Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można zgodzić się z tym, że ta książka jest nijaka, bo taka ma być w zamiarze. Houellebecq wyśmiewa nasze konsumpcyjne podejście do życia.. choć wyśmiewa to chyba przesadzone słowo, bowiem narracja jest tak wesoła jak autor na zdjęciu z tylnej okładki tejże książki. Dla facetów w średnim wieku może być to cios w poczucie dumy, bo obrywa się wszystkim, i sybarytom, i ascetom. Obrywa się dyrektorom i Panom Józkom. W tej błotnej bitwie dostaje także sam autor, bo przecież narrator "Poszerzenia.." jest Michelem na wskroś.

Ścieg splecionych lepszych i gorszych fragmentów jest subtelny, bez aberracji. Ta książka jest tak wyzuta z emocji, że na myśl przychodzi mi słowo "czerstwa". Seks jako towar? Seks jest leitmotivem tej powieści, a dokładnie: seks a kapitalizm, seks a wolna konkurencja. Seks a jego brak.

Poza tym zadumać się można dzięki Houellebecq`owi: nad wytwarzaniem sztucznych potrzeb przez duże korporacje i podatnością na nie, nad losem samotnika w świecie rozpędzonych karierowiczów, a także nad rozwojem społeczeństwa informacyjnego.

In minus - przydługie anegdoty. Książka jest po prostu trochę za długa, choć liczy sobie bodaj 160 stron.

Można zgodzić się z tym, że ta książka jest nijaka, bo taka ma być w zamiarze. Houellebecq wyśmiewa nasze konsumpcyjne podejście do życia.. choć wyśmiewa to chyba przesadzone słowo, bowiem narracja jest tak wesoła jak autor na zdjęciu z tylnej okładki tejże książki. Dla facetów w średnim wieku może być to cios w poczucie dumy, bo obrywa się wszystkim, i sybarytom, i...

Morfiną byłem odurzony, zaś Drach to jedynie znajomy.

Proza Twardocha jest bardzo hermetyczna i oszczędna. Ciężko mi jakoś przyjąć słowa autora o uniwersalności książki, gdyż ta jest wg mnie iście śląska, kartki pachną niemal wusztzupą. Dla mnie, Krakusa do szpiku, wcale nie jest to wada; to nawet okrzyk bojowy dla twórców, że da się pisać książki-hymny ku chwale swojego regionu. Hermetyczność zatem, nie jest w tym wypadku klaustrofobiczna. Na czym polega oszczędność narracji? Ziemia Silesii prawie nie mówi o ludzkich emocjach, bo ich po prostu nie zna. Porusza wiele kwestii obyczajowych i relacji międzyludzkich, ale zazwyczaj na chłodno. Myślę, że Twardoch znalazł złoty środek między powieścią obyczajową, a rocznikiem, bo mnóstwo tu suchych faktów. Jak dla mnie to nowa wizja sagi.

Jedynym problemem, który wcale nie jest taki mały, jest to, że.. nie bardzo wiem, co Twardoch chciał mi tą książką uświadomić.. Nieuchronność przed śmiercią? Że jestem władcą swojego życia? Jeszcze to zdanie, że wszystko co się stało i wszystko co się nie stało tak naprawdę nie ma znaczenia. Ziemio, aż tak nas traktujesz? Jak sprzedawca klienta w Tesco? Że jesteśmy jak turnus na wczasach, który odjedzie i pojawi się nowy? Przecież skoro jestem panem i władcą to chyba czyni mnie wyjątkowym. I chyba też dlatego chciałaś przedstawić mi losy rodziny Magnorów i Czoików. Nieprzypadkowy przypadek.

Szczepan jest jednym z moich faworytów, rozpędzającym się Pendolino, dopiero gdzieś na półmetku swoich możliwości, ale albo moje wnioski są zbyt liche, albo powinienem "Dracha" potraktować bardziej dosłownie.

Morfiną byłem odurzony, zaś Drach to jedynie znajomy.

Proza Twardocha jest bardzo hermetyczna i oszczędna. Ciężko mi jakoś przyjąć słowa autora o uniwersalności książki, gdyż ta jest wg mnie iście śląska, kartki pachną niemal wusztzupą. Dla mnie, Krakusa do szpiku, wcale nie jest to wada; to nawet okrzyk bojowy dla twórców, że da się pisać książki-hymny ku chwale swojego...

Nie odważę się napisać recenzji. Książka jest FENOMENALNA!

Nie odważę się napisać recenzji. Książka jest FENOMENALNA!