"Gdy prezentacja dobiegła końca, odchrząknął i zwrócił się do templariusza:
-Zapowiadał pan, kapitanie, że pielgrzymów będzie siedmioro. Czy siódmym jest dziecko M. Weintrauba?
-Nie. Tylko ci, którzy świadomie wyruszą na poszukiwanie Dzierzby, mogą być nazwani pielgrzymami.
Przy stole zapanowało lekkie poruszenie. Wszyscy z pewnością wiedzieli to, o czym pomyślał konsul: jeżeli Kościół Dzierzby miał wyrazić zgodę na pielgrzymkę, liczba jej uczestników musiała wyrażać się liczbą pierwszą.
-Ja jestem siódmym pielgrzymem - dodał Het Masteen, templariusz, kapitan drzewostatku Yggdrasill i Prawdziwy Głos Drzewa."

Nigdy nie przepadałem za opisami krajobrazów czy lokacji, wolę gdy autor skupia się na akcji lub psychologicznych aspektach wątków. Muszę zatem przyznać, że gdy po raz pierwszy sięgnąłem do Hyperiona, poczułem się jakby niewprawny pisarz chciał mi jak najwięcej przekazać o świecie w którym toczy się akcja, w jak najmniejszej liczbie słów. Zatem sformułowania takie jak "ogromne, zielone, jaszczurokształtne bestie przewalały się z jazgotem w rozpościerających się poniżej bagniskach" lub "nefrytowa wieża na wschodnim dziedzińcu lśni w pierwszych promieniach słońca, w porze podwieczorku szczyty południowego skrzydła rzucają trójkątne cienie na kryształową oranżerię, gąszcz balkonów i zewnętrznych schodów przy wschodnich portykach przeplata się z popołudniowymi cieniami, tworząc Escherowskie łamigłówki" nie są czymś niespotykanym w Hyperionie.

Na początku było ciężko, lecz po wciągnięciu się w fabułę poznałem, że bez tych opisów Hyperion byłby okrojony z bardzo ważnej części, ponieważ rola którą pełnią opisy Dana Simmonsa jest niezbędna. Dzięki nim byłem w stanie prawie jak podczas marzenia sennego zobaczyć starcia kosmiczne stojąc na powierzchni planety, niepojęte ferie barw nocnego nieba, stare ruiny czy przenieść się do innego wymiaru. Czytając opisy lokacji, wyraźnie widać z czyjej perspektywy jest ona widziana - każdy z bohaterów postrzega i opisuje rzeczywistość na swój, charakterystyczny sposób.

Czytając Hyperiona, miałem wrażenie że uczestniczę w jednym, rozpiętym na eony i miliardy lat świetlnych śnie.

Obowiązkowa lektura, aczkolwiek potrzeba na początku dać jej wotum zaufania - by tak jak ja, nie zniechęcić się mnogością, wydawałoby się, zbędnych przymiotników, przyimków i onomatopei.

"Gdy prezentacja dobiegła końca, odchrząknął i zwrócił się do templariusza:
-Zapowiadał pan, kapitanie, że pielgrzymów będzie siedmioro. Czy siódmym jest dziecko M. Weintrauba?
-Nie. Tylko ci, którzy świadomie wyruszą na poszukiwanie Dzierzby, mogą być nazwani pielgrzymami.
Przy stole zapanowało lekkie poruszenie. Wszyscy z pewnością wiedzieli to, o czym pomyślał konsul:...