Książkę otwiera ciepły i bardzo osobisty wstęp Krystyny Sienkiewicz, a potem już można przenieść się do Warszawy lat pięćdziesiątych za sprawą zdjęć. Bo to jest po prostu album, ale niezwykły. Zdjęcia są tak dobrane i ułożone, że przenoszą nas w tamte miejsca i w tamte czasy.

Książkę otwiera ciepły i bardzo osobisty wstęp Krystyny Sienkiewicz, a potem już można przenieść się do Warszawy lat pięćdziesiątych za sprawą zdjęć. Bo to jest po prostu album, ale niezwykły. Zdjęcia są tak dobrane i ułożone, że przenoszą nas w tamte miejsca i w tamte czasy.

Album przedstawia Warszawę lat 50. Podobnie jak pozostałe pozycje z tej serii zaprasza czytelnika a fotograficzny spacer po warszawie w 5 dekadzie XX wieku. Po wstępie zawierającym wspomnienia Krystyny Sienkiewicz Wędrujemy po rozdziałach: Budujemy Nowy Dom...,Znów na Starówce, Czas pochodów i defilad, Życie miasta, Warszawska niedziela oraz Odwilż. Niespodzianką jest kilka kolorowych zdjęć pokazujących stroje warszawiaków. Głównym walorem tej książki są oczywiście piękne fotografie. Polecam

Album przedstawia Warszawę lat 50. Podobnie jak pozostałe pozycje z tej serii zaprasza czytelnika a fotograficzny spacer po warszawie w 5 dekadzie XX wieku. Po wstępie zawierającym wspomnienia Krystyny Sienkiewicz Wędrujemy po rozdziałach: Budujemy Nowy Dom...,Znów na Starówce, Czas pochodów i defilad, Życie miasta, Warszawska niedziela oraz Odwilż. Niespodzianką jest kilka...

Niektóre zdjęcia robią wrażenie i niekoniecznie mam na myśli zdjęcia ulic (choć te też są świetne).

Jestem niezmiernie wdzięczna autorom za serię kolorowych zdjęć (ale nie takich cyfrowojaskrawych, tylko lekko przytłumionych, pobladłych, które pozwalają mi naiwnie wierzyć, że tak właśnie wyglądał wówczas świat) warszawiaków wyłaniających się zza rogu ulicy. Jak pięknie ludzie kiedyś się ubierali, zwłaszcza mężczyźni, męska moda z lat 50-tych powinna wrócić!

I jeszcze ta urocza młoda kobieta z zarostem na nogach, albo student w takich czarno-białych sztybletach (chyba tak nazywają się te buty),wyobrażałam sobie te męki, wysiłki, żeby je zdobyć, tudzież ten uśmiech losu, który sprawił, że udało mu się w owych czasach je posiąść, i które z pewnością były obiektem powszechnej zazdrości ziomków z uniwersytetu.

Miodzio!

Niektóre zdjęcia robią wrażenie i niekoniecznie mam na myśli zdjęcia ulic (choć te też są świetne).

Jestem niezmiernie wdzięczna autorom za serię kolorowych zdjęć (ale nie takich cyfrowojaskrawych, tylko lekko przytłumionych, pobladłych, które pozwalają mi naiwnie wierzyć, że tak właśnie wyglądał wówczas świat) warszawiaków wyłaniających się zza rogu ulicy. Jak pięknie...