Seria, która z książki na książkę coraz bardziej mi się podobała, musiała mieć zakończenie.

Jak zwykle, do fabuły doszło nam wiele wątków i postaci, z różnych czasów i światów. Wskakiwały na swoje miejsca niczym puzzle, sprawiając mi wielką przyjemność w odkrywaniu kolejnych tajemnic sagi wiedźmińskiej. Tym bardziej, że Sapkowski postanowił je wszystkie zakończyć! Wojna, która przecież była tylko tłem, losy królów i królestw, kilkorga naszych starych przyjaciół... Autor nie zostawił miejsca na domysły.
No, może poza jednym wyjątkiem. Niestety, tak się zdarzyło, że tym jednym felernym wątkiem były losy głównych bohaterów: Geralta, Yennefer i Ciri. Mamy tylko strzępki informacji - zatem każdy może interpretować powieść wedle woli. A jest co interpretować. Utwór jest tak przesiąknięty tajemniczością i symboliką, że człowiek mógłby całe życie rozmyślać nad jego sensem, a i tak nie odkryłby wszystkiego, co Sapkowski chciałby przekazać.
Jak zwykle, wpadliśmy w wir niezwykłych zdarzeń i świetnie zbudowanych postaci. Jak zawsze, humor i dialogi nie pozwalały nam się nudzić. Jak u wiedźmina bywa, świat powieści był tak bogaty, że aż trudno uwierzyć, że nie istnieje naprawdę. Ale może znajduje się gdzieś tam, w kosmosie? Tam, gdzie świeci najjaśniejsza gwiazdka naszego nieba?
Jak zwykle, książka musiała się skończyć, choć historia, którą opowiada, nadal trwa.
W końcu w każdym momencie kryje się zarówno początek, jak i koniec.

Seria, która z książki na książkę coraz bardziej mi się podobała, musiała mieć zakończenie.

Jak zwykle, do fabuły doszło nam wiele wątków i postaci, z różnych czasów i światów. Wskakiwały na swoje miejsca niczym puzzle, sprawiając mi wielką przyjemność w odkrywaniu kolejnych tajemnic sagi wiedźmińskiej. Tym bardziej, że Sapkowski postanowił je wszystkie zakończyć! Wojna,...