Z okładki straszyło mnie hasło: "erotyk dla panienek z dobrych domów". Już ostatnio jeden "horror" w wykonaniu pani Siesickiej przeczytałam, rzeczywiście koszmar. Nie dam się drugi raz nabrać, myślę, nie ze mną te numery Krysia. Zabrałam się za czytanie z nastawieniem raczej bojowym, ale tym razem zostałam pozytywnie zaskoczona.

"... nie ma z kim tańczyć ..." łączy czasy bardziej współczesne z II WŚ, z czego oczywiście dużo bardziej podobała mi się wojenna część, przedstawiona w formie pamiętnika. Problemy współczesnej młodzieży, szczególnie na tle opowieści o trudach wojny, wydają się być błahe, może dlatego tak niewiele mnie obeszły.

Z okładki straszyło mnie hasło: "erotyk dla panienek z dobrych domów". Już ostatnio jeden "horror" w wykonaniu pani Siesickiej przeczytałam, rzeczywiście koszmar. Nie dam się drugi raz nabrać, myślę, nie ze mną te numery Krysia. Zabrałam się za czytanie z nastawieniem raczej bojowym, ale tym razem zostałam pozytywnie zaskoczona.

"... nie ma z kim tańczyć ..." łączy czasy...

Powieść dla młodzieży, w której autorka porusza temat problemów okresu dojrzewania i pokazuje dylematy młodych ludzi w dwóch płaszczyznach czasowych. Współczesność przeplata się tu z II wojną światową.

Narratorką jest Irena, ciotka nastoletniej Zosi i jej mamy Weroniki. Jest cichą obserwatorką zmagań z życiem najbliższych jej sercu kobiet.
Irena wraca wspomnieniami do czasów swojego dzieciństwa, które przypada na okres II wojny światowej. W tamte trudne czasy przenosi ją lektura jej własnego pamiętnika, który przetrwał burze dziejowe. Z jego kart poznajemy małą Irenkę, która dorasta w cieniu swojego starszego rodzeństwa, która na swój sposób próbuje poradzić sobie z chaosem, jaki wniosła w jej młodziutkie życie wojna. A do tego pierwsza niespełniona miłość, zazdrość, strach i utrata najbliższych.

Weronice i Zosi przyszło żyć w jakże odmiennych czasach, ale problemy związane z dojrzewaniem, sferą uczuć i potrzebą nadania swojemu życia "ważności" wciąż pozostają aktualne.

Smaczku nadaje książce wątek przedstawiający taką zwykłą-niezwykłą codzienność wojenną. Walka o przetrwanie, nauka, wchodzenie w dorosłość i próba zachowania wartości świata przedwojennego.

Powieść dla młodzieży, w której autorka porusza temat problemów okresu dojrzewania i pokazuje dylematy młodych ludzi w dwóch płaszczyznach czasowych. Współczesność przeplata się tu z II wojną światową.

Narratorką jest Irena, ciotka nastoletniej Zosi i jej mamy Weroniki. Jest cichą obserwatorką zmagań z życiem najbliższych jej sercu kobiet.
Irena wraca wspomnieniami do...

Narratorem jest już starsza wiekiem Irena przeglądająca swój pamiętnik z czasów dzieciństwa. Wyrywkowo czyta swoje stare wpisy i wspomina rodzinę, guwernantkę, dom przy Smolnej i swoją pierwszą młodzieńczą (nieszczęśliwą) miłość.

Irenka w swoim dzienniku opisuje życie swojej rodziny podczas okupacji, zmagania z nauką, relacje z innymi. To uważny obserwator – bez trudu rozpoznaje uczucia rodziny i relacje pomiędzy jej członkami. Jest też zakompleksiona. Zazdrości swojej siostrze Halszce urody, ale przede wszystkim tego, że jest ona od niej starsza. Halszka podczas wojny wykonuje odpowiedzialne zadania, Irenka zaś (między innymi z racji swojego wieku) uważa się za brzydszą, bezużyteczną i gorszą.

Siesicka oprócz wątku wojennych losów głównej bohaterki wprowadziła do swojej powieści tematy dotyczące współczesnych nastolatków, takie jak zaburzenia odżywiania czy nastoletnie uczucia. Jednak wątek współczesny nie jest tak ujmujący i wzruszający jak wojenne losy bohaterów. Irenka i jej rodzeństwo zdecydowanie bardziej przypadli mi do gustu niż Weronika i jej córka Zosia.

Jest to opowieść o tym jak przeszłość splata się z przeszłością. O losach zamożnej warszawskiej rodziny, której życie podczas II wojny światowej zmienia się o 180 stopni. Także o poszukiwaniu siebie w minionych pokoleniach. Subtelna, poetycka, nieco sentymentalna. Polecam, można się wzruszyć.

Narratorem jest już starsza wiekiem Irena przeglądająca swój pamiętnik z czasów dzieciństwa. Wyrywkowo czyta swoje stare wpisy i wspomina rodzinę, guwernantkę, dom przy Smolnej i swoją pierwszą młodzieńczą (nieszczęśliwą) miłość.

Irenka w swoim dzienniku opisuje życie swojej rodziny podczas okupacji, zmagania z nauką, relacje z innymi. To uważny obserwator – bez trudu...

