Czas życia i czas śmierci

Wszystko, co wyszło spod pióra Remarque'a, jest warte przeczytania. Bezapelacyjnie!

Wszystko, co wyszło spod pióra Remarque'a, jest warte przeczytania. Bezapelacyjnie!

Pokaż mimo to

Jedna z tych historii, której "przewidywalność" zakończenia jest dodatkową siłą samej treści. Tragizm sytuacji i poczucie wewnętrznego wypalenia spowodowane sytuacją bez wyjścia bohaterów. Po przeczytaniu docenia się najdrobniejsze rzeczy codziennego życia - oby zostać z tą myślą dłużej niż trwał urlop Graebera.

Kluczowe cytaty:
"-Trzeba wierzyć. Wierzyć. Cóż innego nam pozostaje?
-W co?
-W Boga. I w dobro, które tkwi w ludziach.
-Czy pan nigdy nie wątpił?
-Owszem, często Jakżebym inaczej mógł wierzyć?"

"Łatwo jest potępiać i być odważnym, gdy człowiek nic nie ma - pomyślał. - Ale gdy już coś posiada, świat od razu się zmienia. Miłość czyni życie lżejszym i cięższym, a czasem nie do zniesienia. Odwaga zaś, choć wciąż ta sama, przybiera inny charakter i inną nazwę i właściwie dopiero teraz się zaczyna."

"Ale kiedy zaczyna się współwina? Kiedy staje się morderstwem to, co zazwyczaj nazywa się bohaterstwem? Czy wtedy, gdy przestaje się wierzyć w swoje racje?"

Jedna z tych historii, której "przewidywalność" zakończenia jest dodatkową siłą samej treści. Tragizm sytuacji i poczucie wewnętrznego wypalenia spowodowane sytuacją bez wyjścia bohaterów. Po przeczytaniu docenia się najdrobniejsze rzeczy codziennego życia - oby zostać z tą myślą dłużej niż trwał urlop Graebera.

Kluczowe cytaty:
"-Trzeba wierzyć. Wierzyć. Cóż innego nam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nic piękniej nie pokazuje miłości niż nadciągające jej zakończenie. Horror jednostki splątanej wątpliwościami, horror narodu i niepewne ukojenie w uczuciach. Książka świetnie balansuje między podejściem carpe diem, a zwycięstwem instynktów samozachowawczych.

Nic piękniej nie pokazuje miłości niż nadciągające jej zakończenie. Horror jednostki splątanej wątpliwościami, horror narodu i niepewne ukojenie w uczuciach. Książka świetnie balansuje między podejściem carpe diem, a zwycięstwem instynktów samozachowawczych.

Pokaż mimo to

,,Jedyne, czego bym pragnął w życiu, to myśleć, co chcę, mówić, co chcę, i robić, co chcę. Ale od czasu, gdy rządzą nami Mesjasze, stanowi to znacznie większe przestępstwo niż morderstwo."

Przepiękna, przerażająca, poruszająca. Literacki rarytas, który trzeba przeczytać.
Polecam

,,Jedyne, czego bym pragnął w życiu, to myśleć, co chcę, mówić, co chcę, i robić, co chcę. Ale od czasu, gdy rządzą nami Mesjasze, stanowi to znacznie większe przestępstwo niż morderstwo."

Przepiękna, przerażająca, poruszająca. Literacki rarytas, który trzeba przeczytać.
Polecam

Pokaż mimo to

''Czas życia i czas śmierci'' to książka, do której nie jestem w stanie jednoznacznie się ustosunkować, od początku targana zupełnie skrajnymi emocjami towarzyszącymi mi podczas jej czytania – od zachwytu nad frazami, trafnie konkludującymi przeżycia bohaterów po nienawiść do autora, przeżywaną niemalże w tym samym momencie, a wymierzoną w ich truistyczną i schematyczną formę.

Podejmując się zadania przedstawienia czytelnikom tego, co przeżywa i czuje żołnierz, w jaki sposób próbuje mierzyć się z historycznym, społecznym i egzystencjalnym wymiarem wojny, z walką samą w sobie, jako tworem potwornym, nieludzkim, lecz jednocześnie tworem wywoływanym przez człowieka i przeciw człowiekowi kierowanym, Erich Maria Remarque zapewne bazuje na realizmie i własnych przeżycia z czasów I wojny światowej, której przecież był weteranem.
Jednak zamiast pełnokrwistego opisu rzeczywistości, która towarzyszy postaciom z powieści, otrzymujemy jedynie jej prowizoryczny zarys,
trzymający się na wątłych fundamentach, a przejawiany w zdawkowych sentencjach.
Jest to jednak lektura, która mimo wszystko obdarza człowieka sporą dawką nadziei, nadziei i wiary w ludzkość, w przyszłość, w to, że czasy się mogą zmienić, a nie wszyscy oddadzą los swojego życia w ręce obecnie panującego dyktatu politycznego - "Kult dyktatorów łatwo staje się religią."
Wobec tego ostatniego główny bohater także stara się nie być obojętnym – ostatkiem sił, jakie pozostają mu po licznych bataliach, stać go jeszcze na miłość i na nonkonformizm, w jakim stopniu to możliwe w czasach hitlerowskich Niemiec.
To opowieść przede wszystkim o ludziach, którzy mimo zwątpienia w swój własny sens, starają się od nowa, choć na chwilę, chociażby pozornie odbudować i poskładać swój świat, swój odrębny mikrokosmos, który daje im odrobinę otuchy.
Marzyciele, którzy próbują zapomnieć o dyskursie historycznym, w którym przyszło im żyć, by cieszyć się smakiem zwyczajnej kromki chleba.
"Jeśli się nie ma wymagań, wszystko jest darem."

