Książka bardzo mocna wątkowo, tu mam na myśli problemy opisane w każdej z części tej lektury. Problemy, o których często się milczy i traktuje jak tematy tabu. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać książkę tego młodego autora i zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to lektura dla każdego, aczkolwiek uważam, że każdy powinien ją przeczytać.

Dlaczego?

Dlatego, że nigdy nie wiadomo, czy w swoim życiu nie spotkamy kogoś, kto będzie dotknięty jakąkolwiek chorobą psychiczną, a niestety jest ich w terminologii medycznej sporo. Ludzie zazwyczaj boją się osób "innych", nie zastanawiając się nad tym jak można z nimi nawiązać kontakt lub jak powinni się zachować w ich towarzystwie. Nie zdają sobie sprawy z tego jaki koszmar, a czasami nawet wręcz horror kryje się za zasłoną ich choroby. Nie zdają sobie sprawy z tego, że ci ludzie często aby przynajmniej próbować żyć jak normalni, czyli zdrowi ludzie, muszą poświęcić więcej niż robi to przeciętny zdrowy człowiek. Jak trudna jest walka między tym aby żyć, a tym aby umrzeć i jak trudno często jest uciec od myśli samobójczych, które są spowodowane depresją. Dobrze, że coraz częściej ludzie dotknięci różnymi trudnymi chorobami mają odwagę o tym pisać, bo dzięki temu poznajemy ich zaburzony chorobą świat.

Ta książka jest chwilami bardzo brutalna a chwilami przepełniona szczerym bólem.

W pierwszej części, ciekawie przeplatane wątki z życia z wpisami z bloga, są wyjątkowo obrazowym przedstawieniem tego, co dzieje się w umyśle chorego człowieka. Wzruszająco autor ukazał siłę miłości jaką on sam miał szczęście otrzymać od losu i to jest chyba najważniejsze w pokonywaniu kolejnych etapów choroby, bo nic tak nie podtrzyma człowieka na duchu jak wiara w to, że jest się komuś potrzebnym, że jest się dla kogoś ważnym mimo trudności jakie napotyka się każdego dnia.

Czytałam tę książkę z wielkim zainteresowaniem, momentami wręcz nie mogąc oderwać się od jej stron. Jej wątki tak mnie poruszyły, że nie zwracałam uwagi ani na styl, ani na słownictwo, dlatego nie mam zamiaru niczego na ten temat pisać.

Książka bardzo mocna wątkowo, tu mam na myśli problemy opisane w każdej z części tej lektury. Problemy, o których często się milczy i traktuje jak tematy tabu. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać książkę tego młodego autora i zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to lektura dla każdego, aczkolwiek uważam, że każdy powinien ją przeczytać.

Dlaczego?

Dlatego, że nigdy...

Być innym człowiekiem. Co to znaczy być normalnym? Jak myślą normalni? – takie myśli przebiją niemal z każdej strony książki „Szukaj mnie wśród szaleńców” Krystiana Głuszki, pisarza, który mierzy się ze swoim szaleństwem, mieszanką wybuchową: schizofrenią, padaczką, zanikami pamięci i autyzmem. Jak wygląda życie takich ludzi? Czy mają szansę na odrobinę szczęścia i „normalności” we własnym świecie wielkiego osamotnienia.

Pisanie jest formą ekshibicjonizmu – niemal w każdym opowiadaniu przekonywał Marek Hłasko, którego kreacje rzeczywistości ocierały się o własne doświadczenia. Było to spostrzeżenie mówiące o wielowiekowym dorobku kulturowym twórców. Krystian Głuszko poszedł o krok dalej: wywleka swoje szaleństwo i pokazuje jasne i ciemne strony swojej „urody”, dzięki czemu przybliża swoim czytelnikom to, co w naszym społeczeństwie ciągle jest tabu.

Jak być nienormalnym w świecie, w którym szaleńcy spotykają się z odrzuceniem. Same wizyty u psychologów i psychiatrów wydają się na tyle piętnujące, że wiele osób woli odebrać sobie życie niż szukać pomocy, woli katować siebie i bliskich niż poszukać wyjaśnień własnych odczuć i nieumiejętności nawiązywania relacji z ludźmi. Choroba psychiczna jest u nas ciągle życiową porażką.

