Po książkę sięgnąłem z ciekawości ponieważ seria Assassin's Creed to moja ulubiona seria gier. Nie zawiodłem się. Autor skupia się na życiu Elise i opowiada historię z jej perspektywy co jest bardzo dobrym pomysłem z jego strony. Jej postać zdecydowanie miała potencjał na własną historię i to właśnie pan Bowden nam serwuje. Kto grał w AC Unity będzie zadowolony wyjaśnieniem motywów Elise i odpowiedziami na niektóre pytania które fabuła gry pozostawiła otwarte. Kto nie grał otrzyma fajną, przygodową historię w stylu "płaszcza i szpady", którą czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Z pewnością dam szansę innym książkom z tej serii bo "Pojednanie" zdecydowanie mnie kupiło.

Po książkę sięgnąłem z ciekawości ponieważ seria Assassin's Creed to moja ulubiona seria gier. Nie zawiodłem się. Autor skupia się na życiu Elise i opowiada historię z jej perspektywy co jest bardzo dobrym pomysłem z jego strony. Jej postać zdecydowanie miała potencjał na własną historię i to właśnie pan Bowden nam serwuje. Kto grał w AC Unity będzie zadowolony wyjaśnieniem...

Moje pierwsze spotkanie z serią i... chyba raczej ostatnie. Wiem, że byłam zafascynowana daną częścią gry, dlatego tak bardzo książka mi się podobała. Nastrój jest, bohaterowie są. Wszystko na swoim miejscu. Bardzo ją polubiłam i na pewno dobrze się przy niej bawiłam.

Moje pierwsze spotkanie z serią i... chyba raczej ostatnie. Wiem, że byłam zafascynowana daną częścią gry, dlatego tak bardzo książka mi się podobała. Nastrój jest, bohaterowie są. Wszystko na swoim miejscu. Bardzo ją polubiłam i na pewno dobrze się przy niej bawiłam.

Assassin’s Creed Pojednanie to kolejna cześć przygód niezłomnych Assassinów i Templariuszy. Pojednanie delikatnie odbiega od tego co mieliśmy w zwyczaju przeczytać w tej serii. Tym razem nasi bohaterowie dopiero odnajdują swoje przeznaczenie, uczą się na błędach i buntują przeciw porządkowi rządzącemu ich organizacjami. Elise, dobrze urodzona wiedząca co to luksus, pochodząca z rodu Templariuszy. Arno, młodzieniec przygarnięty na wychowanie, szkolony, nieznający swojego pochodzenia. Połączyła ich chęć zemsty, odnalezienia swojego ja. Miłość, która nie miała prawa bytu, która pojawiła się w nieodpowiednim momencie, miedzy dwoma, wrogimi światami.

Assassin’s Creed Pojednanie to kolejna cześć przygód niezłomnych Assassinów i Templariuszy. Pojednanie delikatnie odbiega od tego co mieliśmy w zwyczaju przeczytać w tej serii. Tym razem nasi bohaterowie dopiero odnajdują swoje przeznaczenie, uczą się na błędach i buntują przeciw porządkowi rządzącemu ich organizacjami. Elise, dobrze urodzona wiedząca co to luksus,...

Świat fantastyczny w oparciu o wydarzenia historyczne, który wykreowała cała seria gier Assassins Creed jest fascynujący, w szczególności odwieczna rywalizacja templariuszy i asasynów, która toczyła się na kartach gier oraz książek. Jest to specyficzna podróż przez czas i przestrzeń. Tym razem w książce Oliwera Bowdena „Assasins Creed – Pojednanie” my czytenicy mamy okazję wybrać się w końcówkę XVIII wieku do Francji, tak jak było w grze „Assasins Creed – Unity”, a w książce jest urozmaicenie o podróż Elise de la Serre do Anglii. W grze głównym bohaterem jest Arno, asasyn, a w książce jego ukochana Elise, templariuszka. Cała seria pod katem interakcji templariuszowsko –asasyńskich jest fascynująca. Więc niby czemu nie mogła to być para, w którym obydwoje należą do dwóch zwalczających się organizacji, które nazywają siebie zakonami. Ostatnie kilkanaście lat XVIII wieku jest niezwykle barwne, a dominuje oczywiście czerwony kolor krwi. Nowy wynalazek gilotyna, niemal przemysłowo masakruje wrogów, a na koniec rewolucja wykańcza samą siebie.
Cholernie intryguje wątek, że śmierć króla Francji, oczywiście głowa monarchy znalazła pod brzytwą nowego rewolucyjnego wynalazku, jest przedstawiona jako zemsta templariuszy za śmierć Jakuba de Molay w XIV w, , do której przyczynił się król Filip Piękny, oczywiście nie było opcji, żeby asasyni się w śmierć wroga czyli wielkiego mistrza zakonu Templariuszy się nie przyczynili. Niedługo potem nastąpiła oficjalna likwidacja templariuszy. Oczywiście w tej teoriospikowej konwencji zarówno asasyni jak i templariusze dalej rywalizują sobie w najlepsze przez kolejne stulecia, oczywiście w XXI wieku też ta odwieczna regularna wojna ma miejsce. Wygląda na to, że ten tytuł nie jest przypadkowy, bo książkowy Heytam Kenway zastanawiał się na ten temat, a to też jest mniej więcej ten sam okres, tyle, że to było po drugiej stronie Atlantyku. Tu ten motyw też rozpracowuje templariuszka Elise w czasie wizyty w Londynie, kiedy poznała angielskich asasynów. Wiadomo, że to oczywistość, że logika tego sporu na to nie pozwoli, że ta rywalizacja, o to kto jest lepszy i jak wykorzysta artefakty Prawdawnych musi trwać. Ale też okazuje się, że zdarzają się momenty, że jest blisko, czy coś z tego kiedyś wyniknie?

