Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Film Zjawa stał się pewnym symbolem, ponieważ to właśnie za rolę w nim Leonardo DiCaprio dostał Oscara. Dopiero niedawno dowiedziałam się, że jest także książka o tym samym tyle, a co więcej, cała historia napisana jest na podstawie prawdziwego życia Hugh Glassa. Świat traperów Opisywany przez Punkego świat osadzony jest na początku XIX wieku, w czasach pierwszych Europejczyków przemierzających Amerykę Północną, wtedy jeszcze niezbyt dobrze znaną oraz niebezpieczną, bo pełną wrogo nastawionych Indian. Traperzy przecierają szlaki oraz poszukują skór i innych przedmiotów, którymi można handlować. Glass jest jednym z takich traperów. Jednym z najlepszych. Niestety w trakcie jednego z polowań natyka się na rozwścieczoną niedźwiedzicę, która w obronie młodego poważnie rano bohatera, prawie go skalpując. Glass ostatecznie zabija niedźwiedzia nożem. Żyje, ale jest tak poszarpany, że trzeba go nieść, co znacznie opóźnia marsz pozostałych. Dodatkowo wszyscy myślą, że i tak umrze. Żeby mu oszczędzić cierpienia w ostatnich chwilach, przywódca oddziału decyduje, że Glass wraz z dwójką “opiekunów” zostanie w lesie. Ci zaś pogrzebią go po jego śmierci. Long story short, “opiekunowie” porzucają go w lesie i okradają ze wszystkiego, co miał. I tu zaczyna się właściwie książka, a na pewno najciekawsza jej część. Glass nie umiera, wręcz przeciwnie. Gnany żądzą zemsty rusza w pogoń za złodziejami… Jak zjawa Dość długo trwało zanim wciągnęłam się w tę opowieść, ale to zapewne tylko dlatego, że nie miałam czasu przysiąść i złapać rytmu autora. Zamiast tego czytałam tylko po parę zdań na raz. Ale jak już wsiąkłam, to na całego. Punke umiejętnie przedstawił niesamowitą chęć zemsty, która dodawała sił traperowi nawet w najtrudniejszych warunkach, np. burzy śnieżnej pośrodku niczego. Ten moment jest zresztą świetny. Glass w jednym momencie ze zwierzyny łownej przeradza się w drapieżnika i idzie dalej, pomimo śnieżnej zadymki. Bo w ogóle Zjawa jest to książka drogi. Wszyscy ciągle gdzieś idą, a momenty przestoju są jedynie przystankami przed dalszą drogą. Punke ładnie opisuje przyrodę. Tak w sam raz, nie za dużo, nie za mało. W ogóle opisy w tej książce są plastyczne, począwszy od wyglądu ran Glassa, przez robaki, które się w nich zagnieździły, po właśnie opisy przyrody. Świetny jest moment kiedy traper widzi po raz pierwszy wysokie szczyty gór. Ładny jest opis jakie wrażenie to na nim robi i jak podążają jego myśli. Fakty a licentia poetica Ciekawe i miłe jest to, że Punke na końcu książki odnosi się do faktów i wymienia momenty, w których się z nimi mija. Okazuje się, że najważniejszy motyw ranienia przez niedźwiedzicę i późniejszej wędrówki po zemstę jest prawdą… Jest tam nawet bibliografia! Mega ciekawa, dobrze opisana historia.