„Szukaj mnie wśród szaleńców” to swoista spowiedź z własnych doświadczeń. Wpisy z bloga, przemyślenia i wydarzenia przeplatają się z komentarzami internautów próbujących zrozumieć świat Krystiana lub znajdujących w nim cząstkę własnych doświadczeń ze światem swoich myśli i wizji, które przerażają i nie pozwalają funkcjonować wśród ludzi. Czy istnieje możliwość uwolnienia się od ataków izolacji i upiorów? Czy czas faktycznie jest linearny? A może to norma jest obłędem? Jak empirycznie zbadać świat, który ma wiele wymiarów, uskoków, przerzutni?

Życie bohatera toczy się tuż obok jego myśli i przemieszczeń w czasie oraz przestrzeni. „Szukaj mnie wśród szaleńców” to próba podzielenia się własnym życiem z innymi. Już sama forma, w której brak konsekwencji i linearności, a za to pojawia się natłok odczuć i spostrzeżeń, które trzeba szybko uchwycić w prostych zdaniach, by dać miejsce kolejnym jest dobrym wprowadzeniem w krainę innych odczuć, z którymi musi mierzyć się sam, ponieważ specjaliści pozostają bezradni. W zderzeniu z brakiem umiejętności rzesz lekarzy w Krystianie nadal żyje nadzieja, która nie pozwala mu na zaprzestanie poszukiwań. Do wizyt-porażek, które tylko uszczuplają portfel już przywykł. Do eksperymentowania i przepłacania tego własnym życiem i zdrowiem również.

„Szukaj mnie wśród szaleńców” to książka bardzo ważna dla wszystkich, którzy sami lub ich bliscy borykają się z różnorodnymi zaburzeniami. Każe postawić trafne pytania: czy koniecznie za wszelką cenę trzeba tę osobę wprowadzać w świat normalnych? Czy to jest możliwe? A może wystarczy terapia behawioralna i dużo miłości?

Książka Krystiana Głuszki wbrew pozorom nie jest ciężką próbą uchwycenia odmiennej psychiki. Przez natłok myśli i odczuć przebija ciepło, którego bohaterowi ciągle brakuje, a którego sam nie potrafi okazać innym. Szczególnie polecam ją ludziom, którzy nie czują potrzeby tworzenia trwałych relacji z innymi lub mają w swoim otoczeniu takie osoby. Mnie ta swoista spowiedź przekonała, że wszystko, co robię dla córki jest tym, co może jej pomóc bardziej niż garście lekarstw.

Być innym człowiekiem. Co to znaczy być normalnym? Jak myślą normalni? – takie myśli przebiją niemal z każdej strony książki „Szukaj mnie wśród szaleńców” Krystiana Głuszki, pisarza, który mierzy się ze swoim szaleństwem, mieszanką wybuchową: schizofrenią, padaczką, zanikami pamięci i autyzmem. Jak wygląda życie takich ludzi? Czy mają szansę na odrobinę szczęścia i...

Fascynująca, mimo licznych błędów językowych (uwaga do korektora/redaktora). Opowiadanie "Zmyślenie" trzyma w napięciu od początku do końca jak najprzedniejszy thriller.

Fascynująca, mimo licznych błędów językowych (uwaga do korektora/redaktora). Opowiadanie "Zmyślenie" trzyma w napięciu od początku do końca jak najprzedniejszy thriller.

Książka „Szukaj mnie wśród szaleńców” Krystiana Głuszko trafiła w moje ręce podczas tegorocznych 18 Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie.
Jest to już druga pozycja Krystiana (po „Spektrum”),która ukazała się na rynku wydawniczym. Książka ta podobnie jak jej autor jest z całą pewnością nietuzinkowa.

