość – to zawsze dążenia do osiągnięcia szczęścia, nigdy ono samo.