Krystyna Siesicka jest jedną z moich ulubionych autorek. Sięgając po tą książkę z delikatnym lękiem chciałam sprawdzić czy nadal tak jest, bo dawno nic jej nie czytałam. Nie zawiodłam się, autorka pisze w taki sposób, że czułam się jakbym usiadła w kącie pokoju i obserwowała rodzinę, o której pisze.

Krystyna Siesicka jest jedną z moich ulubionych autorek. Sięgając po tą książkę z delikatnym lękiem chciałam sprawdzić czy nadal tak jest, bo dawno nic jej nie czytałam. Nie zawiodłam się, autorka pisze w taki sposób, że czułam się jakbym usiadła w kącie pokoju i obserwowała rodzinę, o której pisze.

Ciekawa historia pisana z myślą o młodym czytelniku, choć chyba nie tylko. Poruszane są w niej istotne sprawy natury etycznej a także historycznej. Bardzo podobał mi się ładny język, jakim napisano opowieść. Mam wrażenie, że dziś jest już rzadkością, żeby ludzie odnosili się do siebie, jak bohaterowie książki, a szkoda. Czytelnikom, którzy nie zrozumieli jednej z ostatnich scen, w której młoda Weronika opuszcza wraz z rodzicami Polskę podpowiem, że wyjaśnienia tego faktu możecie sobie poszukać pod hasłem "moczarowcy" i przymusowej emigracji w latach sześćdziesiątych.

Ciekawa historia pisana z myślą o młodym czytelniku, choć chyba nie tylko. Poruszane są w niej istotne sprawy natury etycznej a także historycznej. Bardzo podobał mi się ładny język, jakim napisano opowieść. Mam wrażenie, że dziś jest już rzadkością, żeby ludzie odnosili się do siebie, jak bohaterowie książki, a szkoda. Czytelnikom, którzy nie zrozumieli jednej z ostatnich...

Kiedy piszę tę recenzję jest lato. Kiedy rozpoczyna się opowieść Siesickiej, też jest lato.
Hamak, słońce, ogród – sielsko, anielsko. Idealny czas, żeby pomyśleć nad tym, co jest i nad tym, co minęło. Właśnie w takich okolicznościach poznajemy Panią Irenę i rozpoczynamy podróż aleją jej wspomnień. Wspomnienia te są bardzo żywe, mimo że minęło wiele lat. Trudno zapomnieć wojnę, którą się przeżyło, trudno nie rozpamiętywać ludzi, których się kochało.
Irena nie potrzebuje odświeżać pamięci, wszystko przecież w niej tkwi, ale ma unikalną okazję spojrzeć na przeszłe życie oczami małej Irenki – dziecka, którym była. Wszystko to dzięki pamiętnikowi, który jakimś cudem przetrwał wojenną zawieruchę. Irena kroczy zatem tą drogą utraconego dzieciństwa, a czytelnik w tej sentymentalnej, smutnej, ale bardzo ciepłej opowieści jej towarzyszy.

To nie jedyny wątek książki. Irena przecież żyje tu i teraz. Ma rodzinę, z którą mieszka, żyje jej problemami, martwi się o jej szczęście. W pewien sposób jej „niegdyś” i „obecnie” się przeplatają, dopełniają.
To dzięki temu „…nie ma z kim tańczyć… nie jest kolejną powieścią historyczną (nie, żebym miała coś przeciwko takim). Jest sagą, choć zawartą na niewielkiej liczbie stron.
Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę?
Dla Irenki (tej młodej i tej dorosłej),dla babci i jej nienagannych manier, dla ojca-oficera, który nigdy nie wrócił, dla Franki, Halszki, Weroniki, dla Krzysia i wielu innych, których warto poznać.
Jeśli nie boicie się wzruszeń, to gorąco polecam tę książkę.

Ps. Tytuł autorka zaczerpnęła z wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „zagubiony tancerz”
„Zwiędły suknie i wachlarz z piór strusich
czas opada jak chmura szarańczy
wszystko kończy się prędzej niż musi
gra muzyka lecz nie ma z kim tańczyć (…)”

Kiedy piszę tę recenzję jest lato. Kiedy rozpoczyna się opowieść Siesickiej, też jest lato.
Hamak, słońce, ogród – sielsko, anielsko. Idealny czas, żeby pomyśleć nad tym, co jest i nad tym, co minęło. Właśnie w takich okolicznościach poznajemy Panią Irenę i rozpoczynamy podróż aleją jej wspomnień. Wspomnienia te są bardzo żywe, mimo że minęło wiele lat. Trudno zapomnieć...

Ma w sobie to coś,co sprawia,że nie sposób się od niej oderwać.

Ma w sobie to coś,co sprawia,że nie sposób się od niej oderwać.

Niesamowicie wciągająca.

Niesamowicie wciągająca.

książka o NICZYM. Żaden wotum, szybko się czyta ale nie wciągnęła mnie

książka o NICZYM. Żaden wotum, szybko się czyta ale nie wciągnęła mnie

Autorka porusza ważne tematy, jednak w dość nieskładny i nieuporządkowany - a także niedopracowany sposób. Przemęczyłam się przeokrutnie.

Autorka porusza ważne tematy, jednak w dość nieskładny i nieuporządkowany - a także niedopracowany sposób. Przemęczyłam się przeokrutnie.