I pomyśleć, że po tylu latach znajomości tej książki i dwukrotnym jej przeczytaniu doceniłem ją w pełni dopiero teraz, za trzecim razem. Wcześniej jej lektura mnie irytowała, to szydełko w lochu i ta nieudolność przestępczej szajki. Można by pomyśleć, że przestępczość zorganizowana dezorganizuje się w zetknięciu z Joanną Chmielewską.

Przeczytałem sobie tę powieść po raz trzeci po wielu latach i ze zdumieniem odkryłem, że podoba mi się dużo bardziej. Mocno absurdalna, bardzo prześmiewcza, ironiczna, pełna niebywałego dystansu i czarnego humoru. Fabuła dość absurdalna i nieprawdopodobna ale znając wyobraźnię autorki wcale nie byłem ani nie jestem jakoś szczególnie zaskoczony.

To dzięki tej książce do dziś operuję epitetem „łysy knur”, które z przyjemnością i bezczelnie sobie zapożyczyłem i to dzięki tej książce na widok jakiegokolwiek statku przez myśl od razu przemyka mi myśl ile to wanien ropy by się w nim zmieściło. Że nie wspomnę o genialnych dialogach a już zwłaszcza prowadzonych przez Joannę i ciecia w lochu.

Książkowa Joanna to idealny przykład przysłowia „gdzie diabeł nie może tam babę pośle”. Bo i taka jest Joanna, baba z piekła rodem. Nieobliczalna, temperamentna i złośliwa ale ten jej charakter to niezaprzeczalnie największy atut powieści, rzecz jasna poza świetnym poczuciem humoru.

Ja ten rodzaj humoru kupuję, bo jest on dla mnie rozrywką w najczystszej postaci.

I pomyśleć, że po tylu latach znajomości tej książki i dwukrotnym jej przeczytaniu doceniłem ją w pełni dopiero teraz, za trzecim razem. Wcześniej jej lektura mnie irytowała, to szydełko w lochu i ta nieudolność przestępczej szajki. Można by pomyśleć, że przestępczość zorganizowana dezorganizuje się w zetknięciu z Joanną Chmielewską.

Przeczytałem sobie tę powieść po raz...