Ich małżeństwo jest w kryzysie. Coraz częściej kłócą się o błahostki. On wpada na pomysł: pojadą na Węgry - do miejsc wypełnionych wspomnieniami, tam gdzie jeszcze cztery lata temu byli szczęśliwi - w nadziei, że to poprawi ich relacje, odświeży uczucia. Ona się zgadza. I wszystko układa się po myśli męża, aż pewnego ranka on się budzi, a żony nie ma obok niego... Mężczyzna zgłasza zaginięcie na policję. Śledztwo prowadzi dociekliwy komisarz, którego podejrzliwość zaskakuje na każdym roku. Mąż rozpoczyna też poszukiwania na własną rękę. W myślach nieustannie rozmawia z żoną, analizuje wspólną przeszłość, wędruje przez labirynt wzajemnych niedomówień i nieporozumień.

Bogacz tworzy atmosferę jak z najlepszych filmów Lyncha i Polańskiego. Pływanie synchroniczne to psychologiczny spektakl, którego kolejne odsłony wcale nie ułatwiają rozwiązania zagadki, za to wciąż rodzą nowe pytania. Nie wiadomo, co jest iluzją, a co rzeczywistością. I kto tak naprawdę zaginął.