Od pewnego wieku mam taki jakby uraz, nie lubię o Rzymie i o Indianach. No i nie lubię, co poradzę. Tutaj dodatkowo ciągle wrzucał mi się wrzeszczący DiCaprio, którego również nie lubię i który nasuwa mi przedziwne skojarzenia z drewnem.
To nie była książka dla mnie, nudziła mnie. Zakończenie rozczarowało. Cały czas mi czegoś brakowało, niby akcja, niby przyroda, może po prostu sposób napisania był toporny.
Mordował się ten DiCaprio, szedł i szedł. I co... I doszedł. Dochodził zawsze gdzie chciał, zawsze mu się udawało, co chciał to miał. Wszystko trochę niewiarygodne.
Jeśli ktoś lubi awanturnicze powieści drogi, dalekiej drogi, i niekonieczne mu są do szczęścia zbyt wylewne opisy przyrody, powinien być jednak zadowolony.
Były też momenty humorystyczne. Jeden z bohaterów mówiący upiecz kilka bizonich jęków na kolację. Taki bizon, myślę sobie, większy od krowy, a taki wołowy ozorek już sam w sobie jest ogromny, a tu tylko trzech ludzi do kolacji. Dziwne, dziwne. Oooo jeszcze: księżyc w nowiu tańczył po niebie... Serio, w nowiu? Mimo szczerych chęci nadal niestety nie lubię o Indianach... i o Rzymie.

Od pewnego wieku mam taki jakby uraz, nie lubię o Rzymie i o Indianach. No i nie lubię, co poradzę. Tutaj dodatkowo ciągle wrzucał mi się wrzeszczący DiCaprio, którego również nie lubię i który nasuwa mi przedziwne skojarzenia z drewnem.
To nie była książka dla mnie, nudziła mnie. Zakończenie rozczarowało. Cały czas mi czegoś brakowało, niby akcja, niby przyroda, może po...