Jestem wielką fanką twórczości Sharon Bolton. Gdy wpadła mi w ręce ostatnia część cyklu o Lacey Flint nie posiadałam się z radości. Moje zapały ostudziła nieco przyjaciółka mówiąc, że podobno jest najsłabsza ze wszystkich części. Znacie mnie już, musiałam sprawdzić. Nie byłabym sobą.

O Sharon Bolton nie będę się rozpisywać, ponieważ robiłam to na tym blogu nie raz i nie dwa. Kto chętny, niech poszuka. Bo dobrą pisarką jest i warto coś niecoś wiedziec, jesli lubi się kryminały.

Teraz rozumiem co przyjaciółka miała na myśli mówiąc, że ” za dużo tam pływania” gdy odpowiadała na moje pytanie o to, czemu uważa tą część za najgorszą. Miała racje. Lacey Flint przenosi się bowiem do policji rzecznej. I dużo pływa. Ale nawet jej ukochana Tamiza jest przeciwko niej. Pewnego dnia, podczas patrolu, Lacey natrafia na owinięte w całun zwłoki. Wszystko wygląda tak jakby to właśnie ona miała je znaleźć. Wkrótce rzeka wyrzuca z siebie ciała kolejnych kobiet. Rozpoczyna się gra, w której stawką jest ludzkie życie.

Po raz kolejny mamy możliwość towarzyszyć Lacey w ukrywaniu się przed rzeczywistością. Muszę jednak przyznać, że powoli ta seria zaczęła mnie męczyć. Wszystko wydaje się naciągane. W poprzednich częściach autorka dużo czasu poświęcała stanom emocjonalnym głównej bohaterki. W tej części przeszła samą siebie. Zajmujemy się głównie tym, co czuje Flint, momentami zupełnie tracąc z oczu zabójstwa niewinnych kobiet. Bardzo mnie to irytowało. Doszło nawet do tego, że niektóre strony zwyczajnie pomijałam, co zdarza mi się niezwykle rzadko.

Historia o rzecznym zabójcy jest ciekawa. Gdy czytelnik skupi się na tym wątku, a nie na tym co łączy pewnego detektywa z lekko szaloną kobietą z policji rzecznej, można się całkiem dobrze bawić. Końcówka zaskakuje. W pewnym momencie wydawało mi się, że wszystko już wiem a potem okazało się, że nie wiem nic. Uwielbiam takie zakończenia w kryminałach. Dzięki niebiosom, Sharon Bolton pod tym względem rzadko mnie zawodzi.

Czy jest to najgorsza część serii? Niestety, to prawda. Poprzednie były znacznie ciekawsze, trzymały w napięciu o wiele bardziej, a na pewno, w żadnym momencie nie wiało nudą. Tutaj zdarzały się powiewy. Za dużo pogmatwanych uczuć, za wiele rozpamiętywania i zastanawiania się nad rzeczami oczywistymi. I rzeczywiście dużo pływania.

Dla fanów twórczości Sharon Bolton mogę mięc jedną wskazówkę – skupcie się na wątku morderstwa, a gwarantuje wam dobrą zabawę. Pomińcie wątek Marka i Lacey a będzie jeszcze lepiej.

Dla tych, którzy nie zetknęli się z twórczością autorki – zacznijcie od tomu I.

Jestem wielką fanką twórczości Sharon Bolton. Gdy wpadła mi w ręce ostatnia część cyklu o Lacey Flint nie posiadałam się z radości. Moje zapały ostudziła nieco przyjaciółka mówiąc, że podobno jest najsłabsza ze wszystkich części. Znacie mnie już, musiałam sprawdzić. Nie byłabym sobą.

O Sharon Bolton nie będę się rozpisywać, ponieważ robiłam to na tym blogu nie raz i nie...