Poszukując wyspy nadziei przemierzam ocean śmierci niczym jej gorliwy urzędnik. Spisuję kolejne etapy życia ludzi, którzy cudem jeszcze istnieją na tej od dawna przeklętej ziemi. Ci ludzie to istny cud natury. Jedni twardzi jak stal i walczący o swój byt do samego końca. Inni, pogodzeni z losem i trwożliwie wpatrujący się w każdy kolejny dzień. Łączy ich jedno, każde kolejne stadium życia to wielki ból. Wszyscy oni mogliby zadać ważne pytanie. W jaki sposób do tego doszło, że miliony ludzi codziennie kładą się spać z uśpionym sumieniem i przez swoje samolubstwo akceptują zbrodnię? A może to nie samolubstwo jest temu winne. Może to strach przed wątpliwościami o początek winy. O to, aby czas życia nie przemienił się w czas śmierci. Bo gdy nastąpi koniec wojny, każdy z tych mających wątpliwości ludzi będzie musiał się rozliczyć z tego, czego nie zrobił.

Erich Maria Remarque stworzył pełną zagadek bytu unikalną pacyfistyczną powieść. Na przykładzie niemieckiego żołnierza uzmysłowił nam, jak wielkim wyzwaniem może być nie tylko walka na froncie ale również życie z daleka od niego. Będąc na krótkim żołnierskim urlopie i odwiedzając rodzinne strony, wcale nie można czuć się bezpieczniejszym. Spalone drzewa, które wyciągają do nieba olbrzymie i czarne ręce są świadkiem tego, jak wypatrując chmur można zobaczyć jedynie ogień i zniszczenie. Tu słychać jedynie requiem dla zmarłych, którzy pod zwałami gruzu mogą każdego ranka usłyszeć pieśń wiosennych ptaków. Bo tylko ptaki odczuwają wolność pomimo szalejącej nocnej pożogi bomb zapalających. Dla nich nieistotne są widoki ludzkich ciał, niczym z rozbitej rzeźni. One nie muszą ratować marzeń a jedynie karmią się codziennie wiarą, że jutro wstanie kolejny coraz cieplejszy dzień.

Jednak wiosenne ptasie trele przypominają również o wojennej miłości, która zaskoczyła głównego bohatera chcącego odpocząć od walki. Miłość to smutna, płacząca nad zbliżającym się szybkim rozstaniem. Ale to ona trzyma jak kotwica, obejmujących się na okładce książki Ernsta i Elżbietę . Okrutna groźba wisi w powietrzu, nie tylko bomby mogą zaskoczyć mieszkańców miast. O wiele gorsze może być oskarżenie o defetyzm. Niestety donosicielstwo które wszędzie kwitnie, rodzi niepewność kolejnego dnia. Ludzka słabość może ściągnąć poważne kłopoty na tych, którzy mają moralne rozterki.

"Czas życia i czas śmierci" to powieść, jaskrawo ukazująca koniec ludzkiej egzystencji w przeróżnych kolorach. Remarque nie oszczędza czytelnikowi obrzydliwych widoków krwi i agonii. Ukazuje śmierć taką, jaką jest, prostą i bolesną. Na przykładzie niemieckich obywateli przedstawia zakłamanie i kłamstwo. Wojna się kiedyś skończy ale pozostanie po niej wiele do przebaczenia. Koniec walki pokaże bankructwo przeszłości, która tak samo jak miasta uległa spaleniu. Szalone urojenia walki za przegraną sprawę zostaną zastąpione pokojem i bezpieczeństwem.

Pisarz uzmysłowił mi jak można głębiej odczuwać życie, kiedy raz za razem dostaje się je w prezencie. Jak można wierzyć w przypadkowo spotkanych ludzi, którzy wyciągną pomocną dłoń. Kiedy wreszcie dobro zwycięża strach i obojętność może przerodzić się w cywilną odwagę do tego, aby wykrzyczeć antywojenny protest. Erich Maria Remarque na przykładzie swojej książki podkreśla, jak wiele zła może wyrządzić naród zapatrzony w swojego mesjasza. Obyśmy nigdy nie musieli się przebudzić w czasach, przed którymi jesteśmy właśnie ostrzegani.

Poszukując wyspy nadziei przemierzam ocean śmierci niczym jej gorliwy urzędnik. Spisuję kolejne etapy życia ludzi, którzy cudem jeszcze istnieją na tej od dawna przeklętej ziemi. Ci ludzie to istny cud natury. Jedni twardzi jak stal i walczący o swój byt do samego końca. Inni, pogodzeni z losem i trwożliwie wpatrujący się w każdy kolejny dzień. Łączy ich jedno, każde...