CHASE CD1 Wszystko działo się w zwolnionym tempie, a wtedy Nixon krzyknął na mnie, żebym zabrał Trace z powrotem do jej pokoju w akademiku. Mógłbym przysiąc, że cierpię na utratę słuchu – wszystko na czym byłem skupiony to twarz Trace, kiedy ogarniała krwawy bałagan dookoła niej. Chciałem zabrać to wszystko. Chciałem zabrać ją. Gdybym mógł cofnąć się do pierwszego dnia szkoły – gdybym miał możliwość wyboru ofiarowania jej czegoś innego niż przestraszenia jej. Wziąłbym go. Ale wydaje się, że moja cała egzystencja powstała wokół jednego słowa. Żałować. On zobaczył ją pierwszy. On chciał jej pierwszy. Co czyniło mnie ostatnim, ponieważ kiedy nie jesteś pierwszy, jesteś ostatni. Nie byłem drugi. Byłem niczym. Dla niej byłem przyjacielem, obrońcą. Kimś, kto odgania jej koszmary. Byłem jej osobistą bajką na dobranoc. Było ciężej niż w piekle, udawać, że byłem dla niej tylko przyjacielem, kiedy żyłem dla jej uśmiechu, jej dokuczania, kurwa, żyłem dla jej oddechu. – Trace. – Oblizałem usta i złapałem jej rękę. – Powinniśmy iść. Jej blada twarz odwróciła się do Nixona, kiedy sięgnął po jej dziadka i złapał go za klapy surduta, potrząsając nim w zapomnienie. – Coś ty zrobił? – Nixon krzyknął. Tex starał się go odsunąć. Kiedy Nixon w końcu puścił Franka, to nie stało się dlatego, że miał chwilę słabości ale dlatego, że moja dzielna dziewczyna, wyszeptała, stop. Pośród chaosu, Nixon usłyszał ten jeden szept i wziął krok w tył. – Trace. – Złapałem jej ramię mocnej. – Teraz. Ze skinięciem wsunęła swoje ciało w moje i opuściliśmy magazyn. Zerknąłem w tył i skinąłem na Nixon’a w idealnym momencie, żeby zobaczyć jak otrzymuje prawy sierpowy od Franka. To będzie śliwa jak cholera jutrzejszego ranka.

CHASE CD1 Wszystko działo się w zwolnionym tempie, a wtedy Nixon krzyknął na mnie, żebym zabrał Trace z powrotem do jej pokoju w akademiku....

CHASE CD2 – Co my zrobimy? – Trace zapytała, kiedy otworzyłem jej drzwi Range Rovera i popchnąłem ją. – Och, no wiesz. – Uśmiechnąłem się. – Trochę więcej ludzi pobrudzi nasze ręce, chłopięce sprawy. Nie uśmiechnęła się. Zamknąłem drzwi i wszedłem po mojej stronie. Powietrze było gęste od napięcia. Po pięciu minutach jazdy byłem gotów wyrzucić samego siebie z tego cholernego samochodu. Nienawidziłem tego, kiedy nic nie mówiła, to znaczyło, że myślała – że panikowała. – Powiedz coś – rzuciłem. – Przepraszam – wyszeptała Trace. – To przeze mnie, jeśli nie przyszłabym do tej szkoły i… – Przestań. – Zjechałem SUVem i zatrzymałem go w parku. – Ale… – Trace odetchnęła i uszczypnęła nos palcami. – Jeśli bym po prostu została w Wyoming. Prychnąłem. – Racja, wtedy mafia pewnie by się przeniosła do ciebie i do twoich ulubionych krów. To zarobiło uśmiech. W końcu. – Chase… – Jej oczy wypełniły się łzami, ale nie patrzyła na mnie, patrzyła prosto przed siebie. – Czy my umrzemy? – Cholera nie. – Roześmiałem się. – Nie umieramy łatwo. A nawet jeśli tak, nawet jeśli to będzie najgorszy scenariusz… ty wciąż będziesz żyć. Zginę zanim cokolwiek ci się stanie. Powoli, odwróciła się twarzą do mnie. – Zginąłbyś dla mnie? To znaczy, rozumiem Nixona. – Jej policzki się zaróżowiły. – Ale ty? Racja. Dlaczego przyjaciel miałby dla niej zginąć? Ponieważ ją kocham. Ponieważ chcę być jedynym, który ją całuje. Nie chcę po prostu jej serca, chcę jej cholerną duszę. Byłem gotów stracić kontrolę nad wszystkim, byłem tak idealnie ustawiony na miejscu. – Trace. – Oblizałem usta i westchnąłem. – Dla mnie. Jesteś wszystkim. Będę chronić cię aż do dnia śmierci, ponieważ nie wyobrażam sobie życia w świecie, gdzie nie ma twojego uśmiechu.

CHASE CD2 – Co my zrobimy? – Trace zapytała, kiedy otworzyłem jej drzwi Range Rovera i popchnąłem ją. – Och, no wiesz. – Uśmiechnąłem się. ...

CHASE CD3 Odwróciłem wzrok zażenowany, że zachowuję się jak kompletny nieudacznik i powiedziałem jej jak ważna dla mnie jest. Byłem gotów powiedzieć jakiś żart, kiedy poczułem jej rękę na moim ramieniu. Powoli, jej ręka wślizgnęła się w moją. Bez myślenia, włączyłem silnik i ruszyłem z powrotem do kampusu. Trzymaliśmy się za ręce przez całą drogę. I część mnie, mała część gdzie istniała nadzieja, przedarła się do życia. Może, tylko może, mieliśmy przyszłość. Trzymałem się tego błysku nadziei jak ostatniej deski ratunku i modliłem się, że nie poszła na marne.

CHASE CD3 Odwróciłem wzrok zażenowany, że zachowuję się jak kompletny nieudacznik i powiedziałem jej jak ważna dla mnie jest. Byłem gotów ...