W książce poznajemy szczegółowo historię Elise de la Serre, która niemal z pochodzenia była templariuszką, takie rzeczy się zdarzały, że kolejne genaracje rodów wchodziły do jednego z dwóch rywalizujących zakonów. I co ciekawe, że rodzina de la Serre wychowywała młodego Arno, którego ojciec zginął w zamachu, który miał miejsce w Wersalu, o którym wiedziano, że jest z rodziny asasyńskiej, i jak wiemy z gry Arno właśnie asasynem został. Losy Arno poznajemy w grze, począwszy od wtajemniczenia w sprawy Asasynów, szkolenie, wykonywanie różnych misji skrytobójczych, bo w takich w szczególności asasyni się specjalizowali. Książka doskonale uzupełniając te motywy opowiada o losach pięknej Elise. Oczywiście siłą rzeczy te wątki muszą się łączyć ,wcale nie tylko dlatego, że Elise i Arno są parą. Ale mają wspólne przeżycia, w pewnym momencie, Elise popada w niełaskę u swoich, a Arno u asasynów i próbują działać na własną rękę. Oczywiście pojawia się w tym wszystkim, jak zwykle zresztą mnóstwo postaci historycznych, tutaj są to doskonale znani kart historii dygnitarze rewolucyjni, którzy działali po obydwu stronach i w ten sposób można wyjaśnić krwawe starcia pomiędzy frakcjami rewolucyjnymi. W tym też może tkwić klucz do rozwikłania zagadki, jak ta rywalizacja ma dalej funkcjonować, no ale tego być może dowiemy się w kolejnych częściach gier, książek, które jeszcze nie powstały. To tylko udowadnia, że seria Assasins Creed nie są prostymi grami, i niesamowicie daje do myślenia. Wiemy też, że nawet motywy znane ze starożytności miały duży wpływ na historię asasynów i templariuszy, i przy okazji całego świata w tym niezwykle fascynującym uniwersum, nawet jeśli oficjalnie tak się jedni i drudzy tak się nie nazywali.

Podsumowując to jest ciekawe, że ta seria wciąż jest rozwijana i za każdym razem jest równie ciekawa, niezależnie w jakich realiach historycznych motyw zarówno dawnej cywilizacji, jak i asasynów i templariuszy się pojawia. Książki są naprawdę wyśmienitym uzupełnieniem gier i to jest bardzo ciekawe, że w książce można poznać nieco inne punkty widzenia na całą historię. I to jest fajne. Ta książka jest ciekawa, niezwykle barwna, postaci zostały fajnie wykreowane, to dorobienie teoriospiskowych ideologii do realiów jak najbardziej historycznych jest ciekawe jak zawsze. Książkę warto przeczytać, i zalecam się wciąganie w tą historie w grach i książkach oczywiście.

Świat fantastyczny w oparciu o wydarzenia historyczne, który wykreowała cała seria gier Assassins Creed jest fascynujący, w szczególności odwieczna rywalizacja templariuszy i asasynów, która toczyła się na kartach gier oraz książek. Jest to specyficzna podróż przez czas i przestrzeń. Tym razem w książce Oliwera Bowdena „Assasins Creed – Pojednanie” my czytenicy mamy...

Po raz drugi udowodniłam sobie, że książki AC zostają daleko w tyle za grami. Nie ma tu zachwycającej muzyki, skomplikowanych miast, dreszczyku emocji ani poczucia przynależności do Zakonu. Jest tylko ślepa zemsta, żądza krwi i gnanie ku samozagładzie. A szkoda. AC potrafi świetnie poprowadzić historię.

