Odrobina dreszczyku emocji, polityczne intrygi, poświęcenie, szczypta okrucieństwa i ludzkiej nikczemność. Mieszaj zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara do czasu, gdy wywar zmieni barwę na kolor świeżej krwi prosto z tętnicy. Wówczas dodaj papier i oprawę, zamieszaj. Voilà, twoja prywatna „Wieża Jaskółki” gotowa!

Wiedźmin, Sapkowski. Nikomu nie muszę chyba tłumaczyć, że na nudę nie ma co liczyć. W zamian za to zostajemy wciągnięci w wartką historię opowiedzianą z perspektywy różnych bohaterów. Wspomnienia i akcja rozgrywająca się w teraźniejszości przeplatają się, wyjaśniają niektóre kwestie, ale również stawiają nowe pytania. Jednak nie ma czasu by się nad nimi zastanawiać, bo czekają już na nas nowe wydarzenia.
Za każdym razem, gdy miałam wrażenie, że nastąpi zwolnienie tempa akcji, wystarczyło przejść do następnego akapitu i uświadamiałam sobie, jak srogo się pomyliłam.

Co będzie dalej? Cytując Geralta: „Nie wiem, ale się domyślam”. Domyślam się, że będzie jeszcze lepiej. W końcu przed nami został finał serii.

Odrobina dreszczyku emocji, polityczne intrygi, poświęcenie, szczypta okrucieństwa i ludzkiej nikczemność. Mieszaj zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara do czasu, gdy wywar zmieni barwę na kolor świeżej krwi prosto z tętnicy. Wówczas dodaj papier i oprawę, zamieszaj. Voilà, twoja prywatna „Wieża Jaskółki” gotowa!

Wiedźmin, Sapkowski. Nikomu nie muszę chyba tłumaczyć,...