Od bardzo dawna czekałam na pierwsze polskie tłumaczenie "Niedokończonych opowieści" Charlotte Bronte. Moja cierpliwość została wreszcie nagrodzona, a lektura czterech projektów literackich okazała się bardzo interesująca.
Mimo iż tytułowe opowieści są tylko początkiem lub zarysem planowanych dzieł, postanowiłam je ocenić, gdyż są na tyle przemyślane i rozbudowane, że pozostawiają po sobie niezapomniane wrażenie.

Przede wszystkim utwory te wydały mi się bardzo dojrzałe. Ogarnia mnie wielki żal, gdy pomyślę, że wspaniałej pisarce nie było dane skończyć doskonale zapowiadających się powieści. I mam nadzieję, że żaden współczesny pisarz nie będzie próbował dopisywać dalszego ciągu, bo nie wierzę, by można to zrobić bez szkody dla tekstów.
Dlatego dalsze losy bohaterów czterech opowieści wolę sama sobie wyobrazić, chociaż nie jest to łatwe.

Najbardziej zanurzyłam się w pierwszym utworze ("Ashforth"), który jest najobszerniejszy i czytelnik ma okazję poznać sporo szczegółów z życia postaci oraz dać się ponieść urokowi narracji. Niestety, gdy nagle akacja się urywa, pozostaje zaskoczenie, żal i ciekawość tego, co mogłoby jeszcze się wydarzyć.

Przepiękny jest klimat opowieści, typowy dla najstarszej z sióstr Bronte. Mamy tu wyraziście zarysowane sylwetki, które autorka kreśli nieraz zaledwie kilkoma trafnymi zdaniami; są jednak także pewne niedopowiedzenia, które budzą w czytelniku niepokój i go intrygują. Są rodzinne animozje, sekrety, relacje spętane przez społeczne konwenanse epoki wiktoriańskiej. Są również odważne, jak na czasy autorki, obrazki z życia małżeństwa, które poznajemy w "Pantwu Moore", jest przemoc wobec dużo młodszego brata ("Historia Williego Ellina"), jest satyra na kołtunerię ("Emma") czy krytyka utracjuszowskiego trybu życia ("Ashforth").

W niektórych opowieściach może zaskoczyć poczucie humoru autorki, które jest inteligentne, subtelne, oparte na celnych spostrzeżeniach. To, moim zdaniem, wyraz dojrzałości pisarki - tak literackiej, jak i życiowej.

Na uwagę na pewno zasługuje kunsztowny język, chociaż z wielu fragmentach autorka posługuje się nieco nietypowymi jak dla niej lapidarnymi zdaniami. I one jednak zwracają uwagę, gdyż często stanowią zamknięte, trafne myśli.

Na pewno nie polecam tej książki tym, którzy nie znają jeszcze twórczości Charlotty Bronte - to raczej literatura dla fanów pisarki i tych, którzy mieli już okazję poznać przynajmniej jedną z jej powieści.

Dla mnie była to uczta duchowa, wielka szkoda, że nie dłuższa...

Od bardzo dawna czekałam na pierwsze polskie tłumaczenie "Niedokończonych opowieści" Charlotte Bronte. Moja cierpliwość została wreszcie nagrodzona, a lektura czterech projektów literackich okazała się bardzo interesująca.
Mimo iż tytułowe opowieści są tylko początkiem lub zarysem planowanych dzieł, postanowiłam je ocenić, gdyż są na tyle przemyślane i rozbudowane, że...