Po raz drugi udowodniłam sobie, że książki AC zostają daleko w tyle za grami. Nie ma tu zachwycającej muzyki, skomplikowanych miast, dreszczyku emocji ani poczucia przynależności do Zakonu. Jest tylko ślepa zemsta, żądza krwi i gnanie ku samozagładzie. A szkoda. AC potrafi świetnie poprowadzić historię.

Sam fakt, że książka napisana na podstawie gry, już sugeruje, że autor miał pewne ograniczenia.
Ale, ta forma pamiętnika wypadła całkiem dobrze, choć postawa Elise w pewnym momencie , zaczynała mnie rozczarowywać. Być może spodziewałam się, niezwyciężonej i bardziej roztropnej wojowniczki, jakieś osiągnięcia , coś w te nuty.
Na moje usprawiedliwienie, nie grałam w tę grę, ale widziałam jej możliwości i dlatego szukam odbicia tego w książkach.
Nie znajduję tego. Nie wiem, czy to wina fenomenu tej gry, czy też niemożność twórczej autora.
A może, te nudne ( jak niektórzy mówią) opisy, zmieniły by wszystko, ale autor przez cały cykl, je zminimalizował prawie do zera.

Sam fakt, że książka napisana na podstawie gry, już sugeruje, że autor miał pewne ograniczenia.
Ale, ta forma pamiętnika wypadła całkiem dobrze, choć postawa Elise w pewnym momencie , zaczynała mnie rozczarowywać. Być może spodziewałam się, niezwyciężonej i bardziej roztropnej wojowniczki, jakieś osiągnięcia , coś w te nuty.
Na moje usprawiedliwienie, nie grałam w tę grę,...

Świetna książka. Uwielbiam postać zarówno Arna jak i Elise, toteż czytało mi się świetnie. Gorąco polecam każdemu miłośnikowi serii.

Świetna książka. Uwielbiam postać zarówno Arna jak i Elise, toteż czytało mi się świetnie. Gorąco polecam każdemu miłośnikowi serii.

Jak tylko ukończę kolejną grę z serii Assassin's Creed, sięgam po książki Bowdena. Zawsze lubiłam jego książki, to jak uzupełnia historię w grze, nadaje postaciom więcej życia, ale nigdy mnie jakoś mocno jednak nie porywały, bo trzeba przyznać, że dobrym pisarzem nie jest. Ta książka jednak mnie zaskoczyła pod wieloma względami - przede wszystkim, Bowden bardzo się rozwinął w pisaniu, więc czytało się bardzo przyjemnie!

Zacznę od tego, jak gra opowiada historię z punktu widzenia Arno, ta opowiada historię z punktu widzenia Elise - a o niej samej w grze było jednak bardzo mało, pomimo, że jest jedną z głównych postaci. Więc Bowden miał naprawdę duże pole do popisu i świetnie to wykorzystał. Postacie z gier w jego książce stały się niesamowicie ludzkie, jak żywe. Odnosi się wrażenie, że to wszystko naprawdę się mogło wydarzyć.

Ledwie zaczętą książkę wzięłam na moje krótkie wakacje - i cały weekend spędziłam na czytaniu jej. :D Nie mogłam się oderwać.

Jak tylko ukończę kolejną grę z serii Assassin's Creed, sięgam po książki Bowdena. Zawsze lubiłam jego książki, to jak uzupełnia historię w grze, nadaje postaciom więcej życia, ale nigdy mnie jakoś mocno jednak nie porywały, bo trzeba przyznać, że dobrym pisarzem nie jest. Ta książka jednak mnie zaskoczyła pod wieloma względami - przede wszystkim, Bowden bardzo się...

Assassin's Creed Unity to moim zdaniem świetna gra. Książka na jej podstawie jest równie dobra. Historia widziana oczami Elise pokazuje nie mniej ciekawe szczegóły niż te w grze, przedstawione z perspektywy Arna. Czytać coś w co sie grało, napisane tak płynnie i lekko, to wspaniałe wytchnienie i możliwość przeniesienia się do przeszłości.

Assassin's Creed Unity to moim zdaniem świetna gra. Książka na jej podstawie jest równie dobra. Historia widziana oczami Elise pokazuje nie mniej ciekawe szczegóły niż te w grze, przedstawione z perspektywy Arna. Czytać coś w co sie grało, napisane tak płynnie i lekko, to wspaniałe wytchnienie i możliwość przeniesienia się do przeszłości.

Dla mnie najsłabsza część przygód assassynow i templariuszy. Postacie takie które ciezko mi bylo w jakimkolwiek stopniu polubić.

Dla mnie najsłabsza część przygód assassynow i templariuszy. Postacie takie które ciezko mi bylo w jakimkolwiek stopniu polubić.