Emma chce żyć, jak dawniej, gdy jeszcze żył jej ojciec. Pragnie żyć, jak jej rówieśnicy. Ale nie zawsze jest tak, jak chcemy... Dziewczyna musi mieszkać z wujem, ciotką i ich dziećmi. Można by powiedzieć, że ma duże szczęście, iż przygarnęła ją rodzina, ale nie tym razem. Wystarczył jeden krok, ten który zrobiła, gdy przekroczyła próg domu wujostwa, by rozpoczęło się piekło. Emma mogła zapomnieć o bluzeczkach na ramiączkach. Stałym elementem jej skromnej garderoby stanowiły długie rękawy. Musiała przecież ukrywać wszelkie dowody okrucieństwa, jakie ją spotykało. Nie mogła pokazać ludziom, co się dzieje. Tak starannie chciała ukryć wszelką krzywdę, że sama najchętniej stałaby się niewidoczna. Unikała wszelkich kontaktów. Wiedziała tylko Sara, to jej Emily mogła zwierzyć się choć po części. To jej ufała.

„Wolę zachować niesamowite wspomnienia z tych kilku dni spędzonych razem, niż nie mieć ich w ogóle. Mimo świadomości, że ten czas już się nie powtórzy.”

Chciała tylko przetrwać. Przeżyć liceum i udać się na studia, bo to jej jedyny ratunek. Tylko one dadzą jej szansę na lepsze życie, ale w grę wchodziło tylko stypendium. Musiała się uczyć, to było najważniejsze. Przetrwać liceum i dostać stypendium. Odliczała dni, aż stanie się wolna. Dni do końca tego całego koszmaru. I wszystko toczyłoby się tak, jak do tej pory, gdyby nie nowy uczeń... Evan. Chłopak, który w całym jej nieszczęściu, rozświetla jej dni, uszczęśliwia, sprawia, że promienieje. Tak, pojawił się chłopak, który ją uszczęśliwiał, ale problemy nie zniknęły, co jest plusem książki, gdyż autorka nie zrobiła z niej idealnej bajki o królewnie, księciu, złej czarownicy i pocałunku, który niszczy wszystkie problemy.

„Moim sposobem na życie było trzymanie nerwów na wodzy, dławienie w sobie emocji i ich wypieranie”

Już na początku książki Rebecca skradła moje serce, a gdy poczuła, że należy do niej, zaczęła się nim bawić. Drapała, ściskała, czasem dając plaster w postaci nadziei, tylko po to, by na końcu pozwolić mu rozsypać się na tysiące kawałków. Czasami nie wiedziałam czy chce mi się płakać czy śmiać, czy chcę krzyczeć, czy skulić się pod kocem. Czułam tak skrajne emocje, że zaczęłam zastanawiać się czy nie zwariowałam, czy to całkiem normalne.


Przyznam, że gdy po raz pierwszy zobaczyłam książkę i przeczytałam opis, to wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Spodziewałam się jednak czegoś innego. Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła, zmieniając moje wyobrażenia o tej książce. Spodziewałam się więcej scen z okrucieństwami domowymi, a mniej Evan'a. Było na odwrót z czego się cieszę, ponieważ nie dałabym rady czytać więcej o tym koszmarze. Inne nie znaczy gorsze, więc się nie zawiodłam.
Opisałabym wam to wszystko dokładniej, lepiej przedstawiła moją opinię, ale nie zrobię tego, w obawie, że was zniechęcę, choć osobiście nie znalazła tu żadnego minusa.

OSTRZEŻENIE: Czytaj tylko, gdy masz nieograniczony czas wolny, w innym przypadku grozi spóźnieniem lub zarwaną nocką.

„W rozrachunku między miłością, a stratą to miłość popycha mnie do walki o to, by...oddychać.”

http://be-here-now-and-forever.blogspot.com/

Emma chce żyć, jak dawniej, gdy jeszcze żył jej ojciec. Pragnie żyć, jak jej rówieśnicy. Ale nie zawsze jest tak, jak chcemy... Dziewczyna musi mieszkać z wujem, ciotką i ich dziećmi. Można by powiedzieć, że ma duże szczęście, iż przygarnęła ją rodzina, ale nie tym razem. Wystarczył jeden krok, ten który zrobiła, gdy przekroczyła próg domu wujostwa, by rozpoczęło się...