Pomiędzy mną i Harrym Hole oraz Jo Nesbo wielkiej miłości to już nie będzie, nawet na to nie liczę.
Niemniej, dziwna relacja łączy mnie z tym zapijaczonym komisarzem… Nie lubię, a czytam.

Harrego nie lubię i nie polubię już pewnie, stylu pisania Nesbo nie trawię i już raczej się to nie zmieni (przynajmniej w cyklu o Harrym). Ale cóż, czytam dalej, bo po pierwsze, ciekawią mnie losy Harrego, a po drugie, same historie kreowane przez Nesbo mnie wciągają, uważam je za interesujące. Niestety, inaczej było z „Upiorami”.

Nie wiem czemu, ale ta historia nijak nie była mnie w stanie wciągnąć. Co jakiś czas łapałam się na tym, że czytam nieuważnie, nie skupiam się na treści, a nazwiska zaczynają mi się mieszać. No i choć starałam się pilnować, to treść (poza naprawdę nielicznymi wyjątkami) wcale mnie nie wciągała, czekałam tylko, żeby powieść się już skończyła. Nie podoba mi się w jaką stronę zawędrowały losy Olega. No, i że już tak dorósł mnie zaskoczyło. Ale to akurat mi nie przeszkadza, zdaję sobie sprawę, że często bohaterowie kończą nie tam, gdzie ja ich bym widziała. Choć już tej biednej Rakel, mógł Nesbo darować problemy z synalkiem.

Nie odczułam specjalnie ciężkiego narkomańskiego klimatu – raczej mnie on znużył, niż upiornie zafascynował. Definitywnie coś w tej książce mi nie leżało, trudno mi jednak sprecyzować co dokładnie. A może w złym momencie na tą książkę trafiłam? Nie wiem.

Jestem pewna, że za miesiąc niewiele będę w tego pamiętała. Mało tego, książkę skończyłam tydzień temu i już nazwisk nie pamiętam. Ale tak samo mam z innymi książkami z Harrym – nawet jak historie mnie wciągały, to bardzo szybko mi ulatują.

Pomiędzy mną i Harrym Hole oraz Jo Nesbo wielkiej miłości to już nie będzie, nawet na to nie liczę.
Niemniej, dziwna relacja łączy mnie z tym zapijaczonym komisarzem… Nie lubię, a czytam.

Harrego nie lubię i nie polubię już pewnie, stylu pisania Nesbo nie trawię i już raczej się to nie zmieni (przynajmniej w cyklu o Harrym). Ale cóż, czytam dalej, bo po pierwsze, ciekawią...