''Czas życia i czas śmierci'' to książka, do której nie jestem w stanie jednoznacznie się ustosunkować, od początku targana zupełnie skrajnymi emocjami towarzyszącymi mi podczas jej czytania – od zachwytu nad frazami, trafnie konkludującymi przeżycia bohaterów po nienawiść do autora, przeżywaną niemalże w tym samym momencie, a wymierzoną w ich truistyczną i schematyczną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stłumiony krzyk rozpaczy człowieka, rzuconego w tryby machiny nazistowskich Niemiec. Najgorsze jest to, że tego krzyku nie słyszy nikt i dzisiaj, szczególnie w jego kraju. Bo Niemcy są tak dziwnym krajem, który chcąc dobrze, wiecznie zło czyni.
Wspaniała, prawdziwa, smutna antywojenna powieść. Remarque jest niesamowity w piętnowaniu i wyszydzaniu szaleństwa, ale niestety jak to w takich przypadkach bywa, ktoś wrażliwy się wzruszy, a karawana jedzie dalej.

Stłumiony krzyk rozpaczy człowieka, rzuconego w tryby machiny nazistowskich Niemiec. Najgorsze jest to, że tego krzyku nie słyszy nikt i dzisiaj, szczególnie w jego kraju. Bo Niemcy są tak dziwnym krajem, który chcąc dobrze, wiecznie zło czyni.
Wspaniała, prawdziwa, smutna antywojenna powieść. Remarque jest niesamowity w piętnowaniu i wyszydzaniu szaleństwa, ale niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka „Czas życia i czas śmierci” ukazała się po raz pierwszy w ojczyźnie Remarque w 1954 r. jednak ze względu na niewygodną dla Niemców tematykę, była to oczywiście wersja ocenzurowana i jak przewidywał autor, i tak została dość mocno skrytykowana przez społeczeństwo. Przede wszystkim zarzucano mu, że jako emigrant wiodący wygodne życie w Szwajcarii i Ameryce, nie ma prawa wypowiadać się, a w szczególności krytykować swoich rodaków, którzy zmuszeni byli przetrwać ciężkie lata wojny na miejscu – bez niczyjej pomocy z zewnątrz. Oczywiście, amerykańskie i angielskie wersje powieści zostały przyjęte za granicą bardzo pozytywnie, zyskując dobre recenzje i błyskawicznie znajdując się na liście bestsellerów.

Niemcy jeszcze wiele lat po wojnie użalali się nad sobą nie chcąc przyznać, że inne narody cierpiały o wiele bardziej niż oni i odsuwając od siebie odpowiedzialność za zbrodnie wojenne. Pokolenie wojenne w najlepszym przypadku wolało przemilczeć ten temat, niż obiektywnie na niego spojrzeć. Pierwotny – nieocenzurowany – tekst książki opublikowano w Niemczech dopiero w 1989 r. czyli aż 19 lat po śmierci Remarqu'a.

Natomiast w 1958 roku nakręcono w Stanach Zjednoczonych film na podstawie tej powieści noszący ten sam tytuł. Studio Uniwersal Pictures zapowiedziało, że Remarque będzie autorem scenariusza. W rzeczywistości nie miał on jednak wpływu na ostateczny jego wygląd, w związku z czym pisarz ostro protestował przeciwko nazywaniu go twórcą scenariusza filmowego.

„Czas życia i czas śmierci” należy, obok powieści „Iskra życia” i „Czarny obelisk”, do osobistego Programu Re-Edukacji Remarqu'a, który sformułował go w ramach swojej pracy dla amerykańskiej tajnej służby OSS w 1944 r. Autor łączy w niej wspomnienia z ostrzeżeniem przed możliwym powrotem nowej wojskowej „kampanii wschodniej” w kontekście Zimnej Wojny.