Publikacja podzielona została na trzy części: W pierwszej odsłonie stykamy się z opowiadaniem pt. „Splecione dłonie”, w którym autor ukazuje nam głęboką moc więzi międzyludzkich. Okazuje się, iż są one niezwykle silne choć wydawać by się mogło, że życiowe mielizny, na które niejednokrotnie trafiamy podczas naszej egzystencji według wszelakiej logiki powinny zniszczyć je na zawsze i nieodwołalnie, a jednak tak się nie dzieje…

W kolejnym fragmencie książki pt. „Zaburzony świat Krystiana” autor niejako wpuszcza nas do swojego nietypowego świata pozwalając nam poznać swoją mocno poruszającą historię. Mamy także okazję zapoznać się z wpisami oraz komentarzami pochodzącymi z bloga przez niego prowadzonego.

Natomiast w ostatniej składowej omawianej pozycji, która została zatytułowana „W zamyśleniu” zaglądamy do zagmatwanego świata, który bardzo często kreuje choroba Krystiana, gdyż cierpi on na zespół Aspergera, czyli całościowe zaburzenie rozwoju mieszczące się w spektrum autyzmu.

Nie sposób jednakże nie podkreślić, iż pomimo poważnych problemów zdrowotnych Krystian stara się prowadzić, najbardziej jak tylko jest to możliwe, normalne życie. Pracuje, założył wspaniałą rodzinę, dzień za dniem buduje swój specyficzny, bardzo osobisty świat i nie zamierza się poddawać pomimo przeciwności, które nieustannie przynosi mu los.

Jako ciekawostkę dodam jeszcze, iż w dniu 20.01.2015 r. na Uniwersytecie JP II w Krakowie odbędzie się sympozjum "Szukaj mnie wśród szaleńców" z udziałem Krystiana.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję Grupie M-D-M.

* https://www.facebook.com/KsiazkowoLC *

Książka „Szukaj mnie wśród szaleńców” Krystiana Głuszko trafiła w moje ręce podczas tegorocznych 18 Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie.
Jest to już druga pozycja Krystiana (po „Spektrum”),która ukazała się na rynku wydawniczym. Książka ta podobnie jak jej autor jest z całą pewnością nietuzinkowa.

Publikacja podzielona została na trzy części: W pierwszej odsłonie...

"Człowiekiem zagubionym w świecie, którego nie pojmują jego zmysły. Marzycielem, którego marzenia już się spełniły. Niespełnionym pedagogiem, zakompleksionym szaleńcem i pechowcem, który ma sporo szczęścia.
Tak, taki jestem. Odkąd odzyskałem marzenia znowu żyję. Odkąd się spełniają, jestem szczęśliwy. Człowiek bez marzeń jest w pewnym sensie martwy. Warto je mieć. Warto na coś czekać. O coś się starać. Do czegoś dążyć..." [2]

Krystian Głuszko w swojej najnowszej publikacji jawi się nam jako autor niesztampowych opowiadań. W „Splecionych dłoniach” spotkamy nietuzinkowe postaci, których losy są ze sobą powiązane. Bohaterowie tej historii są stworzeni w sposób niebywale realistyczny. Możemy się z nimi utożsamić, rozumiemy ich dylematy i rozterki. Pisarz daje nam nadzieję na lepsze jutro i pokazuje, że każdy z nas zasługuje na drugą szansę. Z kolei w „Zamyśleniu” ciekawie przedstawiona zostanie nam zagadka kryminalna, pasjonująca i intrygująca. Czy uda nam się odgadnąć, jakie będzie jej zakończenie? Ostatni z trzech tekstów jest intymną relacją z niełatwej codzienności samego autora. Całość czyta się szybko i z ogromnym zainteresowaniem.
Anna Grzyb
Pisaninka
Blog książkowy 2014 nagroda czytelników

[1] "Szukaj mnie wśród szaleńców" Krystian Głuszko, Grupa M-D-M 2014, strona 50

Całość recenzji: http://asymaka.blogspot.com/2014/11/szukaj-mnie-wsrod-szalencow-krystian.html

"Człowiekiem zagubionym w świecie, którego nie pojmują jego zmysły. Marzycielem, którego marzenia już się spełniły. Niespełnionym pedagogiem, zakompleksionym szaleńcem i pechowcem, który ma sporo szczęścia.
Tak, taki jestem. Odkąd odzyskałem marzenia znowu żyję. Odkąd się spełniają, jestem szczęśliwy. Człowiek bez marzeń jest w pewnym sensie martwy. Warto je mieć. Warto na...