Czuję, że coraz bardziej lubię styl pisania pani Ligockiej. I albo się z nią tak zżyłam, albo jej kunszt pisarski jest coraz doskonalszy ;). Książka ciekawie opowiada o losach młodej dziewczyny, o niej samej i o środowisku w którym się obraca. A że to środowisko mojego rodzinnego Krakowa, naprawdę przyjemnie mi się czytało tę książkę. Bardzo ciekawe są wtrącenia obecnie dużo starszej Romy, i jej poglądy na minione sytuacje. Cy czegoś żałuje? Czy dziś postąpiłaby inaczej? Jak ocenia siebie samą?
Jedyne, co mi się nie podobało, to brak konsekwencji w opisach niektórych fragmentów z życia Romy. Nie zgadzają się szczegóły, a autorka podawała inne fakty w pozycji, którą wcześniej czytałam. Co prawda na samym początku książki widnieje informacja: "Książka oparta na motywach autobiograficznych. Nie jest autobiografią" Ja jednak nie wiem jak się mam ustosunkować do tej informacji, jak mam odbierać to co jest opisane w książce. Ile jest w niej prawdy, a ile fikcji?
Ps.fotografie młodej Romy, zamieszczone w książce, przyciągają wzrok jak magnes. Miała hipnotyzującą urodę.

Czuję, że coraz bardziej lubię styl pisania pani Ligockiej. I albo się z nią tak zżyłam, albo jej kunszt pisarski jest coraz doskonalszy ;). Książka ciekawie opowiada o losach młodej dziewczyny, o niej samej i o środowisku w którym się obraca. A że to środowisko mojego rodzinnego Krakowa, naprawdę przyjemnie mi się czytało tę książkę. Bardzo ciekawe są wtrącenia obecnie...