Na przykładzie losu 23-letniego żołnierza Ernsta Graebera Remarque ukazuje w książce bezsensowność i okrucieństwo II Wojny Światowej. Ernst wychowany w duchu ideologii nazistowskiej, znajduje się na froncie wschodnim w czasie kiedy Niemcy zmuszeni są do wycofania się z terenu wroga. Coraz więcej ludzi zdaje sobie sprawę, że przegrana jest już faktem, jednak nie chcą tego głośno przyznać. Oczywiście, za sianie defetyzmu na polu walki można zapłacić najwyższą karę! Graeber jest rozdarty – z jednej strony ma poczucie obowiązku wobec ojczyzny, z drugiej jednak coraz częściej przemawia jego sumienie.

„Czas życia i czas śmierci” to bardzo refleksyjna i chyba najsmutniejsza powieść Remarqu'a, jaką miałam – mimo wszystko – przyjemność czytać. I chociaż nie jest pozbawiona drastycznych opisów – szczególnie przedstawiających w początkowej części – sytuację na froncie rosyjskim, to jest ona bardzo wyważona. Brak tu gniewu i rozpaczy, który był typowy chociażby dla „Na zachodzie bez zmian”. Jednocześnie Remarque bardzo obrazowo i w typowym dla siebie stylu opisuje zagładę rodzinnego miasteczka Ernsta Graebera, które – chociaż nie jest wymienione z nazwy – jest miastem rodzinnym Remarqu'a czyli Osnabrück oraz upadek nękanych kolejnymi nalotami mieszkańców. Dla równowagi – by czytelnik trochę odetchnął od tych przytłaczających scen – ukazuje relację między Ernstem i Elżbietą, która wręcz z każdą minutą staje się coraz bardziej intensywna i pozwala pożyć im chociaż trochę namiastką prawdziwego życia – życia pełnego miłości, namiętności, spokoju, zrozumienia – codziennej normalności, aż do kolejnego bombardowania…

Mimo, iż nie poczułam po przeczytaniu tej książki ulgi, która towarzyszyła mi przy innych książkach Remarqu'a, a raczej złość, to oczywiście polecam się z nią zapoznać. To bardzo ważna powieść, traktująca o bolesnych wydarzeniach, których nie wolno przemilczeć, lecz z którymi trzeba się zmierzyć! Poza tym jest to „po prostu” wybitny Remarque, do czytania którego zachęty są chyba zbędne.

Książka „Czas życia i czas śmierci” ukazała się po raz pierwszy w ojczyźnie Remarque w 1954 r. jednak ze względu na niewygodną dla Niemców tematykę, była to oczywiście wersja ocenzurowana i jak przewidywał autor, i tak została dość mocno skrytykowana przez społeczeństwo. Przede wszystkim zarzucano mu, że jako emigrant wiodący wygodne życie w Szwajcarii i Ameryce, nie ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

idealnie pokazuje co się dzieje w głowie młodego niemca, rozważającego w jakim stopniu jest winny wojny.pokazuje że jest czas na życie i miłość ale także na śmierć, która, w końcu, dopadnie każdego.

idealnie pokazuje co się dzieje w głowie młodego niemca, rozważającego w jakim stopniu jest winny wojny.pokazuje że jest czas na życie i miłość ale także na śmierć, która, w końcu, dopadnie każdego.

Pokaż mimo to

Zdaniem wydawcy jest to powieść o winie i poświeceniu. Moim skromnym zdaniem Remarque nie pisał o żadnym poświęceniu. Ernst nikomu i niczemu nie poświęcał się. Walczył, bo nie miał innego wyjścia. Gdyby zdezerterował, zostałby rozstrzelany. Prawdopodobieństwo przeżycia na froncie było bardzo nikłe, ale większe, niż w razie dezercji, a wszystko co robił dla Elżbiety nie wynikało z poświęcenia, tylko z miłości.

Dla mnie jest to powieść o poczuciu winy i odpowiedzialności, ale też, paradoksalnie, o olbrzymiej radości życia. Opisy tych dni, kiedy to Ernst już związał się z Elżbietą, to właśnie czysta radość i umiłowanie życia, niebywała umiejetność wykorzystywania czasu. Działo się tak mimo tego, że nie było wiadomo, czy rodzice Ernsta przeżyli. Mimo tego, że nie miał pewności, czy on przeżyje i czy przeżyje Elżbieta. Mimo tego, że po jednym z bombardowań nie mieli już gdzie mieszkać.
całość
http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2018/05/erich-maria-remarque-czas-zycia-i-czas_23.html

Zdaniem wydawcy jest to powieść o winie i poświeceniu. Moim skromnym zdaniem Remarque nie pisał o żadnym poświęceniu. Ernst nikomu i niczemu nie poświęcał się. Walczył, bo nie miał innego wyjścia. Gdyby zdezerterował, zostałby rozstrzelany. Prawdopodobieństwo przeżycia na froncie było bardzo nikłe, ale większe, niż w razie dezercji, a wszystko co robił dla Elżbiety nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Troski młodego żołnierza wobec kataklizmu wojny, śmierci i straty... Przepiękne tłumaczenie.

Troski młodego żołnierza wobec kataklizmu wojny, śmierci i straty... Przepiękne tłumaczenie.

Pokaż mimo to